Annick: “Ik stuur Tony regelmatig een nep-rekening, en ik voel me er niet schuldig over”

Een scheiding verandert alles. Je gezin, je dagelijks leven, je emoties, maar ook je portemonnee. Dat laatste merk ik misschien nog wel het meest. Toen ik en Tony, de vader van mijn zoontje Mick (9), besloten uit elkaar te gaan, dacht ik vooral aan hoe we het co-ouderschap goed konden regelen. Mick mocht er zo min mogelijk onder lijden. Maar ik had nooit verwacht dat ik zelf zó hard onderuit zou gaan, financieel gezien. Want waar je vroeger samen de lasten droeg, staat er nu nog maar één inkomen tegenover dezelfde rekeningen. Tony heeft een goede baan en redt zich prima. Ik niet. En dus heb ik iets bedacht. Iets wat misschien niet door de beugel kan, maar waarvan ik vind dat het nodig is. Iedere maand stuur ik Tony een vervalste rekening. En nee, ik voel me daar niet schuldig over.

Na de scheiding zaten Tony en ik aan de keukentafel met een notitieblok

We moesten een goede co-ouderschap regelen. Mick zat boven op zijn kamer op de PlayStation. We moesten dit goed doen, zei Tony steeds. “Voor Mick, hè. Hij moet niet het gevoel hebben dat hij gescheiden ouders heeft die niet samen door één deur kunnen.” Ik knikte, want dat wilde ik ook niet. We kwamen uit op een 50/50 regeling. De ene week bij mij, de andere week bij Tony. We wonen maar vijf kilometer uit elkaar, dus dat was praktisch. Op woensdag eet Mick standaard bij mij, omdat hij dan voetbaltraining heeft hier in de buurt. En in het weekend wisselen we af wie hem naar zijn wedstrijden brengt. Het klinkt simpel, maar in de praktijk vraagt het veel organisatie. We hebben een gedeelde agenda in onze telefoons waar alles in staat. Van studiedagen tot verjaardagsfeestjes van klasgenoten. Toch lopen dingen soms mis. Dan heeft Tony hem een uur te laat opgehaald, of vergeet ik een gymtas mee te geven. Maar eerlijk: voor Mick werkt dit goed. Hij voelt zich nergens tussenin geslingerd. Hij weet: papa is daar, mama is hier, en hij is welkom bij ons allebei. Alleen, dat financiële stuk… dat zat vanaf het begin al scheef.

Toen we samen waren, hadden we twee inkomens

Ik werk 28 uur per week als administratief medewerkster bij een middelgroot bedrijf. Prima baan, maar zeker geen vetpot. Tony daarentegen zit in de IT, met een salaris waar ik alleen maar van kan dromen. Toen we alles gingen splitsen, bleef ik achter met een huurhuis en een bedrag dat amper de vaste lasten dekte. Ik krijg alimentatie, ja, maar dat is berekend volgens de richtlijnen, en het is veel minder dan wat Mick daadwerkelijk kost. Nieuwe voetbalschoenen, een kinderfeestje organiseren, schoolspullen, noem het maar op. Het stapelt zich op. Ik voelde het gat meteen. Waar ik vroeger niet hoefde na te denken of we pizza konden bestellen, rekende ik nu alles uit tot op de euro. Een uitje met Mick betekende dat ik die week zuiniger moest doen met boodschappen. Terwijl Tony in een ruime twee-onder-één-kap woont, rijdt in een leaseauto en zonder moeite nieuwe gadgets koopt. Ik gun hem dat, maar voor mij is het niet goed geregeld.

De eerste keer gebeurde bijna per ongeluk

Mick had nieuwe zwemspullen nodig voor school. Alles tegelijk: zwembroek, handdoek, slippers. Ik baalde, want het kwam weer eens bovenop de maand waarin ook de contributie voor voetbal betaald moest worden. Toen dacht ik: Tony vindt altijd dat ik overdrijf met kosten. Hij zegt vaak: “Ach joh, zo duur is dat toch niet?” Maar hij weet niet hoe het is om alles uit te rekenen met een klein salaris. Ik scande de bon van de HEMA en paste het bedrag aan op mijn computer. In plaats van 35 euro maakte ik er 65 euro van. Ik voelde mijn hart bonken toen ik het naar Tony appte:

Appje aan Tony:
“Hey, Mick had nieuwe zwemspullen nodig. Hier is de rekening, komt uit op €65, wil jij dit even overmaken?”

Antwoord van Tony:
“Ja is goed. Maak ik vanavond even over.”

En dat deed hij. Zonder discussie. Binnen een uur stond het op mijn rekening. Het voelde raar, maar ook als een opluchting, een soort van lekker. Want van die extra 30 euro kon ik boodschappen doen voor de rest van de week. En misschien een keertje eten bestellen?

Vanaf dat moment ben ik het vaker gaan doen

Heus niet iedere week, maar wel ongeveer eens per 6 weken. Soms iets met schoolspullen, soms een sportgerelateerd ding. Ik maak nooit absurde bedragen, dan zou hij argwaan krijgen. Het gaat om kleine extraatjes: 20 euro hier, 40 euro daar. Maar bij elkaar opgeteld scheelt het me veel. En alles gaat naar Mick. Naar zijn eten, zijn kleding, zijn activiteiten. Ik weet dat dit niet netjes is. Maar ik zie het als een soort “correctie” op de scheve balans. Tony merkt er echt niets van. Zijn portemonnee blijft gevuld. Volgens mij heeft hij ook een nieuwe vlam. Dat irriteert mij. Hij vertelt er weinig over. Hij hoeft er ook niks over te vertellen. Maar zij brengt ook weer een inkomen, bij hun balans.

Laatst moest ik nieuwe voetbalspullen kopen

Ik: “Tony, Mick moet nieuwe voetbalsokken en scheenbeschermers. Bij elkaar €48, zie bon.”
Tony: “Oké, stuur ff je rekeningnummer.”
Ik: “Gewoon hetzelfde als altijd. Dank je.”
Tony: “Komt goed, overgemaakt.”

De echte bon? €28. De rest vul ik zelf in. Het voelt inmiddels bijna als een tweede natuur.

Feitenkader: co-ouderschap en financiën

• In Nederland groeit ongeveer 1 op de 5 kinderen op met gescheiden ouders (CBS, 2023).
• Bij co-ouderschap wonen kinderen gemiddeld bij beide ouders evenveel, maar vaak blijft één ouder financieel zwaarder belast door lagere inkomens (NJi, 2024).
• Vrouwen gaan na een scheiding gemiddeld 30% achteruit in besteedbaar inkomen, mannen juist vaak iets vooruit (SCP, 2022).
• Kinderalimentatie wordt vastgesteld op basis van inkomens, maar de werkelijke kosten van een kind zijn vaak hoger. Volgens het Nibud kost een kind van 9 jaar gemiddeld €6.000 per jaar (Nibud, 2024).
• Uit onderzoek van het Centraal Planbureau blijkt dat veel moeders na een scheiding meer kans hebben op schulden of armoede, vooral bij deeltijdwerk (CPB, 2021).

Bronnen:

• CBS StatLine (2023) – Kinderen met gescheiden ouders
• Nederlands Jeugdinstituut (NJi, 2024) – Co-ouderschap
• Sociaal Cultureel Planbureau (SCP, 2022) – Financiële gevolgen van scheiding
• Nibud (2024) – Kosten van kinderen
• Centraal Planbureau (CPB, 2021) – Scheiden en financiële positie

Soms denk ik: wat als Tony erachter komt?

Dan zal hij woest zijn. Maar meteen daarna denk ik: waarom eigenlijk? Het geld gaat allemaal naar zijn zoon. Het is niet dat ik er een nieuwe tas van koop of een avondje uit. Alles is voor Mick. En ik zie het echt als rechtvaardig. Want Tony kan het missen, en ik niet. Het voelt alsof ik hiermee de balans een beetje herstel. Als ik meer ga verdienen of een nieuwe vriend krijg, stop ik ermee. Alles voor Mick momenteel. Ik weet dat veel mensen dit afschuwelijk zullen vinden. Dat ze zullen zeggen: je mag niet liegen, je mag niet rommelen met rekeningen. Maar ik geloof dat niemand kan oordelen zolang je niet in mijn schoenen staat. Ik ben een moeder die wil dat haar kind niets tekortkomt. En als dat betekent dat ik maandelijks een rekening aanpas en Tony een paar tientjes extra laat betalen, dan is dat zo. Ik voel me er niet schuldig over. Als ik open kaart zou spelen, en zou zeggen dat ik meer geld nodig heb, zal Tony daar nooit mee akkoord gaan. De berekening is gedaan, en daar baseert hij alles op. Dat de praktijk moeilijker is dan de bedragen in theorie, daar zal hij niks mee doen.

ANNICK