Laura: “We stonden bij de balie op Schiphol, ‘De naam staat verkeerd op uw ticket mevrouw, ik kan je echt niet doorlaten’, ik dacht dat ik gek werd”

Lees HIER mijn eerste blog

We waren er al ruim een half jaar mee bezig: onze wereldreis

Ik had een draaiboek, mijn bijbel, gemaakt met alle accommodaties, boekingen en vluchtgegevens. Pagina’s over bezichtigingen, lekkere restaurants en hippe cafés. Het was eindelijk zover. Vandaag was dè dag. De start. We liepen naar onze eerste vlucht met FINNAIR. Alles was perfect geregeld. Althans dat dacht ik….

Er was een hele lange rij bij de checkin-balie, die nauwelijks doorliep

‘Geen probleem’, zei Chris, mijn man, ‘we hebben best nog wat tijd. Er is genoeg speling.’ Ik irriteerde me dat er slechts één baliewerkster was. Zo schoot het inderdaad niet op. Drie balies waren onbemand. ‘Laat het los’, was mijn mantra voor het aankomende jaar. We hadden wel 30 vluchten vastgelegd voor de aankomende 7 a 8 maanden. “Ik kon maar beter wennen aan tassen zeulen, en wachten, wachten, wachten.”.

Oma en opa waren ook mee

Ze zouden ons zo ver mogelijk wegbrengen en pas bij de poortjes echt afscheid nemen. Dat zou huilen worden, ik wist het zeker. Eindelijk. Na heel lang wachten, drinken en eten in de rij, waren we aan de beurt. Met een grote groep: Ik, Chris, Nikki, Lola, Sef en Rocco, stonden we bij de balie. Daarbij nog 4 grote backpacks, 2 kleine backbacks, en 4 grote rugzakken. Chris gaf de paspoorten aan de baliemedewerkster. Ze checkte Chris zijn gegevens. Zijn backpack mocht op de band. Het woog 20.8 kilo. Prima. Daarna was ik aan de beurt. Ze pakte mijn paspoort. Ze keek ernaar. Ik zag dat ergens moeite mee had. Ze keek nog een keer. Daarna staarde ze naar haar scherm. Mijn hartslag nam toe. Er was iets mis. Maar ik kon echt niet bedenken wat. We hadden alles zo goed uitgezocht en geregeld. Ik hield mijn adem in. Zelfs de kleine jongetjes keken naar de baliemedewerkster. Zelfs zij voelden dat er iets aan de hand was.

“U heeft de verkeerde naam ingevuld”, zei de baliewerkster langzaam, maar zeker

Ik viel bijna flauw bij de woorden. “Dat kan niet”, zei ik. Had ik een tikfout gemaakt? Per ongeluk een dubbel letter ingetoetst? Ik wurmde me door alle bagage en gezinsleden en ik stond binnen 1 tel voor de computer. Ze draaide het scherm naar mij toe. “Er staat “Duijzer – van der Steen’”. Ik zag het probleem niet. “Klopt, zo heet ik “, antwoordde ik. “Nee, er moet alleen “Duijzer”, je meisjesnaam, staan”, verbeterde ze. Waar had ze het over? Ik reis al bijna 20 jaar onder deze naam. “Maar er staat bij het boeken: ‘neem de naam van je paspoort over’. Kijk, beide namen staan in mijn paspoort”. Ik wees het aan. “Dat begrijp ik mevrouw, maar alleen de dikgedrukte naam moet je overnemen”. “Dat mag dan beter uitgelegd op jullie website staan”, snauwde ik. Ze schudde haar hoofd: “Ik kan je zo niet doorlaten. Er moet een naamsverandering plaatsvinden”. “Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Ik ben getrouwd, en die naam heb ik ingevuld. Ik reis zo al 20 jaar en nergens is er ooit een probleem geweest”. Ze keek me zonder emotie aan. Streng zelfs. Het leek wel of ze hier van genoot. “Je bent dan vast niet buiten Europa geweest”, zei ze bijdehand. “Wel, meerdere keren per jaar”, kaatste ik terug. “Ow, nou hier bij FINNAIR zijn we een beetje strenger”, ze glimlachte kort en ongemeend.

“Wat nu?”, zei Chris

De baliemedewerkster vertelde dat we FINNAIR moesten bellen voor een wijziging. “Maar we stáán bij FINNAIR, jij werkt bij FINNAIR, dan kan jij het toch regelen?!”, zei ik licht wanhopig. Chris tikte het algemene nummer in van FINNAIR. De mevrouw bleef erbij dat we zelf moesten bellen. “Wat een slechte service”, merkte ik op. In de telefoon begon er een mevrouw Fins te praten. Chris keek wanhopig. “Ik versta hier niets van”, zei hij wat harder tegen de baliemedewerkster. “Is er geen Engelse optie?”, vroeg ze zonder op te kijken. Wat een toestand. We stonden hier al bijna 30 minuten. Ik voelde dat de tijd snel wegtikte. Zeker met de aanpassing. “Ik word in de wacht gezet”, updatete Chris. Dit kon je niet menen … “Ze zeggen dat het heel druk is”, Chris keek de baliemedewerkster aan. Toen pakte ze haar telefoon. Zonder ons te vertellen wat ze ging doen, tikte ze nummers in. Het leek wel alsof ze er plezier uithaalde, om mensen stress te bezorgen…

“Ja, hoi, weet jij waar de telefoon van Gio is?”, vroeg ze lacherig, met het tempo alsof ze alle tijd van de wereld had

Met de toon alsof ze een vriendin belde om samen een wijntje te drinken. Blijkbaar kon ze wèl intern bellen. “Nee?”, herhaalde ze. Ik kreeg zowat een hartaanval. Gebeurde dit echt? De baliemedewerkster hing op. Ze belde naar iemand anders. Chris zuchtte luid. We keken elkaar wanhopig aan. “Nog steeds in de wacht. Straks gaan we die vlucht missen”, waarschuwde hij. Ik kon het niet meer aan. Oma en opa stonden verderop, bij de exit. Ze snapten niet waarom het zo lang deed. Ik schudde mijn hoofd naar ze.

“Ja, hoi”, onderbrak de baliemedewerkster mijn gedachten en communicatie met de schoonouders

“Ik heb hier een vrouw voor me. Ze heeft haar achternaam ‘Duijzer’ op het ticket gezet, maar ook de naam ‘van der Steen’. Beide staan op het paspoort, mag dat wel op het ticket?’. Ineens was het een vraag, niet een feit zoals zij presenteerde aan ons. “Oww dat mag gewoon”, herhaalde de baliemedewerkster. Een golf van opluchting overspoelde mij. Maar ook een boosheid kwam naar boven.

Ik liep snel weg bij de balie, ik kon namelijk echt niet de baliemedewerkster recht aankijken en aardig blijven

Ik stevende op oma en opa af. “Wat een onprofessioneel mens”, zei ik tegen oma. Oma keek me vragend aan. Ze wist nog van niets. “Wat is er allemaal aan de hand?’, vroeg ze. “Waarom duurde het zo lang?”. Ik legde het hele verhaal uit. Oma’s mond viel open. Ze vond het erg vervelend dat onze reis zo startte. Met zoveel stress. En ik ook. Chris was nog bezig met de baliemedewerkster, om ons allemaal in te checken en alle tassen op de band te zetten. Na enige minuten liep Chris met alle kinderen naar mij en oma en opa toe. “Ze kent hun eigen vliegregels niet, vervelend”, zei hij. Hij omarmde mij en dat nam alle stress weg.

We pakten onze boardingpassen en namen uitgebreid afscheid van oma en opa

“Tot volgend jaar”, zeiden we. “Geniet”, oma knuffelde mij, Chris en alle kinderen. Ik zag vochtige ogen om mij heen. Iedereen zwaaide. Er werd gefilmd terwijl wij de poortjes door liepen. Nog één keer achterom kijken. “Dag Nederland, welkom wereld”, fluisterde ik…

Lees HIER het vervolg

LAURA