Petra: “Mijn dochter liep binnen: ‘Ze komen weer spelen’, dit gebeurt steeds vaker, helemaal onaangekondigd”

Wat ben ik blij dat ik vanaf het begin heb gezegd, dat ik geen oma ben voor vaste oppas. Het wordt tegenwoordig maar gewoon gevonden dat opa’s en oma’s maar oppassen. Ik vind dat zo vreemd. Ik ben er ook om mijn eigen leven te kunnen leven. Opa en oma zijn is een mooie rol en dat moet ook zo blijven. Het moet iets extra’s toevoegen. Ik ben er waar nodig is, maar niet structureel. Ik heb er 8, werk gewoon nog, ook nog eens met kinderen. Wat ik doe is naar theater, pretpark, kinderboerderij af en toe kunnen ze slapen, maar niet hoe ik het om mij heen zie. Het is een mooie, maar ook soms een lastige rol!

Ik vind het te gek voor woorden dat er discussies rondgaan waarbij andere ouders wel even uitleggen en advies geven hoe oma’s het anders kunnen doen wat betreft de indeling van hun tijd om haar dochter tegemoet te komen , wij oma’s tenminste het grootste gros van de 70tigers nu! hebben altijd zelf gezorgt voor onze eigen kinderen. Vol liefde en toewijding, want in onze tijd was er geen kinderopvang, en je hoefde in die tijd echt niet bij je ouders aan te kloppen voor vaste oppasdagen, want je werd geacht voor je eigen kinderen te zorgen trouwens het zou niet in me op gekomen zijn dat te vragen, dat was toen de normaalste zaak van de wereld voor je eigen kinderen zorgen nu vinden ze het de normaalste zaak van de wereld dat oma notabene een 1 masr meestal meer vaste dagen oppast en wat er nog meer bij komt kijken, want dan heb je ook nog de vakantie’s,studiedagen,En feestdagen en als de kinderen ziek zijn of naar de tandarts moeten en bijspringen met zwemles en andere sporten, en dan zijn er ook nog die met zijn 2jes wel eens op vakantie willen want ze werken alletwee fulltime, nou zal ik een voorstel doen, aan de oma’s. klein kinderen iedere dag naar BSO of KDV ook tijdens de vakantie al dan kan oma haar tijd die net zo kostbaar is ,het zelf indelen naar gelang behoefte wanneer ze iets leuks met de kleinkinderen wil ondernemen ze dan een keertje niet naar KDV of BSO hoeven
Hoe denkt de volgende generatie het te gaan doen als jullie moeders van nu nog werken met jullie 70ste .o ja! van onze generatie word verwacht dat we 100 worden o leuk kunnen we de achterkleinkinderen ook nog opvangen

Beste,

wat je kan doen zijn vaste tijden en een vaste dag afspreken en als het eens niet kan gewoon zeggen dat er al iets in de agenda staat zonder vrees, je hoeft je niet te verantwoorden of bang te zijn om te zeggen dat je zelf ook iets gepland hebt of zelfs even rust nodig hebt 🙂

waar komt toch die schrik vandaan om te denken dat grootouders hun kleinkinderen niet meer zouden mogen zien als ze niet willen oppassen te pas en te onpas? daar is toch geen enkele reden voor zou ik denken. als daar mee gedreigd word is dat toch pure chantage? wie hebben ze daar het hardste mee? toch maar zichzelf. die lieve oma’s en opa’s die liefdevol op hun kleine kroost letten zijn onmisbaar voor heel veel ouders. maar er staat nergens geschreven dat het altijd moet toch? grootouders hebben ook een eigen leven en die hebben hun eigen kroost al grootgebracht. hun taak zit erop. je kiest zelf voor kinderen ook voor het aantal dus en daar moet je je ouders niet meercmee opzadelen. je mag al heel blij zijn als je ouders al eens willen oppassen. respecteert dat en wees dankbaar. Dan blijft het voor beide partijen leuk

Mooi dat je als oma je dochter kan bijstaan met haar kinderen.
Mooi dat er een moment komt dat het een belasting wordt. Je mag best je grenzen aangeven. Ga koffietje drinken met haar. En wees open en eerlijk. Vertel over je gevoel. Geen verwijten. Gewoon met liefde.
Jij kent je dochter het best …. Wees niet bang en ga voor jezelf. Het komt zeker goed omdat jullie band zo goed is! Het is een aanname maar het is gewoon makkelijker om je mam te bellen 😉 omdat ze er áltijd is 😉 succes ermee 🫶

wouw! ik wouw dat mijn dochter zo een oma had! 3 keer in de week is wel erg veel! maar mijn dochter ziet oma 1 keer per kwartaal. en heeft in haar hele leven nog maar 4 keer gelogeerd.

Die heeft een toyboy das duidelijk

Snap heel goed dat het lastig is om dit bespreekbaar te maken. Misschien een “rare” oplossing maar zou het je dochter aan het denken gaan zetten als je bij bezoek van haar uitgebreid begint te vertellen over je yoga, uitstapjes met je vriendinnen ect ect. Dat je blij bent met de bezoekjes van je (klein)kinderen maar ook heel blij dat je langzaam aan weer “zin in leven krijgt” door al die andere activiteiten. Maar vooral…..”blij met bezoekjes van (klein)kinderen. Het is heel goed mogelijk dat je dochter denkt dat zij jou, na overlijden van je man, helpt “de dag door te komen” door kleinkinderen langs te brengen.

Als bovenstaande niet direct effect heeft kun je vervolgstap overwegen. Als ze dan (“spontaan”) kinderen brengt iets aangeven in sfeer van “wacht even, ga ik eerst even afspraak met vriendinnen afzeggen”. Kijken of dat helpt….

Hoe moeilijk ook….probeer jou punt bij je dochter duidelijk te maken. Sluit niet uit dat zij zelf niets door heeft, dat ze misschien denkt dat zij jou de dag door helpt…

Succes!
Harry

mijn moeder wilde niet oppassen, voor een keer prima, mijn vader bond dat geen probleem, ik weet niet of ze daar ruzie over gehad hebben. mijn vader kwam mijn dochter ieder woensdag ophalen na school. hij genoot daar van. mijn moeder geen idee.

Echt iets van deze tijd: oma’s en opa’s worden gegijzeld door hun (klein) kinderen. Want wat als ik nee zeg? Dan zie ik ze misschien niet meer zo vaak. Want de kinderen komen alleen maar langs om hun kinderen te brengen en halen. Verder zijn ze veel te druk. Ik heb nog geen kleinkinderen dus makkelijk oordelen maar ik zou toch nee zeggen als het me teveel wordt

Mijn moeder heeft enlen druk sociaal leven en een vaste oppasdag bij ons. De afspraak is dat die niet doorgaat als ze iets anders te doen heeft. Dan vangen wij het zelf op. Het zijn tenslotte onze kinderen. Ze zegt geen afspraken voor ons af, tenzij het een noodgeval is.
Nee zeggen is heel normaal en gezond in mijn ogen.

Gewoon af en toe zeggen dat je andere plannen of afspraken hebt en dus niet kan.
Dan ziet ze dat je ook een eigen leven hebt. Niks mis mee om nee te zeggen.

Ik denk dat er met dit soort dingen al heel vroeg afspraken dient gemaakt te worden. En daarin ben je waarschijnlijk nu al te laat aangezien je angst. Gewoon af en toe nee zeggen is niet erg!

Ja het is een dingetje ik zeg soms ook nee maar ik kijk wel wat de reden is waarom ze vragen op te passen. zeker als het op korte termijn is. om gewoon uit te gaan eten of omdat ze zelf uit willen zeg ik gerust nee als ik zelf al wat heb bedacht te gaan doen. maar voor werk of iets anders dringends zeg ik eigenlijk altijd ja. ik zeg ook altijd waarom het mij niet uitkomt. en dat maakt het makkelijker om nee te zeggen.
sterkte in elk geval met het dilemma

Door er een gesprek over te hebben met een kopje koffie geef je een bepaald gewicht aan de situatie die je dochter eventueel verkeerd
kan opnemen. Er is een kans dat ze zich gekwetst voelt waardoor ze zich defenisief gaat opstellen.

Wat mijn mama doet : Vragen staat vrij. Past het om op te passen, fantastisch. Zo niet, geef dat dan gewoon aan. Je hoeft je hier helemaal niet schuldig om te voelen. Oppassen doe je uit liefde en is pure goodwill. Je dochter zal dan wel een andere oplossing verzinnen bv. een aanpassing van de agenda volgens prioriteit of een babysit. Ze is nu eenmaal volwassen full time werkende moeder met een sociaal leven. Bij die keuze horen nu eenmaal verantwoordelijkheid en compromissen uit liefde.

Veel succes!

Nee is ook een antwoord. Haar kinderen, haar probleem, zeker als het op deze manier gaat. Mama heeft om een eigen leven, simpel. Nee zeggen dus, zonder uitleg, dat ben je haar niet verschuldigd

Iets wat erin geslopen is, kan er ook weer uitsluipen.
Mam, kun je oppassen? Nee helaas kind. Dan heb ik een Yoga/afspraak met vriendinnen/ ga ik zwemmen. Of vul maar in.
Zo kan zij een andere oplossing zoeken, waardoor er ineens meerdere mogelijkheden kunnen zijn om de kinderen uit te besteden.
Nu ben jij de enige.

Geef duidelijk jouw grenzen aan!

ik zou haar deze blog laten lezen. Je zecht hier duidelijk wat je vind en praat op een liefdevolle manier over haar en de kleinkinderen, zonder haar echt af te wijzen.
Dan weet ze meteen hoe de vork in de steel zit. En schrijven is soms makkelijker dan praten. Dan kunnen jullie het erna altijd nog even bespreken hoe jij en zij erin staat.

Waarschijnlijk heeft je dochter het niet eens in de gaten dat ze jou hiermee belast. Ze wilde je een invulling geven na het overlijden van je man. Bespreek het met haar dat je graag oppast maar dat je zelf nu ook je eigen dingen doetmisschien dat ze dan beseft dat je het oppassen niet nodig hebt.

Linda hierboven (of hieronder) legt de vinger op de zere plek. Jij durft geen nee te zeggen en legt de verantwoordelijkheid bij je dochter en vult enorm voor haar in. Jij bent degene die met een probleem zit en als je daar iets mee wilt doen, zul jij het initiatief moeten nemen. En ik zou ook eens onderzoeken waarom je je grenzen niet aan durft te geven.
En niet rot bedoeld, maar het heeft totaal geen zin om een gesprek met haar aan te gaan als je zo ontzettend bang bent om haar teleur te stellen. Een weerwoord van haar en je past je alweer aan haar wensen aan en zo blijft alles bij hetzelfde. Ik gun het je echt dat je meer voor jezelf op durft te komen en je niet in allerlei bochten wringt, maar daarvoor moet je wel uit je comfortzone willen stappen. Ik wens je heel veel succes toe

ik zou gewoon een keer ‘nee’ zeggen als het niet uitkomt en dan kijken hoe ze reageert. Mss is het helemaal niet zo’n groot ding als je er nu van maakt en is je dochter heel begripvol en regelt ze iets anders of lost ze het zelf op. Door altijd ja te zeggen creeër je onbewust een verwachting dat je altijd beschikbaar bent terwijl je ook zelf een sociaal leven mag hebben. Denk dat je dochter dat alleen maar toejuicht. Tenminste ik ben blij dat mijn moeder van 75 het altijd druk heeft. Blijft ze jong bij!

Helaas kan ik wegens ziekte nooit op mijn kleinkinderen passen. Maar wij, mijn kinderen en ik, hadden daarvoor al duidelijk afgesproken dat ik geen vervanging voor de opvang zou worden. Zo nu en dan oppassen, leuk! Maar zeker niet structureel. Jammer genoeg heeft het lot anders besloten. Ik heb nog nooit op mijn kleinkinderen kunnen passen. Evengoed begrijp ik het dilemma. Maar het is eigenlijk al heel duidelijk en zonder verwijten of negativiteit uitgelegd in dit stukje wat je geschreven hebt. Laat je dochter dit lezen dan komt het gesprek vanzelf op gang. Veel succes, ik begrijp hoe moeilijk het is.

als ik u was zou ik gewoon zeggen dat u al andere afspraken heeft,een keer oppassen oke,maar het zijn haar kinderen.

Je legt in het verhaal de verantwoordelijkheid nu vooral bij je dochter. Zij vraagt steeds vaker oppas en daarom raak jij overbelast. Ik zou proberen het om te draaien en naar je eigen rol hierin te kijken. Want wat maakt dat jij altijd (of vaak) ja zegt. Je kunt dit heel liefdevol bespreken, maar goed dat gesprek kan inderdaad ook verkeerd overkomen. Wat eigenlijk bij jezelf ontbreekt zijn grenzen. En ik zou om heel eerlijk te zijn, misschien niet eens het gesprek aangaan, maar beginnen met duidelijker nee zeggen. Staat er al een afspraak, of merk je dat je energie laag is of dat je gewoon geen zin hebt, zeg dan eens nee het komt niet uit. Je hoeft geen redenen te geven. Als de relatie tussen jou en je dochter goed is, dan is een duidelijke nee waarschijnlijk genoeg. Mocht je dit lastig vinden, ga er dan met een coach bijv mee aan de slag om het te leren. En mocht je het gesprek aangaan, zou ik het ook zo aanvliegen. Dat jij het lastig vindt om grenzen aan te geven en dat het teveel geworden is. En dat jij gaat oefenen om vaker nee te zeggen als het eigenlijk niet uitkomt. Want je dochter kan nooit aanvoelen waar voor jou de grens ligt tussen dat het leuk blijft en een verplichting wordt. Die grens voel jij alleen aan en het is dus ook aan jou om die grens te bewaken. Ontzettend moeilijk, maar ook een hele waardevolle les. Je bent nooit te oud om bij te leren ten slotte! En door zelf het initiatief te houden, hoef je ook niet bang te zijn dat je je dochter kwetst, of dat de kleinkinderen veel minder komen dan jij wenst omdat je dochter probeert jouw grenzen niet op te zoeken

balans! dat klinkt als muziek in de oren, joris!

Ik heb ook de allerliefste moeder en schoonmoeder. Maar ook hier de afspraak ons probleem (als wij die hebben) is niet hun probleem. de oma’s zeggen in principe hun afspraken niet af. Wij vatten op onze beurt een nee nooit persoonlijk op. Het zijn onze kinderen en alle hulp is welkom! Maar hun eigen kinderen hebben ze al groot gebracht.

Ik vind het allemaal niet zo moeilijk.
Mijn schoonmoeder past hier vaak op, ze geniet ervan. Toen ze jonger waren was mijn schoonmoeder heel bewust van het genieten, wanneer ze ouder worden (haar woorden) hebben de kinderen haar minder nodig, en indd nu 7 en 11 en ze gaan minder na oma.
Wij hadden / hebben hier duidelijke afspraken – oma verplaats haar afspraken niet voor ons, we blijven communiceren. Oma zegt ook altijd ja! Maar wij maken hier geen misbruik van. Wij vragen hier nooit een geplande oppas en als we dat al doen, doen we dat weken van te voren.
Mijn tips : maak afspraken op vaste dagen / tijden en praat met elkaar!

Inderdaad, gewoon ter sprake brengen en zeggen wat je hier schrijft. Dat je het geweldig vindt en dat je bevoorrecht bent, maar dat er wel een balans nodig is voor jou. Probeer hierover afspraken te maken, zodat jullie beiden weten waar jullie aan toe zijn.
Het klinkt niet alsof dit tot grote problemen hoeft te leiden.

Goed om het gesprek aan te gaan, net zo eerlijk ook naar dochter toe.
Het lijkt mij fantastisch om zo’n lieve moeder/oma als u te hebben.

klopt en dat je aangeeft zoals yoga op bepaalde tijdstip is. en dat je misschien kan zeggen wat momenten niet -odat jij kan afspreken