Evelien: “We zijn geschrokken van je nieuwe liefdessituatie”, mijn zoon (41 jaar) gaf aan dat het hem erg tegenviel, hadden we niet eerlijk moeten zijn?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Lees eerst deel 1: Evelien: “Mijn zoon (41) belde: ‘Mam, ik ben verliefd op een ander, het is iemand die je goed kent maar totaal niet verwacht’, ik schrok me rot, wie kon dit zijn?

Ik kon er niet van slapen

Ik sliep die nacht onrustig, totaal vanwege dat telefoongesprek met Tjeerd. Hij had opgehangen zonder de naam te noemen van wie hij nou precies verliefd was. “Iemand die je kent, mam, maar totaal niet verwacht.” De overbuurvrouw? Een schoolpleinmoeder? Iemand van vroeger? Mijn hoofd draaide overuren.

De volgende ochtend belde hij al bijtijds

De volgende dag, zo rond half 10, ging de telefoon opnieuw. “Mam, heb je even?” vroeg Tjeerd. Ik ging meteen zitten een de eettafel met en kop thee. “Het is iemand die ik laatst tegenkwam in de stad,” begon hij. “In een café. Ik was een avondje uit, Janna was bij haar moeder, en ik liep zomaar tegen hem aan. We raakten aan de praat. Hij woonde ook nog steeds in het dorp.”

Ik fronste. Hij? “Wacht even,” onderbrak ik hem. “Zei je híj?”

Er viel een korte stilte. Toen zei hij: “Ja, mam. Het is een híj.”

Ik voel een schok door mijn hele lichaam

Niet omdat ik er iets tegen had, of dat ik boos was, nee. Maar gewoon… omdat ik het nooit, maar dan ook echt nóóit had zien aankomen.

“Een man?” vroeg ik, mijn stem iets hoger dan normaal. “Tjeerd… ben je dan… homo?”

Hij zuchtte. Niet geïrriteerd, maar eerder voorzichtig. “Ik weet het niet mam. Misschien bi. Misschien ben ik gewoon Tjeerd die verliefd is op Sander.”

“Sander?” herhaalde ik. “Sander wie?”

“Sander, mam. Van vroeger. Hij woonde om de hoek bij de supermarkt. Jij kende zijn moeder ook nog, van de sportvereniging.”

En ja hoor, ik zag zijn gezicht zo weer voor me. Sander met zijn donkere haar en altijd zo beleefd. Een jongen uit de buurt, vriendelijk, beetje stil. Maar ik had er nooit iets achter gezocht.

Was dit de reden waarom hij is gescheiden?

“Hoe lang weet je dit al?” vroeg ik. “Ben je daarom gescheiden?”

“Mam, nee,” zei hij snel. “De scheiding stond daar los van. Ik voelde me gewoon niet meer gelukkig in het huwelijk. Dat kwam van twee kanten. Maar Sander… dat is pas ná alles gekomen. Het overviel me. Net zo goed als jou nu.”

Ik zweeg even. Probeerde mijn hartslag onder controle te krijgen. Ik was in de war. Verbaasd. Maar niet boos. Niet verdrietig. Gewoon… overdonderd.

“Nou ja,” mompelde ik tenslotte. “Ik ben in ieder geval blij dat je verliefd bent.” En dat meende ik. Want wie ben ik om liefde tegen te houden?

We besloten op te hangen. “We bellen morgen weer,” zei hij. “Rustig aan, mam. Ik weet dat het veel is.”

Ik vertelde het tegen mijn man

Toen Tjeerd had opgehangen, liep ik meteen naar mijn man. Hij zat in de tuin, krant op schoot, bril op zijn voorhoofd.

“Tjeerd belde net, hij heeft een vriend,” zei ik zonder omwegen.

Hij keek op. “Wat?”

“Een vriend. Niet als in kameraad, maar als in: een relatie. Een man.”

Zijn ogen werden groot. “Hij is homo?”

“Dat zegt hij niet zo. Maar hij is verliefd op Sander, die jongen van vroeger.”

Mijn man schudde zijn hoofd. “Hij is vast in de war.”

En ik begreep hem ergens wel. We hadden het gewoon niet zien aankomen. Je denkt toch dat je je eigen kind kent.

De volgende ochtend belde hij weer

Einde ochtend ging mijn telefoon opnieuw. Tjeerd alweer. Ik zette de telefoon op de speaker. Alsof hij voelde dat we hem nodig hadden om het even verder uit te leggen. Hij ratelde aan één stuk door over Sander. Hoe leuk hij was. Hoe lief hij met Janna omging. Hoe ze dezelfde humor hadden. Hoe hij zich eindelijk begrepen voelde. En ik voelde het ook. De verliefdheid spatte door de lijn heen. “Waarom heb ik dit nooit gemerkt? Was dit dan de reden dat zijn huwelijk niet werkte?”, vroeg ik mij in gedachten af.

En toen kwam het:

“Mam,” zei Tjeerd, “ik wil graag snel langskomen met Sander. Zodat jullie hem kunnen leren kennen.”

Mijn man en ik keken elkaar aan. Ik voelde mijn mond al openen, maar mijn man was me voor. “Tjeerd,” zei hij. “Eerlijk gezegd moeten je moeder en ik even wennen aan de situatie.”

Het viel stil aan de andere kant

Toen kwam Tjeerds stem. Kort. Teleurgesteld. “Dat valt me wel tegen. Jullie zijn m’n ouders. Dan hoor je me gewoon te steunen.”

En daar had hij natuurlijk gelijk in. Onvoorwaardelijke liefde – dat hoort bij ouderschap. Maar eerlijk is eerlijk: ik moest echt even schakelen voordat ik vol enthousiasme koffie kon drinken met mijn zoon én zijn vriend. En dat gold ook voor Herman. Het is voor hun ook niet fijn als het geen relaxte eerste ontmoeting zou worden dacht ik.

Tjeerd houdt nu de boot af

Tjeerd belt mij nu minder vaak. Ik probeer terug te komen op de telefoongesprekken, op zijn teleurstelling, maar ik merk dat hij het er niet over wil hebben. Toen ik 2 weken terug voorstelde of hij nog langs wilde komen met Sander, hield hij de boot af. We gaan een drukke periode in maar natuurlijk kom ik een keer met hem langs. Er knaagt nu iets. Hadden we niet eerlijker moeten zijn?

EVELIEN