Moniek: “Slaap alsjeblieft in het logeerbed”, zei ik tegen mijn man, ik kon hem niet meer aan..”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Toen ik net wist dat ik zwanger was, wist ik dat er kwaaltjes zouden komen. Iedereen had me al gewaarschuwd. Misselijkheid, vermoeidheid, rare trek in eten… het hoorde er allemaal bij. En ja hoor, in die eerste weken hing ik geregeld boven de wc. Maar dat trok na een tijdje gelukkig weg. Wat ik echter níet had zien aankomen, was dat ik mijn eigen man ineens niet meer kon ruiken. Letterlijk. Zijn geur, die ik vroeger juist zo lekker vond, maakte me nu misselijk tot op het punt dat ik dacht dat ik zou overgeven.
Ik kon hem ineens niet meer verdragen
Het begon heel subtiel. We lagen samen op de bank, Peet tegen me aan. Hij had net gedoucht, rook naar zijn vertrouwde aftershave, en toch… ergens diep in mijn buik voelde ik een golf van afkeer. “Wat is dit nou weer?” dacht ik. Ik schoof wat naar achteren, zogenaamd om mijn telefoon te pakken. Maar vanbinnen schrok ik: dit was mijn man, de vader van ons kind, en ik kon hem ineens niet meer verdragen van dichtbij.
Het werd erger in bed
’s Avonds in bed werd het pas echt een ding. We lagen naast elkaar, ik probeerde in slaap te komen, maar zodra hij zich naar me toe draaide en zijn adem mijn kant op kwam, ging mijn maag om. Ik hield mijn adem in, draaide mijn hoofd weg, deed net alsof ik sliep… alles om dat moment te vermijden. Na een paar avonden vol krampachtige houdingen en halve paniekaanvallen dacht ik: zo gaat het niet langer. Ik was te moe en te misselijk om het nog subtiel te brengen, dus op een avond floepte het eruit: “Peet, wil je alsjeblieft in het logeerbed gaan liggen? Het spijt me, maar ik kan het niet.” Hij keek me eerst aan alsof ik een grap maakte. “Wat? Je stuurt me weg?!” Ik legde uit dat het niks persoonlijks was, nou ja, eigenlijk wel, maar niet in de zin die hij dacht. “Het is mijn neus, Peet. Die geur… ik trek het gewoon niet. Het is sinds de zwangerschap, echt waar.” Hij lachte het weg, maar ik zag dat hij even moest slikken. Toch ging hij die avond zonder veel morren naar het logeerbed. En ik… ik sliep voor het eerst in weken weer ontspannen in.
Alles had ineens een geur
En het bleef niet alleen bij Peet. Mijn neus was veranderd in een soort geurdetector op standje overgevoelig. Alles rook intens. De was die nét uit de kast kwam? Naar muf water. De vaatwasser die openging? Een soort chemisch parfum van afwasmiddel en oude etensresten. Zelfs de shampoo die ik altijd gebruikte, vond ik ineens stinken.Maar Peet bleef het grootste probleem. Hij kon drie keer per dag douchen, andere deo kopen, zijn was zelf doen… het maakte niks uit. Het zat in mijn hoofd én in mijn lichaam. Zodra ik hem te dichtbij voelde, ging er een alarmbel af.
De ongemakkelijke momenten
Het was niet dat ik hem niet meer leuk vond. Integendeel. We hadden het hartstikke gezellig, lachten veel, praatten over de baby. Maar die fysieke afstand begon soms raar te voelen. Als hij me wilde knuffelen, maakte ik me klein, leunde net niet helemaal tegen hem aan. Als hij me wilde kussen, draaide ik mijn hoofd net iets weg. Ik zag in zijn ogen dat hij het lastig vond, ook al zei hij er weinig over. Er waren ook gênante momenten. Zoals toen we op visite waren bij vrienden en hij naast me op de bank kwam zitten. Ik schoof ongemerkt wat op. Hij volgde. Ik schoof weer. Op een gegeven moment zat ik bijna op de leuning en voelde ik hun ogen op ons. Ik weet nog dat ik dacht: Ze gaan vast denken dat we ruzie hebben.
De geur van… alles wat hij at
Het werd nóg erger toen ik merkte dat het niet alleen zijn natuurlijke geur was, maar ook alles wat hij at. Knoflook? Ik kon er niet meer tegen. Ui? Rampzalig. Zelfs een broodje kaas rook voor mij alsof hij een complete kaasboerderij had opgegeten. Het erge was: ik rook het uren later nog in de kamer hangen. En in bed? Onmogelijk. Op een dag kwam hij thuis van werk, boog zich voorover om me een kus te geven en ik rook koffie. Niet zomaar koffie, maar koffie met een vleugje oude melk. Ik sprong op, holde naar de wc en hing er kokhalzend boven. “Serieus, Moniek?” riep hij vanuit de gang. “Ja, Peet. Serieus.”
Nieuwe slaaproutine
Uiteindelijk werd het logeerbed zijn vaste plek. We deden er luchtig over. “Gezinsuitbreiding én aparte slaapkamers, wat een luxe,” grapte hij. Maar ik merkte dat ik het soms ook miste om samen in bed te liggen. Toch was de opluchting dat ik gewoon kon ademen zonder mijn maag te keren groter. We maakten er een routine van: ’s avonds keken we nog even samen tv, kletsten we in bed en zodra het ‘slaaptijd’ was, pakte hij zijn kussen en liep hij naar de logeerkamer. Soms hoorde ik hem nog een filmpje kijken, soms was het stil. Ik voelde me schuldig, maar mijn lichaam dicteerde dit gewoon.
Het moment dat het veranderde
Na de bevalling, toen mijn hormonen langzaam weer op orde kwamen, gebeurde er iets magisch: ik kon hem weer ruiken. En… ik vond het weer lekker. Zijn geur voelde weer vertrouwd en veilig. Alsof mijn neus eindelijk uit de overlevingsstand kwam. De eerste keer dat ik weer tegen hem aan kroop zonder misselijk te worden, voelde ik bijna tranen opkomen. Hij lachte en zei: “Eindelijk mag ik terug in mijn eigen bed.” Sindsdien grap ik dat hij een half jaar in quarantaine heeft gezeten.
Wat ik ervan leerde
Zwangerschap kan rare dingen met je doen. Niemand had me verteld dat je je eigen partner opeens niet meer kunt verdragen qua geur. Ik had er nooit bij stilgestaan dat je reukzin zó heftig kan worden. Maar nu weet ik: het is normaal, het is tijdelijk en het zegt niks over je relatie. Peet en ik lachen er nu om.
MONIEK
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.