Michelle: “Ik voelde geen klik met mijn baby en dat durfde ik niet te zeggen”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik had er negen maanden lang naartoe geleefd. Elke echo, elke schop, elk moment dat mijn buik groeide… ik dacht dat ik al helemaal voorbereid was op het moederschap. Misschien had ik te hoge verwachtingen. Misschien had ik te veel gekeken naar filmpjes van moeders die hun pasgeboren baby tegen zich aandrukken en meteen tranen van geluk hebben. Want toen mijn zoontje Youp eenmaal geboren was, voelde ik niet wat ik dacht dat ik zou voelen.

Iedereen zegt altijd: “Dat moedergevoel is er direct. Het is pure liefde op het eerste gezicht.” Maar bij mij… bleef het stil. Natuurlijk vond ik hem mooi, bijzonder, speciaal omdat hij van mij was. Maar dat overweldigende verliefde gevoel? Dat kwam niet. En dat durfde ik tegen niemand te zeggen.

De eerste weken

De eerste weken waren sowieso een waas. Mijn lichaam deed pijn, ik sliep amper, en Youp huilde veel. Ik deed alles op de automatische piloot: voeden, verschonen, wiegen. Mijn vriend keek hem soms aan met die verliefde blik, en ik voelde me bijna schuldig dat ik die niet kon geven. Als er kraambezoek kwam, zei ik de standaardzinnen. “Ja, ik ben zo verliefd op hem.” “We genieten volop.” Ik wist dat dat van mij verwacht werd. Maar zodra de deur dichtging, zakte ik weer terug in die vlakke modus. Mijn emoties leken afgevlakt. Niet extreem verdrietig, maar ook niet blij. Gewoon… niks.

Drie weken na de geboorte

Na drie weken besloot ik dat ik er niet meer alleen mee wilde blijven rondlopen. Ik belde de huisarts en vroeg om een afspraak met de praktijkondersteuner. Dat voelde als een enorme stap, want ik was bang dat ze me zouden zien als een slechte moeder. Maar toen ik daar zat en alles eruit gooide, dat ik geen klik voelde, dat ik alleen maar functioneerde, voelde ik voor het eerst een beetje opluchting. De praktijkondersteuner luisterde en stelde rustige vragen. “Wanneer merkte je dit gevoel voor het eerst? Wat had je verwacht? Hoe ziet een dag met Youp er voor jou uit?” Ik vond het confronterend om het hardop te zeggen: dat ik geen verliefdheid voelde voor mijn eigen kind. Maar zij zei dat dit vaker voorkwam dan mensen dachten. En dat het niks zei over mijn geschiktheid als moeder.

Doorverwijzing en lange wachtlijsten

Na een aantal gesprekken zei ze dat ze me wilde doorverwijzen naar een psycholoog. Niet omdat ze dacht dat er iets ‘mis’ was met me, maar omdat het goed zou zijn om dieper te kijken naar wat erachter zat. Alleen… de wachtlijst was maandenlang. Ik voelde paniek. Moest ik dan zo lang blijven rondlopen met dit gevoel? Ik wilde zo graag dat het anders werd, maar ik had ook het idee dat de tijd doortikte, dat ik belangrijke momenten miste om die band op te bouwen. Via via hoorde ik toen over een energetisch coach. Eerlijk gezegd vond ik dat eerst een beetje zweverig klinken. Maar ik dacht: alles is beter dan niks doen. En dus maakte ik een afspraak.

Een onverwachte wending

De energetisch coach was een warme vrouw van in de vijftig. Ze liet me rustig praten en keek me heel aandachtig aan. Ze zei: “Ik voel dat er oude pijn in de weg zit. Dingen die je zelf hebt meegemaakt en die nu onbewust blokkeren dat je je helemaal opent naar Youp.” Ze nam me mee in een aantal sessies waarin we niet alleen praatten, maar ook oefeningen deden zoals ademhaling en visualisaties. We werkten aan het idee dat ik hem kon zien als een nieuw mensje, zonder dat mijn eigen verleden ertussen kwam. Tijdens een van die sessies kwamen er tranen. Niet een beetje, maar écht huilen. Alsof er iets in me brak, op een goede manier. Ik merkte dat ik steeds meer naar hem begon te kijken met zachte ogen. Dat ik hem niet alleen verzorgde, maar dat ik ook wilde dat hij zich geliefd voelde door mij en dat ik het wilde voelen, niet alleen doen.

Langzaam veranderde er iets

Het ging niet van de ene op de andere dag. Maar ergens na een half jaar gebeurde er iets geks: ik betrapte mezelf erop dat ik zijn geur inademde omdat ik hem miste als hij sliep. Dat ik spontaan begon te glimlachen als hij naar me keek. Dat ik foto’s maakte, niet om te laten zien dat ik een ‘blije moeder’ was, maar omdat ik het moment echt wilde bewaren. Ik weet nog dat ik tegen mijn vriend zei: “Volgens mij voel ik het nu pas echt.” Hij keek me aan en zei: “Ik zag het al, je ogen lachen weer.” Het schuldgevoel bleef nog wel. Want hoe kon ik nou een half jaar nodig hebben om een klik met mijn eigen kind te voelen? Maar tegelijkertijd begon ik ook milder te worden voor mezelf. Ik had hulp gezocht. Ik had niet gedaan alsof er niks aan de hand was. En ik had gevochten voor die verbinding.

Hoop voor de toekomst

Nu, als ik Youp zie spelen of zijn armpjes naar me uitstrekt, voel ik trots. Niet alleen op hem, maar ook op mezelf. Het pad was misschien anders dan ik had verwacht, maar ik ben er wél gekomen. Soms denk ik: misschien had ik inderdaad een te romantisch beeld. Misschien had ik onderschat wat vermoeidheid, hormonen en oude emoties met je kunnen doen. Maar het zegt niks over de liefde die je uiteindelijk kunt voelen. Ik hoop dat Youp later, als hij groot is, nooit voelt dat het er niet direct was. Dat hij alleen maar weet dat hij gewild, gewenst en geliefd is. En dat hij trots mag zijn op zijn moeder, die ervoor gevochten heeft om hem dat te kunnen geven.

MICHELLE