Sjuul: “Ik schrok toen de juf dit over mijn zoon Thomas (7) vertelde”

Hi sjuul, ik snap je gevoel volledig en ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn eigen zoon (destijds 6). Het verschil met mijn zoon is dat hij uitsprak dat hij niet gelukkig was in de pauzes en op een bankje zat maar hij zei dat hij ook niet mee wilde spelen (omdat hij niet wist hoe). Maar met doorvragen kon hij toch duidelijk maken dat hij het schoolplein met de vele kinderen (100+) onoverzichtelijk vond (overstap vanuit kleuterklas was heel groot) en dat hij niet wist hoe hij moest aanhaken (ook vriendjes zijn met van alles en nog wat bezig natuurlijk en samenspel is ook vluchtig). De juf vertelde dat meerdere kinderen die hadden/ervaarden. Ik heb gezegd tegen mijn zoon dat we samen over oplossingen zouden nadenken. Ik heb gevraagd welke vaste spellen er allemaal op het schoolplein zijn en uiteindelijk deed hij elke pauze mee met een balspel. Je kunt ev thuis oefenen met dat spel zodat hij de regels goed kent en de drempel laag is om mee te doen en hij zelfvertrouwen krijgt om mee te spelen. Door elke keer mee te doen aan een spel, werd het schoolplein minder groot en onoverzichtelijk en juist voorspelbaar (hij kon elke pauze meedoen) en kwam hij letterlijk aan het spelen. Nu heeft hij dat spel niet meer nodig en dartelt hij mee op het schoolplein met zijn vriendjes. Ik denk dat voor jouw zoontje meedoen op het schoolplein ook de eerste stap is naar spelen buiten school. Omdat op het schoolplein de afspraakjes door de kinderen zelf worden gemaakt.

Ik zou je gevoel niet wegwuiven en samen met de juf een plan maken. Welke vaste spellen zijn er tijdens de pauze, thuis oefenen met deze spellen en hem toch stimuleren mee laten doen. En dan is het wel de vraag of hij meedoen ook echt leuk vond of dat hij toch liever niks doet en zich even wil terugtrekken.

Als dit te simplistisch klinkt voor je dan zit het probleem wrs wat dieper. Je verhaal vertelt niet of dit een gedragsverandering is van je zoon of dat hij dit gedrag ook op andere momenten vertoond (teamsport, campings etc.). Dat was bij ons namelijk wel het geval. Maar een andere professional inschakelen voor advies of begeleiding zou ik dan zeker aanbevelen.

Zet m op mama, volg je gevoel en heel veel sterkte.

Sommige kinderen en volwassenen hebben geen zin in drukte, in steeds maar sociaal doen, communiceren, afstemmen.
Misschien kijken naar het complete plaatje?
Wordt hij gepest op school of in de buurt? Kan hij zich thuis wel vermaken? Slaapt hij goed? Kan hij op school wel in een groepje samen werken? Wordt hij bij gym niet buitengesloten? Kan hij zich emotioneel wel uiten bij jou of iemand anders? Zie je regressie in zijn gedrag zoals bedplassen?
Zijn er familieleden die dit vroeger ook deden?

Gelukkig ziet de juf het ook, zij heeft een pedagogische opleiding. Misschien kun je haar vragen om het gedrag van jouw zoon wekelijks kort te bespreken met elkaar, of in een schriftje naar jou terug te koppelen.
Maak gebruik van de kennis en ervaring van de juf, zij kent ook de sociale kaart voor hulp op dit gebied.

Soms is bepaald gedrag een periode. Goed dat je er als moeder zo alert op bent nu.

Ha sjuul,

Ik schrik best wel van de reacties onder jouw bericht. Als moeder voel je toch echt dingen wel vaak goed aan. Ik zou het ook heel lastig vinden als ik in jouw situatie zat..

Wat me te binnen schoot.. zijn er onlangs dingen veranderd in zijn leven? Een verhuizing, scheiding, een overlijden(ook van een dier). Dit zijn dingen die altijd een enorme impact hebben op het leven van een jong kind.. hopelijk wordt hij niet gepest of is hij kort gepest, dat dat de oorzaak is?

Ik heb verder geen adviezen .. wel sterkte en ik hoop dat hij gelukkig is..

Groet, Suzanne

ik sluit me ook aan bij Hedwig haar visie. Ik heb ook de neiging om mijn mening en visie te projecteren op mijn zoon. Maar hij zegt heel duidelijk tegen mij dat hij andere behoeften heeft en daarbij heel gelukkig is.

Ik weet dat je het goed bedoelt, maar het klinkt alsof je een beetje projecteert. Jij zou een leven zonder vrienden eenzaam vinden, maar als je zoon verder gelukkig is, zou ik geen vriendschappen proberen te forceren. Ik zou me juist verdiepen in zijn wereld. Vraag verder naar waarom hij niet mee wil spelen en waarom hij de rust opzoekt. Als hij gevoelig is, kan het zijn dat hij het echt fijn vindt om even uit de drukte van de klas te zijn en even op adem te komen als het ware. Het kan ook zijn dat hij gewoon geen interesses deelt met de kinderen. Wellicht is hij in zijn hoofd vliegtuigen aan het bouwen terwijl de kinderen tikkertje spelen. Er zijn opties genoeg om te bedenken waarom hij er geen behoefte aan heeft.
Als hij andere tekenen vertoont dan geen vrienden hebben, is het wellicht slim om een keer met een kinderpsycholoog te gaan praten, maar sommige kinderen hebben genoeg aan zichzelf. Accepteer dat hij anders is dan jij en borduur daar op voort.