Nienke: “Vóór mijn diagnose kon ik amper een hele dag met mijn dochter zijn”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Toen mijn dochter Lua werd geboren, had ik geen idee dat mijn brein anders werkte dan dat van anderen. Of eigenlijk, misschien wist ik het ergens diep vanbinnen wel, maar ik had er nooit echt woorden voor gehad. Iedereen is toch wel eens druk in z’n hoofd? Iedereen vergeet dingen? Iedereen voelt zich soms overweldigd? Maar bij mij leek het structureel. Terwijl andere moeders zeiden dat ze de hele dag knuffelden en genoten, voelde ik me vaak een wandelend zenuwstelsel. Ik kon nauwelijks een uur op de grond zitten spelen zonder dat ik duizend andere dingen zag die mijn aandacht trokken: de was die opgevouwen moest worden, een appje dat ik was vergeten te beantwoorden, een open keukenkastje, een lampje dat knipperde. Mijn hoofd stond nooit stil. En mijn lijf voelde altijd ‘aan’. De geluidjes van Lua; haar huiltjes, haar gebrabbel, haar lachen zelfs, konden me van m’n stuk brengen. En daar schaamde ik me enorm voor. Ik was toch moeder geworden? Dat wilde ik zó graag. Waarom kon ik dan amper een halve dag met haar zijn zonder compleet overprikkeld te raken?
AD(H)D? Dat is toch iets voor drukke jongetjes?
De eerste keer dat een vriendin voorzichtig opperde of ik misschien AD(H)D had, wuifde ik het weg. “Nee joh, ik ben niet druk, ik zit eerder vast in m’n hoofd.” Ik dacht aan jongetjes in de klas die stoelen omvergooiden en geen seconde stil konden zitten. Niet aan mezelf. Ik was goed op school, ik haalde mijn deadlines, ik was niet ‘hyper’. Toch? Maar de vermoeidheid, de continue chaos in mijn hoofd, de vergeetachtigheid, het opstartprobleem, de overprikkeling en vooral de schaamte; die bleven. En toen ik in een artikel las dat AD(H)D zich bij vrouwen vaak totaal anders uit dan bij jongens, begon er iets te dagen.
Zwangerschap als vergrootglas
Wat ik toen nog niet wist: een zwangerschap verandert de hormoonbalans in je lichaam zodanig dat het bestaande AD(H)D-symptomen kan versterken. Achteraf gezien was dat precies wat er gebeurde. Mijn copingmechanismen; perfectionisme, structuur aanbrengen, to-do lijstjes, vielen compleet weg toen ik moeder werd. Want met een baby is er geen vaste planning meer. Alles draait om flexibiliteit, improviseren en reageren op het moment. En precies dat bleek mijn zwakke punt. Toen besloot ik de stap te zetten en mijn huisarts in vertrouwen te nemen. Het voelde kwetsbaar, maar ik zei het letterlijk zo: “Ik denk dat er iets mis is met mijn hoofd.”
De wachttijd: tussen hoop en uitputting
Ik kreeg een verwijzing. En toen begon het lange wachten. De wachtlijst voor diagnostiek was bijna een jaar. Dat jaar voelde eindeloos. Iedere dag leek op overleven. Ik voelde me een slechte moeder. Alsof ik Lua tekort deed. Ik was vaak moe, prikkelbaar, had moeite met contact leggen met andere moeders en voelde me ongeschikt. Ik dacht regelmatig: Hoe doen andere moeders dit in hemelsnaam? Waarom lijkt het voor hen vanzelf te gaan, terwijl ik letterlijk op m’n tandvlees loop? Toen de diagnose eindelijk kwam was ik niet eens verdrietig. Ik voelde vooral opluchting. Dit was het dus. Ik had altijd gedacht dat ik lui was, of te gevoelig. Maar er was dus écht iets met mijn brein. Het lag niet aan mijn karakter. Het was neurologisch.
De zoektocht naar de juiste medicatie
De volgende stap was medicatie. Ook dat was een proces van vallen en opstaan. De eerste weken voelde ik me raar. Alsof ik een jas aanhad die niet lekker zat. Maar na meerdere aanpassingen in dosering en timing, merkte ik opeens verschil. De wolken in mijn hoofd; het mistige, constant afgeleide gevoel, begon op te klaren. Ik voelde me… helder. Voor het eerst in jaren. Ik kon met Lua op de grond zitten en écht bij haar zijn. Niet met één oog op het speelgoed en het andere oog op m’n innerlijke to-do lijstje. Niet met spanning in mijn lijf. Maar gewoon aanwezig.
AD(H)D en moederschap: de onzichtbare strijd
Er wordt zo weinig over gesproken. Moeders met AD(H)D worden al snel bestempeld als ‘druk’, ‘overgevoelig’ of zelfs ‘onbekwaam’. Terwijl de meeste van ons juist keihard hun best doen om alle ballen in de lucht te houden. Alleen is onze binnenwereld net iets ingewikkelder ingericht. Veel mensen beseffen niet hoeveel energie het kost om een huishouden draaiende te houden met AD(H)D. Hoe moeilijk het is om structuur te bieden als je zelf niet weet waar je moet beginnen. Hoe frustrerend het is om telkens dingen kwijt te raken, te vergeten, of een simpel gesprek niet te kunnen volgen omdat je hoofd alweer 3 stappen verder is. Ik heb mezelf jarenlang aangepraat dat ik gewoon niet goed genoeg was. Dat ik geen geduld had. Dat ik geen ‘natuurlijke moeder’ was. Maar inmiddels weet ik beter.
Wat ik andere moeders wil meegeven
Ben jij moeder en voel jij je vaak overweldigd, vergeetachtig, snel moe van prikkels? Heb je moeite met starten, afronden, of ben je extreem perfectionistisch om grip te houden op de chaos? Denk dan eens aan AD(H)D. De diagnose en de medicatie hebben mij zoveel gebracht. Ik kan nu weer oprecht genieten, zonder 1000 gedachten in mijn hoofd.
NIENKE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.