Saartje: “Ik ging stiekem nog met Kate om, terwijl onze vriendinnengroep haar vorige maand had verstoten”

Toen ik moeder werd, vond ik het enorm fijn dat ik een hechte groep vriendinnen om me heen had

We kenden elkaar van school, van het sporten, van de speeltuin. Er waren altijd appjes, koffiedates, borrels en etentjes. Het voelde veilig, alsof een soort tweede familie. Iedereen wist van elkaar wat er speelde: de zorgen over kinderen, de stress van werk, of juist de ruzies met een partner. Het was een warme kring, en Kate hoorde daar altijd bij. Ze was de luidste van ons allemaal, altijd een verhaal, altijd een mening. Soms irritant, maar ze bracht ook leven in de brouwerij. Totdat het misging.

We zaten bij Marije thuis, wijn erbij, en het gesprek ging over relaties

Marije vertelde dat ze zich onzeker voelde in haar huwelijk, dat haar man vaak laat werkte en ze zich afvroeg of hij wel trouw was. Het was stil. Iedereen knikte meelevend. Totdat Kate, in haar directheid, zei: “Nou, als hij zo vaak weg is, zou ik ook m’n twijfels hebben. Wie weet zit hij met iemand anders.” Het was hard, en het sloeg in als een bom. Marije barstte in tranen uit. De sfeer sloeg om. Volgens iedereen kon je zoiets echt niet zeggen. Er werd geroepen dat Kate altijd alles verpestte met haar grote mond. Binnen tien minuten liep het etentje uit op een ruzie. Marije vluchtte naar de keuken, iedereen probeerde haar te troosten, en Kate bleef met een boze blik achter. Marije voelde zich aangevallen en liep uiteindelijk kwaad weg. De dagen erna veranderde alles. Ik zat in de groepsapp toen ineens een nieuw gesprek opdook: “Ladies zonder Kate”. Ik wist meteen hoe laat het was. Er werd afgesproken dat Kate voortaan niet meer zou worden uitgenodigd. “Ze heeft het te bont gemaakt, we zijn er klaar mee,” schreef iemand. Iedereen leek het ermee eens te zijn. Ik voelde me ongemakkelijk. Natuurlijk had Kate iets verkeerds gezegd, maar haar compleet buitensluiten? Dat voelde heftig. Toch reageerde ik niet meteen. Ik liet het even liggen, maar ik merkte dat ik er de hele tijd aan dacht.

Een paar dagen later kreeg ik een appje van Kate

“Hé, hoe gaat het? Zullen we binnenkort een koffie doen?” Ik aarzelde. Ik wist dat de anderen dit niet oké zouden vinden, maar ik wilde haar ook niet laten vallen. Dus ik antwoordde: “Ja, lijkt me goed.” We spraken af bij een koffietentje in de stad. Ze was zichtbaar aangeslagen. “Ik snap dat ik te fel was,” zei ze, “maar moet ik dan helemaal uitgesloten worden? Niemand appt me meer. Alsof ik nooit onderdeel ben geweest.” Ik voelde met haar mee. We praatten een uur lang, en ik besloot: ik laat deze vriendschap niet zomaar vallen. Kate was zolang al onderdeel van ons leven. Het verbaasde me dat de groep haar zomaar buitensloot.

Vanaf dat moment werd het ingewikkeld

In de groepsapp ging het over etentjes en borrels, maar Kate werd nooit genoemd. Als ik haar zag, hield ik dat voor mezelf. Het voelde bijna alsof ik vreemdging. Tijdens een borrel bij een van de andere vriendinnen vroeg iemand ineens: “Saartje, heb jij Kate eigenlijk nog gezien?” Ik voelde mijn wangen rood worden en mompelde iets van: “Nee, niet echt.” Dat was een leugen, en ik voelde me er slecht over. Maar ik wist: als ik eerlijk was geweest, hadden ze me scheef aangekeken. Toch bleef ik afspreken met Kate. Onze kinderen spelen goed samen, en ik vond het fijn om met haar te praten. Ja, ze was uitgesproken, maar ze was ook eerlijk en had humor. Ik merkte dat ik mijn hart bij haar kon luchten. Maar elke keer hing er een gevoel van spanning boven. Alsof ik moest kiezen tussen haar en de groep.

Het kookpunt kwam toen er een etentje gepland werd zonder haar

Ik zat naast Marije en hoorde de anderen lachen en praten. Opeens zei iemand: “We zijn toch blij dat de sfeer weer zo relaxed is, zonder al dat gedoe.” Er werd instemmend geknikt. Ik zweeg. Maar vanbinnen knaagde het. Was dit eerlijk? Was dit volwassen? Ik dacht terug aan Kate die in tranen had gezegd dat ze zich verraden voelde. Ik voelde me schuldig. De situatie escaleerde pas echt toen een van de vriendinnen erachter kwam dat ik nog steeds met Kate omging. We waren met de kinderen in de speeltuin en iemand zag ons samen. Diezelfde avond kreeg ik een appje: “Saartje, waarom spreek jij nog af met Kate? We hebben toch allemaal afgesproken dat we dat niet meer doen?” Ik zat op de bank en las het bericht drie keer. Afgesproken? Wie had dat besloten? Ik had nergens ja op gezegd. Ik antwoordde: “Omdat ze nog steeds mijn vriendin is. Ik ga haar niet laten vallen.” Het bleef daarna even stil, maar de spanning was voelbaar.

Langzaam maar zeker begon ik te merken dat ik minder werd meegenomen in plannen

Een etentje dat ik later pas hoorde, een borrel waar ik geen uitnodiging voor kreeg. Het deed pijn, maar ergens had ik het verwacht. Ik zat in een spagaat. Ik wilde loyaal blijven aan de groep, maar ik wilde ook trouw blijven aan mezelf. Kate merkte dat ik er moeite mee had. “Je hoeft het me niet te vertellen, hoor,” zei ze een keer toen we koffie dronken. “Ik weet dat ze mij haten. Ik wil jou daar niet tussen zetten.” Maar juist dat maakte dat ik dacht: dit is niet eerlijk. Waarom moet ik kiezen? Waarom kan ik niet bevriend blijven met beiden?

Er kwam een dag dat ik werd geconfronteerd

Het was op een zaterdagochtend, bij het voetbalveld waar onze kinderen trainen. Ik stond langs de lijn toen Marije en Lotte naar me toe kwamen. “We moeten even praten,” zei Lotte. Ze vroegen me recht in mijn gezicht: “Ben jij nog bevriend met Kate?” Ik wist dat ik nu niet meer kon liegen. “Ja,” zei ik. “Ik spreek haar nog.” Er viel een stilte. “Dan moet je weten dat dit gevolgen heeft,” zei Marije. “We hebben het er met z’n allen over gehad, en we vinden het niet oké. Als je haar kiest, kies je niet voor ons.” Ik slikte. Was dit echt de keuze die ik moest maken? Ik keek naar het veld, waar Mick vrolijk rondrende met de bal. “Ik kies voor mezelf,” zei ik zacht. Ze draaiden zich om zonder iets terug te zeggen. Vanaf dat moment wist ik dat het klaar was. Hoe bizar is dat?

Feitenkader: Vriendschap en buitensluiten onder moeders

• 1 op de 3 moeders ervaart sociale druk binnen vriendengroepen, vaak rondom opvoedstijl, sociale activiteiten of roddelcultuur. (SCP, Sociaal en Cultureel Planbureau, 2022)
• Buitensluiten in vriendengroepen is vaak abrupt: meestal na één incident of conflict dat vervolgens groter wordt gemaakt binnen de groep. (TNO, Sociale Relaties Rapport, 2021)
• Roddelen is de meest genoemde reden dat vriendschappen tussen vrouwen en moeders stuklopen. Het leidt sneller tot wantrouwen dan meningsverschillen. (Radboud Universiteit, Onderzoek Sociale Dynamiek, 2020)
• Sociale steun van vriendinnen is belangrijk: moeders die zich gesteund voelen door een vriendin rapporteren minder gevoelens van eenzaamheid en stress. (Trimbos-instituut, Mentale Gezondheid Moeders, 2022)
• Loyaliteitsconflicten komen vaak voor: moeders die in twee kampen terechtkomen, ervaren meer spanning en voelen zich vaker buitengesloten door de meerderheid. (Universiteit Utrecht, Vriendschap & Loyaliteit, 2021)
• Tips van psychologen: blijf authentiek, kies bewust welke relaties je voedt, en durf grenzen te stellen wanneer een groep je dwingt tot keuzes. (Nederlands Instituut van Psychologen, Adviesrapport, 2022)

Vanaf toen veranderde mijn leven. Geen borrels meer met de groep, geen appjes over weekendplannen. Maar ook geen gedoe, geen roddels. Met Kate had ik genoeg aan één goede vriendin in plaats van tien oppervlakkige. Onze kinderen groeiden dichter naar elkaar toe. Op schoolpleinen was het soms ongemakkelijk als ik de anderen zag fluisteren. Maar ik dacht: ik heb niets verkeerd gedaan….

SAARTJE