Iris: “Bah, wat smerig!”, riep een voorbijganger terwijl ik borstvoeding gaf in het park, meende ze dit echt?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik ben moeder van Emmy van inmiddels negen maanden. Negen maanden lang geef ik haar borstvoeding. Iets waar ik eerlijk gezegd heel trots op ben. Ik wist niet of het zou lukken, of ik het zou volhouden, en of mijn lichaam überhaupt zou meewerken. Maar kijk ons nou. En ondanks de gebroken nachten, het kolven op onhandige momenten, de lekkende borsten tijdens vergaderingen en de twijfels die af en toe toeslaan, doen we het nog steeds.

Ik heb alles in huis wat zij nodig heeft

Borstvoeding geven is voor mij veel meer dan alleen voeden. Het is rust en verbinding. Emmy weet precies waar ze moet zijn als ze zich niet lekker voelt of onrustig is. En ik weet: op dit moment heb ík alles in huis wat zij nodig heeft. Dat gevoel is onbeschrijflijk. Maar ondanks dat ik me zo krachtig voel in mijn rol als voedende moeder, is er één ding waar ik keer op keer tegenaan loop: borstvoeding geven in het openbaar.

Je stelt je zó kwetsbaar op

Ik ben er inmiddels best handig in geworden. In het begin was ik onhandig, voelde ik me bekeken, rommelde ik zenuwachtig met mijn topjes en dekentjes. Maar nu? Nu weet ik precies wat werkt. Een goede voedings-bh, een oversized blouse, Emmy strategisch op schoot, niemand ziet iets. En toch… tóch voel ik me vaak opgelaten. Omdat het nooit helemaal vanzelfsprekend voelt. Niet voor mij, en zeker niet voor iedereen om me heen.

Ik was in shock

Laatst zat ik met een vriendin in het park. Haar peuter was aan het klimmen in het klimrek, Emmy zat bij mij op schoot. Ze begon te draaien met haar hoofdje, smakken, aan mijn trui te frunniken. Een duidelijk signaal: honger. Ik hoefde niet na te denken, dit is wat ik doe. Dus ik draaide me wat van het speelgedeelte af, trok mijn blouse iets opzij, pakte Emmy dicht tegen me aan en liet haar drinken. En toen hoorde ik het. Een vrouwenstem, die duidelijk hardop bedoelde te zeggen: “Bah, wat smerig.” Ze liep gewoon langs, keek me even aan, en riep dat. Alsof ik daar iets schandaligs deed. Terwijl ik gewoon aan het voeden was.

Eén zinnetje, zoveel effect

Die paar woorden, dat ene zinnetje, sloegen in als een bom. Niet omdat ik echt geloofde wat ze zei. Maar omdat ze me raakte op het moment dat ik me al kwetsbaar voelde. Je stelt je lichaam open, je laat je kindje drinken, je bent zó aanwezig in het moment en dan gooit iemand er een oordeel overheen. Zonder nadenken. Zonder empathie. Gewoon bam, daar is ‘ie. Mijn vriendin keek me verschrikt aan en konden eerst niks uitbrengen. “Wát zegt zij nou?” zei ze verontwaardigd. Ik was nog steeds in shock en voelde me steeds bozer worden. Waarom is dit anno 2025 nog steeds iets waar mensen moeilijk over doen?

Alsof ik daar halfnaakt zat

Wat mensen zich niet realiseren, is dat moeders echt niet met plezier open en bloot ergens gaan zitten voeden. Tenminste, de meesten niet. Ook ik heb heus mijn manieren gevonden. Ik bedek mezelf, zorg dat het zo discreet mogelijk gebeurt. Maar ook als ik dat niet zou doen, zou dat mijn goed recht zijn. Borsten zijn er in de eerste plaats voor voeding, dát lijkt de samenleving soms te vergeten. Ik had nog kunnen reageren. Iets kunnen terugroepen. Maar ik wilde de rust bewaren. Voor Emmy en voor mezelf. Want ik wéét dat dit oké is. Ik wéét dat ik niets verkeerd doe. En ik ga me daar niet voor verstoppen.

De wereld hoeft er niet bij stil te staan, maar laat ons gewoon

Ik verwacht geen applaus. Echt niet, nemand hoeft naar me te knikken of me complimenten te geven als ik mijn kind voed. Maar wat ik wél hoop, is dat we elkaar gewoon met rust laten. Dat mensen niet meteen een mening klaar hebben als ze iets zien dat buiten hun referentiekader valt. Een vrouw met een kind aan de borst is niet aanstootgevend. Het is de natuur. En ik snap heus dat niet iedereen ermee opgegroeid is. Dat sommige mensen het ongemakkelijk vinden. Maar je hoeft niet alles mooi te vinden om het te respecteren. Kijk weg als je het moeilijk vindt. Maar laat die opmerkingen achterwege.

Dit is mijn manier

Dus ja. Ik geef borstvoeding. Al negen maanden. Op de bank, in de trein, in het park. En ja, dat is soms lastig. Maar het is ook prachtig. En ik ga ermee door zolang het goed voelt, voor ons allebei. Dus als je me ziet zitten met mijn kindje aan de borst, respecteer dat dan en houd je mening lekker voor je.

IRIS

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.