
Claire: “Mijn schoonmoeder wil pertinent niet op haar kleinkinderen passen, ‘jij wilde kinderen, niet ik’
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Al vanaf het begin is mijn schoonmoeder hier heel duidelijk in geweest
Toen ik een relatie met haar zoon, Peter, kreeg kwam al naar voren dat ze niet wilde oppassen later. Echter nam ik dit met een korreltje zout. We hadden nog geen kindje, wel een kinderwens. “Ach, we zullen het zien”, besloot ik. In mijn achterhoofd dacht ik dat ze wel zou bijdraaien als ze zo’n klein lief baby’tje zag. “Mijn kinderen zijn allemaal volwassen en uit huis. Ik ga genieten. Ik moet er niet aan denken om weer ‘vast’ te zitten en allemaal verantwoordelijkheden te hebben.”, lachte mijn schoonmoeder. Ik parkeerde dit gesprek en focuste me op het zwanger raken.
Oma wilde de baby niet vasthouden
Ik was al na drie maanden in verwachting. Zo fijn. Ik genoot intens van de zwangerschap. Toen de kleine schopte, pakte ik gauw Peters hand en legde hem op mijn buik. “Wauw”, zei Peter, “wat kan je dat goed voelen.” De kleine groeide en groeide tot 39 weken. Met 39.2 begonnen ineens de weeën. Het werd al na een uur ondragelijk. We belden de verloskundige. Ze kwam bij ons thuis en vertelde dat we naar het ziekenhuis konden gaan. Daar is onze dochter Heleen geboren. Ze was prachtig en makkelijk. We belden gelijk oma op. Ze kwam direct langs om naar Heleen te kijken en ons te feliciteren. “Wat is ze klein”, zei ze, “ik durf haar niet vast te houden hoor”. Ik vond het een beetje raar, maar dacht ook: “Dat komt later wel, als ze aan het idee gewend is, of als Heleen iets groter is”. Ik zat op die babywolk. En ik genoot. Niets kon mij van de wolk doen vallen.
“Jullie hebben gekozen voor kinderen, ik niet”
Er gingen maanden en maanden voorbij. Langzaam kropen Peter en ik uit onze babybubbel. Er moest weer gewerkt worden, er stonden etentjes gepland en we wilden op date zonder baby. Heleen was al een stuk groter. Het was niet meer spannend om haar vast te houden, ze was veel minder fragiel. Ze kon ook haar hoofdje omhoog houden en ze begon met rollen. “Dit zou oma niet willen missen”, glunderde ik naar Peter. Tijd voor oma. Ik belde oma op om een eerste oppasavond af te spreken. Maar ik kwam van een koude kermis thuis… “Met Julie”, antwoordde ze de telefoon. “Julie, Peter en ik willen graag naar de bioscoop, kan jij ergens aankomende twee weken een avondje bij ons zijn en op Heleen passen?”. Julie kuchte. Ze schraapte haar keel.
Dit betekende slecht nieuws
“Luister ik wil best bij jullie op bezoek komen en dingen samen ondernemen, maar ik wil niet alleen oppassen. Pertinent niet. En al helemaal geen omadag. Ik wil alle dagen mijn vrijheid behouden. Jullie hebben gekozen voor kinderen, niet ik.” Ik geloofde mijn oren niet. “Ik wil graag dat Heleen een goede band met jou krijgt. Ze heeft maar één oma. Ik vind het belangrijk dat jullie samen zijn, zoals alle oma’s met hun kleinkinderen samen zijn. Knuffelen en straks onderonsjes delen. Misschien een ritueel opbouwen. Desnoods mij een paar keer buiten spel zetten. Een oma die verwent met veel aandacht en teveel snoep en cadeautjes, dat hoort toch!?”. Ik gooide alles eruit. Vlak hierna was het gesprek afgelopen en hadden we opgehangen.

De situatie was ontzettend pijnlijk
Voor ons als ouders, maar al helemaal voor Heleen. Later zou ze naar school gaan, daar zou ze zien dat oma’s en opa’s de kleinkinderen ophalen. Maar er zou geen oma voor haar op het plein staan. “Waarom niet voor haar”, vroeg ik me dagelijks af. Ik vond het gemeen van oma Julie. Heleen had geen andere oma. Wat een ellende. En weer dacht ik stiekem, dat oma Julie ooit zou bijdraaien. Naïef van mij.
Julie was inderdaad bij verjaardagpartijtjes, feestdagen, dinners en borrels aanwezig
Ze was echter nooit met Heleen alleen. Nooit. Ik weet niet waarom ze die behoefte niet had. Ze sprak wel tegen haar, zong liedjes, nam haar soms op schoot en gaf haar af en toe een aai over de bol, maar altijd waren er andere mensen bij. Ik vond het bizar dat we een oppas moesten gaan zoeken, een onbekende voor mij en ook voor Heleen. Dit had ik nooit voor ogen gehad. Het huilen stond me nader dan het lachen. Het begon me steeds meer dwars te zitten. Peter vond het ook niet leuk, maar kon zich erbij neerleggen. Ik niet. Heleen kwam tekort, en flink ook. Als moeder gun je de wereld voor je kind.
Ik raakte zwanger van de tweede
Ook bij broertje Kay kwam oma kijken. Alles verliep precies hetzelfde als bij Heleen. Ik snikte dikke tranen in het bijzijn van Julie. “Houd Kay vast Julie, houd hem vast!”, schreeuwde ik. Ik hield het niet meer. Alles kwam eruit. Peter troostte me. Ik probeerde nog één keer een gesprek te voeren met Julie. “Julie, je mist zo ontzettend veel van de kinderen en de band is ook anders. Ik gun mijn kinderen een hechte band met oma, logeerpartijen, omadag en zelfs een omavakantie. Waarom kan jij ze dat niet bieden?”, vroeg ik. “Denk aan de kinderen!”, besloot ik. Julie keek me aan en zei: “Jullie wisten dit van te voren. Ik wil alleen nog maar lanterfanteren. Ik wil geen verantwoording meer. Geen restricties. Niet voor iemand moeten zorgen. Of ineens naar huis moeten voor een dutje tussen de middag. Ik wil doen en laten wat ik wil, daar heb ik ook de leeftijd naar. Egoïstisch misschien, maar wel de waarheid.” Julie stapte op en verliet het ziekenhuis.
Inmiddels is Kay ruim 2 jaar en Heleen bijna 4 jaar oud
De band met oma is erg slecht. Ik neem haar zoveel kwalijk, dat ik aan het nadenken ben om de band helemaal te verbreken. Ik irriteer me zoveel aan Julie. Heleen begint vragen te stellen. Misschien is het duidelijk en minder pijnlijk om helemaal geen contact te hebben.
CLAIRE