Roelie: ‘Ik was verslaafd aan de online cijfers van mijn dochter, tot alles veranderde’
Het was 13.10 uur toen Senna binnenkwam en haar rugzak slordig op de grond gooide
“Hoi mam,” mompelde ze terwijl ze meteen naar de koelkast liep. Typische puber. Haar standaard begroeting, zonder me echt aan te kijken. Ik bleef haar even aankijken, wachtend op meer, iets waar ik op kon inhaken. Maar er kwam niks. Ze was al halverwege een boterham met chocopasta toen ik me niet meer kon inhouden.
“En? Nog cijfers binnengekregen vandaag?” vroeg ik
Senna haalde haar schouders op. “Hmm, weet niet. Misschien. Volgens mij een zeventje voor wiskunde.” Ze beet verder van haar boterham alsof het niks bijzonders was. Maar voor mij was het álles. Een zeventje. Prima cijfer, natuurlijk. Maar waarom klonk ze zo onverschillig? Had ze echt een cijfer terug, of zei ze maar wat? Hoeveel toetsen had ze gehad deze week? Hoe stond ze ervoor bij Frans? Mijn hoofd draaide overuren. Dit was precies wat ik haatte aan het nieuwe beleid van school. Geen Magister meer voor ouders. Het systeem waarin ik alles kon zien: cijfers, aanwezigheid, huiswerk. Alles. Weg. En ik voelde me alsof ik geen idee meer had wat er bij mijn eigen dochter speelde.
De verslaving aan Magister
Vroeger was ik altijd degene die het meest up-to-date was over Senna’s schoolwerk. Zodra ze een toets had gemaakt, stond ik op Magister. Eén keer verversen, en de cijfers popten op het scherm. Het voelde als een soort overwinning als ik zag dat ze weer een acht of een negen had gehaald. Adrenaline. En als er een zes tussen stond, maakte ik daar meteen een praatpunt van tijdens het avondeten. “Senna, wat gebeurde er bij die toets natuurkunde? Had je niet goed geleerd?”
“Hoe weet je dat al?” vroeg ze dan vaak, met een geïrriteerde blik
Tjaaaaa, Magister wist alles. En ik wist het dus ook. Het ging verder dan cijfers. Ik wist precies wanneer ze te laat was geweest, of ze huiswerk niet had ingeleverd, of dat ze bij Frans een boekenlijst moest aanvullen. Soms wist ik dingen zelfs eerder dan zij. Ik vond het heerlijk om betrokken te zijn, om alles in de gaten te houden. Als ik ’s avonds mijn telefoon pakte, was het eerste wat ik opende Magister. Gewoon, even kijken. Voor de zekerheid.
Het nieuwe beleid
Dit jaar veranderde alles. De school besloot dat ouders geen toegang meer kregen tot Magister. Ze vonden dat leerlingen zelfstandiger moesten worden, dat ouders meer vertrouwen moesten hebben in hun kinderen. En hoewel ik die reden begreep, voelde het alsof iemand mijn favoriete app had afgepakt. Ik was plotseling blind. Geen cijfers, geen absenties, geen enkele update, tenzij Senna het me zelf vertelde. En dat was het probleem: Senna vertelde nauwelijks iets.
De eerste weken vroeg ik haar regelmatig hoe het op school ging
“Goed,” was steevast haar antwoord. Als ik doorvroeg naar cijfers, kreeg ik een vage opsomming. “Oh ja, Frans een 8, geschiedenis een 6.” Soms had ik het gevoel dat ze het ter plekke verzon om me van haar rug af te krijgen. Maar ik had geen manier om het te controleren. Het maakte me gek.
Een botsing
Op een avond, terwijl we samen aan tafel zaten, barstte het uit me. “Senna, ik heb het gevoel dat ik niets meer van school weet. Ik weet niet hoe je cijfers zijn, of je op schema ligt. Je vertelt bijna niets.” Ze rolde met haar ogen. “Mam, ik ben 15. Moet je echt alles weten? Ik doe het toch goed?”. Ik wist zo weinig van Senna. Het voelde afstandelijk. “Dat is het niet,” zei ik snel. “Ik wil gewoon zeker weten dat je op koers ligt. Dat je geen achterstanden oploopt.” Senna zuchtte diep. “Dat doe ik niet, oké? Ik weet wat ik doe. Je hoeft me niet te controleren.”
Maar dat was precies het probleem
Ik was zo gewend alles zelf in de hand te hebben, dat ik het moeilijk vond om dat los te laten. Diezelfde avond zat ik op de bank met mijn telefoon, mijn duim zwevend boven de Magister-app. Zelfs al wist ik dat ik niet meer kon inloggen, het was alsof mijn vingers automatisch naar dat icoon wilden gaan. Ik voelde me machteloos. Geen grip.
Een onverwachte les
Een paar weken later zat ik op een ouderavond op school. Een leraar vertelde over het nieuwe beleid en hoe leerlingen zelfstandiger werden. Ik luisterde met een mengeling van irritatie en nieuwsgierigheid. Een andere ouder stelde precies de vraag die ik wilde stellen: “Maar wat als onze kinderen hun cijfers niet delen? Hoe weten wij dan of het goed gaat?” De leraar glimlachte. “Dat is een kwestie van vertrouwen. En soms ook van loslaten. Je kinderen zullen fouten maken, maar dat is hoe ze leren.” Die woorden bleven hangen. Loslaten. Vertrouwen. Het klonk simpel, maar voelde moeilijk.
Een kleine doorbraak
Een paar dagen later gebeurde er iets onverwachts. Senna kwam de kamer binnen met een grote glimlach. “Mam, wil je mijn verslag voor Nederlands lezen? Ik ben er best trots op.” Ik keek op van mijn eigen werk. “Natuurlijk,” zei ik. Ze gaf me haar laptop, en terwijl ik haar verslag las, voelde ik trots. Het was goed. Echt goed. En ze wilde het uit zichzelf delen.
Toch mis ik Magister nog steeds.
ROELIE