Marleen: “Misschien moet je toch eens wat aan die extra kilo’s gaan doen”, zei mijn man na de bevalling”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Voor mijn zwangerschap had ik een lichaam waar ik eigenlijk best trots op was. Geen sixpack, maar wel een platte buik, slanke armen, en kleding zat me gewoon altijd goed. Ik hoefde niet eens heel veel moeite te doen. Ja, ik sportte een paar keer per week en ik lette op wat ik at, maar ik kon ook gewoon genieten van een zak chips op de bank zonder dat het er meteen aan bleef zitten. Toen ik zwanger raakte, had ik zo’n naïef beeld van hoe dat zou gaan. Je hoort altijd die verhalen: “Ik kwam maar tien kilo aan” of “Alles was er na een paar weken weer af”. Ik dacht: nou, dat zal bij mij ook wel zo zijn. Ik ben tenslotte iemand die altijd op gewicht blijft. Maar dat liep dus compleet anders.
De kilo’s kwamen en bleven komen
In het begin viel het nog mee. Ik at gewoon normaal, had af en toe wat meer trek in brood of fruit, maar het was niet alsof ik elke dag gebak naar binnen werkte. Toch begon het in het tweede trimester ineens hard te gaan. Mijn buik groeide, mijn gezicht werd voller, en ik kreeg zelfs een soort zwangerschapswangen. Halverwege de zwangerschap kreeg ik het nieuws waar ik niet op had gerekend: zwangerschapsdiabetes. Mijn suikerwaarden waren te hoog, en ik moest ineens streng gaan letten op wat ik at. En toch, ondanks dat ik juist gezonder ging eten, bleven die kilo’s erbij komen. Ik snapte er niks van. Mijn verloskundige zei dat het soms gewoon gebeurt. Hormonen, vocht vasthouden, het lichaam dat zich voorbereidt… Ze probeerde me gerust te stellen, maar elke keer als ik op de weegschaal ging staan, voelde ik me rot. Aan het einde van mijn zwangerschap stond de teller op +25 kilo. Vijfentwintig! Ik herkende mezelf niet meer in de spiegel. Mijn enkels waren verdwenen, mijn handen voelden opgezwollen, en zelfs mijn schoenen zaten strak.
Na de bevalling
Ik had ergens de stille hoop dat ik direct na de bevalling minstens de helft kwijt zou zijn. Je hebt tenslotte de baby, vruchtwater, placenta… Maar dat viel vies tegen. Natuurlijk gingen er een paar kilo’s af, maar die 15 kilo extra bleef hardnekkig achter. De eerste weken dacht ik daar eigenlijk niet eens zoveel aan. Mijn lichaam was bezig met herstellen, mijn borsten deden pijn van het voeden, en ik sliep amper. Mijn prioriteiten lagen bij overleven, niet bij een strakke buik. Maar na drie maanden begon ik me weer iets meer bewust te worden van mezelf. Ik paste nog steeds nauwelijks in mijn oude kleding. Ik leefde in leggings en wijdvallende truien. En ik voelde me… groot. Niet alleen in gewicht, maar ook in hoe anderen naar me keken.
De opmerking van mijn man
Op een avond zaten we samen op de bank. Onze dochter lag eindelijk te slapen, en ik had mezelf getrakteerd op een kop thee en een stukje chocola. Het was zo’n klein geluksmomentje. En toen zei hij het. “Misschien moet je toch eens wat aan die extra kilo’s gaan doen.” Wat? Hij bedoelde het waarschijnlijk niet eens zo gemeen, maar die woorden kwamen binnen als een mes. Ik dacht: Hallo? Ik heb ons kind gedragen, negen maanden lang. Ik heb mijn lichaam volledig ter beschikking gesteld. En nu, drie maanden later, is jouw grootste zorg dat ik niet meer in mijn oude spijkerbroek pas? Ik voelde de tranen achter mijn ogen branden, maar ik wilde niet dat hij zag dat het me raakte. Dus zei ik: “Weet je wat? Misschien moet jij eens wat doen aan je tact.” Hij zweeg. Misschien besefte hij op dat moment dat hij fout zat. Maar het kwaad was al geschied.
Het gevoel van falen
Vanaf dat moment ging het in mijn hoofd rondmalen. Ik wist zelf ook wel dat ik die kilo’s eraf wilde. Maar er is een verschil tussen het zelf willen en het van iemand anders horen alsof je niet goed genoeg bent zoals je nu bent. Elke keer als ik langs de spiegel liep, hoorde ik die zin in mijn hoofd. Alsof mijn lijf, dat zoveel had doorstaan, niet meer mooi of waardevol was totdat ik weer ‘de oude Marleen’ was. En dat was eigenlijk nog het ergste: ik was helemaal niet meer de oude Marleen. Ik was moeder geworden. Mijn lijf was veranderd. Mijn prioriteiten waren veranderd. Mijn nachtrust was weg, mijn hormonen waren nog aan het dansen, en ik had simpelweg niet de energie om fanatiek te sporten.
De druk van buitenaf
Het hielp ook niet dat overal om me heen verhalen opdoken van vrouwen die “binnen zes weken weer in hun oude jeans pasten”. Social media stond vol met foto’s van moeders die na een paar maanden alweer een strakke buik hadden. Ik voelde me mislukt, alsof ik iets verkeerd deed. Pas toen ik na zes maanden langzaam weer wat energie kreeg, begon ik kleine stappen te zetten. Geen crashdiëten, geen extreme sportplannen, maar gewoon wandelen met de kinderwagen, wat meer groente op mijn bord, en proberen minder te snaaien uit vermoeidheid. Het ging langzaam. Heel langzaam. Maar het ging. Ik verloor in totaal 8 kilo in een half jaar tijd. En ja, ik had er nog steeds een paar over. Maar ik voelde me weer fitter, en dat was uiteindelijk belangrijker dan een cijfer op de weegschaal. Mijn man heeft die opmerking later nog geprobeerd goed te maken. Hij zei dat hij het niet slecht bedoelde, maar dat hij gewoon dacht dat ik me misschien gelukkiger zou voelen als ik weer wat lichter was. Ik heb hem uitgelegd dat zulke dingen alleen maar pijn doen, zeker in die kwetsbare periode. Dat je juist dan steun nodig hebt, niet kritiek.
Wat ik andere moeders wil meegeven
Die eerste maanden na de bevalling zijn pittig. Je lijf is bezig met herstellen, je hormonen zijn nog niet in balans, en je bent aan het leren moeder te zijn. Laat je alsjeblieft niet wijsmaken dat je binnen no-time weer moet lijken op wie je was vóór je zwangerschap. Je bent niet minder waard met extra kilo’s. Je hebt iets gedaan wat onvoorstelbaar veel van je lichaam vraagt. En dat verdient respect, van jezelf én van de mensen om je heen. En mannen, mocht je dit lezen: denk twee keer na voordat je iets zegt over het lichaam van je partner in die periode. Soms is stilte en gewoon een knuffel het allerbeste antwoord.
MARLEEN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.