Manouk is de kostwinner: “Dus je man ‘past’ op de kids? Kan hij niet werken?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Toen ik Thomas leerde kennen, hadden we allebei onze eigen dromen. Hij werkte in de techniek, ik in marketing. Ik had net promotie gemaakt, stond aan het begin van een flink groeipad, en eerlijk gezegd… kinderen stonden niet bovenaan mijn lijstje. Niet dat ik er nooit over nadacht, maar ik zag mezelf gewoon nog niet in dat plaatje. Ik ging lekker. Werkweken van 40 uur, projecten waar mijn naam op stond, collega’s die naar me opkeken. Dat gevoel van erkenning, daar had ik zo hard voor geknokt. Thomas dacht daar anders over. Hij wilde altijd al kinderen. Hij zag zichzelf al voor zich met een baby op zijn arm, wandelend door het park. Voor hem voelde het als een levensdoel. Voor mij… nou ja, ik vond het idee mooi, maar het was voor mijn gevoel nog lang niet het juiste moment.

“Je gaat automatisch minder werken als je moeder wordt”

Toen ik uiteindelijk toch zwanger raakte van Jonas, ons eerste kindje, was ik bang dat mijn carrière in elkaar zou storten. Je hoort vaak van die verhalen: dat je eenmaal moeder bent en automatisch minder gaat werken, dat je minder serieus wordt genomen. Maar het tegendeel gebeurde. Ik kwam terug op kantoor met een soort hernieuwde energie. Natuurlijk, die eerste weken waren pittig; weinig slaap, wennen aan die nieuwe rol, maar ik merkte dat ik juist blij werd van het contrast. Thuis volledig voor Jonas zorgen was intens, maar op kantoor kon ik weer even ‘Manouk’ zijn. We spraken af dat Thomas een dag minder zou gaan werken, zodat ik in principe mijn uren kon houden. Dat werkte goed.

En toen kwam Bella

Na twee jaar kwam Bella. Twee kinderen onder de drie jaar, dat was andere koek. Ik vond mijn werk nog steeds heerlijk, maar ik zag ook hoe zwaar Thomas het soms had om werk en gezin te combineren. Hij begon voorzichtig: “Zal ik anders thuisblijven bij de kinderen? Dan kun jij gewoon doorgaan.” Ik wuifde het weg. We hadden toch een prima balans? Maar diep van binnen begon het zaadje te groeien. Want eerlijk is eerlijk: hij genoot zó van die dagen met de kinderen. Waar ik na drie uur peuters en luiers soms de muur op kon vliegen, leek hij juist op te bloeien. Hij maakte spelletjes, had engelengeduld en kwam met creatieve knutselprojecten waar ik nooit op zou komen.

De knoop doorhakken bij nummer drie

Toen ik zwanger raakte van Noes, ons derde kindje, wisten we dat we een beslissing moesten nemen. We konden niet allebei fulltime blijven werken en drie kinderen onder de vijf jaar in de opvang zetten. Het zou financieel belachelijk zijn, en praktisch ook gewoon te veel. We zaten een avond aan de keukentafel, flesje wijn erbij, en schreven de plussen en minnen op. Mijn salaris lag hoger, mijn carrière had nog veel groeimogelijkheden. Thomas vond zijn werk leuk, maar het gaf hem niet dezelfde voldoening als het zorgen voor de kinderen. En zo besloten we: Thomas zou fulltime thuisblijven, en ik zou 36 uur blijven werken.

De reacties van buitenaf en hoe vreemd die soms zijn

Vanaf het moment dat we het vertelden, kwamen de opmerkingen. “Dus hij is thuis bij de kids, maar waar ben jij dan?” Eh… op mijn werk? “Kan hij niet werken ofzo?” “Waarom moet jij de kostwinner zijn?” Alsof het raar is dat een vrouw de hoofdverdiener is. Ik merk dat mensen nog steeds een bepaald plaatje in hun hoofd hebben: vader werkt, moeder zorgt. Zodra je daarvan afwijkt, lijkt het alsof er iets niet klopt. Zelfs vriendinnen van mij, waarvan ik dacht dat ze heel openminded waren, reageerden verbaasd. “Zou jij dat wel willen? Dan zie je je kinderen toch veel minder?” Maar voor ons werkt het.

Hoe het er bij ons thuis aan toegaat

Op maandag tot en met donderdag werk ik op kantoor. Ik sta vroeg op, ontbijt met de kinderen, en vertrek dan naar mijn werk. Thomas regelt de rest: broodtrommels vullen, Jonas naar de kleuterschool, Bella naar de peuterspeelzaal, en Noes… tja, die heeft hem de hele dag voor zichzelf. Als ik thuiskom, is het huis (meestal) opgeruimd, hebben de kinderen gegeten en zitten ze in hun pyjama. Soms zelfs al met de tanden gepoetst. Ik kan dan meteen in de chillmodus, nog even knuffelen, boekje lezen, naar bed brengen. En op vrijdag – mijn ouderschapsverlofdag – doen we altijd iets leuks met z’n vijven. Naar het bos, speeltuin, of gewoon pannenkoeken bakken thuis. Die dag maakt alles goed, want dan ben ik volledig in de moederstand.

Waarom ik mijn werk niet wil opgeven

Ik hoor weleens: “Waarom neem je geen pauze van je carrière? Je kunt altijd weer terug.” Maar dat is gewoon niet waar. In mijn vak verandert alles razendsnel. Als ik er nu een paar jaar tussenuit ga, is de kans groot dat ik straks achterloop. Ik heb zó hard gewerkt om te komen waar ik nu ben, ik wil dat niet zomaar loslaten. Bovendien: ik ben een leukere moeder als ik ook mijn werk heb. Ik kom thuis met energie, verhalen en nieuwe ideeën. Ik ben niet alleen maar bezig met wie er heeft gepoept en wie zijn groente niet op at.

De kracht van ons model

Thomas is gelukkig, de kinderen hebben een vader die altijd aanwezig is, en ik heb de carrière die ik wil. We hebben onze rollen niet verdeeld op basis van wat ‘hoort’, maar op basis van wat bij ons past. En ja, soms moet ik even diep ademhalen als iemand weer een opmerking maakt. Maar steeds vaker laat ik het gewoon langs me heen glijden, want dit werkt voor ons. De mening van een ander doet er niet toe.

MANOUK