Soms lijkt het net alsof mijn man een relatie heeft met zijn moeder
Mijn man woonde erg lang bij zijn ouders
Hij ging pas op zichzelf wonen toen hij 28 jaar was. Een overspannen woonmarkt en hulpbehoevende ouders gaf hij de schuld. Helaas was het andersom, dat hulpbehoevende. Dat zag ik toen nog niet. Nu wij 3 jaar samenwonen zie ik hoe de vork werkelijk in de steel zit: Mijn man is een moederskindje, en kan werkelijk nog geen dag zonder haar.
Toen we net samenwoonden, dacht ik dat hij gewoon moest wennen
“Het komt wel, dat zelfstandige”, dacht ik. In het begin bracht hij onze was naar zijn moeder. “Jij kan die was toch ook doen?”, vroeg ik. Het bleek dat mijn man niet wist hoe een wasmachine werkte. Geen probleem. Ik heb hem alle knopjes uitgelegd. Ook vertelde ik over de droger en de flessen die op de badkamer stonden. Hij deed onder mijn ogen een eigen wasje erin. “Perfect”, dacht ik. “Opgelost. Vanaf nu doen we weer alles zelf”. Echter betrapte ik hem een paar weken later erop dat hij een grote tas uit zijn auto haalde. “Wat zit daarin?”, vroeg ik. “De was”, antwoordde mijn man betrapt. Mijn mond zakte open van verbazing. “Bracht hij nou gewoon al weken onze was naar zijn moeder?!”, dacht ik. Mijn man legde uit dat hij het zo’n ‘gedoe’ vindt, die was. Zijn moeder had voorgesteld om iedere week een tas vuile wasgoed te brengen en weer schoon op te halen. Ik wilde helemaal niet dat zijn moeder mijn vuile slip zag! Ongepast vond ik het. Ik werd boos.
Mijn man beloofde voortaan zelf de was te doen
En daarmee was het hoofdstuk ‘wasgoed’ afgesloten. Wist ik veel dat er nog veel meer hoofdstukken zouden komen … Ik kookte altijd graag, maar wilde dat hij één keer in het weekend eten maakte. Koken had hij ook nog nooit gedaan. Toen hij de aardappeltjes had laten aanbrandden stelde hij voor om iedere zondag bij zijn ouders te eten. Ik mag zijn ouders best. Zijn moeder is een leuke schoonmoeder voor mij. Het stond me alleen niet aan dat hij voor de makkelijke weg koos. Weer wilde hij een taak niet doen. Toch stemde ik toe.
Zo gingen er weken, maanden en jaren voorbij
En toen raakte ik zwanger. We zouden dit nieuws samen naar buiten brengen. Echter bleek bij het zondagdinner dat zijn moeder al op de hoogte was. Ik was met stomheid verslagen. Ik vond dit helemaal niet leuk. Mijn man had dus blijkbaar al met zijn moeder gebeld op de dag van de positieve zwangerschapstest. “Nou, reageer niet zo hormonaal”, zei mijn man. “Mijn moeder is anders. Die mag het wel eerder weten. De rest vertellen we samen”. Ik begon aan mezelf te twijfelen en gaf mijn man gelijk.
Tot die welbekende druppel de emmer deed overlopen
Het viel me op dat hij steeds vaker zijn moeder om advies vroeg. “Mam, welke kinderwagen kunnen we het beste kopen?”, “Ma, is het beter om met de baby te douchen of te badderen?”. Gek werd ik er van. Ik begon me te irriteren. Ik wilde zijn moeder minder op de voorgrond en zulke zaken samen bespreken. Als ik dit aangaf, schoot mijn man in de verdediging. Hij gaf me geen erkenning en gelijk. Het voelde niet goed. Mijn man was echt een moederskindje. Op dat punt was ik bang dat hij geen goede vader kon zijn. “Gaat hij straks na de geboorte ook met al zijn problemen en vragen naar zijn moeder?”, vroeg ik me af. Ik zag dat niet zitten en besloot een paar weken later weer het gesprek aan te gaan.
Deze keer gaf mijn man mij wel gelijk
Hij zei dat hij er rekening mee zou houden. Hij wilde samen gelukkig zijn. Echter zie ik nog nauwelijks verbeteringen. Hij belt nog elke dag met zijn moeder. Ik heb geen idee wat ze bespreken, maar ik vind elke dag bellen sowieso niet nodig. Of is dat overdreven van mij? Ik wil gewoon een sterke onafhankelijke man. Is dat teveel gevraagd?
CHRISTEL