Joosje (27): “Mijn vliezen breken met 19 weken zwangerschap, zal ons zoontje dit overleven?”
In mei 2021 was ik zwanger van ons tweede kindje. Waar het begon met blijdschap en toekomstplannen, veranderde alles toen ik te maken kreeg met heftig bloedverlies en uiteindelijk een groot hematoom. De spanning, onzekerheid en hoop volgden elkaar in razend tempo op, tot het moment dat mijn vliezen veel te vroeg braken. Op 19,6 weken zwangerschap werd ons zoontje Levv geboren. Hij leefde nog anderhalf uur en liet ons zien hoeveel vechtlust er in hem zat. Dit is het verhaal van liefde, verlies en hoe wij hem blijven herdenken in ons gezin.
Onze tweede zwangerschap
Het is begin mei 2021 als ik een positieve zwangerschapstest in handen heb. Onze oudste dochter is in februari 2020 geboren en het leek ons leuk dat de kinderen dicht bij elkaar zouden zitten qua leeftijd. Ik vertelde het Jan meteen en eigenlijk vertelden we het samen ook direct aan onze families.
De start was zorgeloos
Een aantal rustige weken volgden en het liep allemaal goed. Tot ik de 10e week van de zwangerschap passeerde. Ik voelde tijdens het schoonmaken ineens iets lopen. Het bleek bloed te zijn, en best wel veel. Ik appte Jan en vertelde hem wat ik zag en dacht; namelijk dat dit wel een miskraam moest zijn. Dit kon niet goed zijn met zoveel bloedverlies.
In het ziekenhuis werd er meteen een echo gemaakt en zag ik een flink bewegende baby op het scherm met een mooie hartslag. Dat had ik niet verwacht. Wat de gynaecoloog ook zag, was een hematoom, dat de bloeding veroorzaakte. Ik kreeg medicatie om de baarmoeder rustig te houden, maar had op dat moment niet het idee dat dit een gevaarlijke situatie was. Enigszins gerustgesteld liep ik het ziekenhuis uit.
Feitenkader: Hematoom tijdens zwangerschap
- Een hematoom (subchorionisch hematoom) is een bloeding tussen de baarmoederwand en de vruchtzak. Het kan zorgen voor bloedverlies in de zwangerschap.
🔗 Lees meer – NCBI - Bijna 1 op de 2 vrouwen in het eerste trimester heeft een hematoom; dit kan de kans op een miskraam vóór 20 weken vergroten.
🔗 Lees meer – Nature (2024) - Grote hematomen kunnen complicaties geven (zoals een loslatende placenta), maar vaak verdwijnen ze vanzelf zonder gevolgen.
🔗 Lees meer – Cleveland Clinic - Behandeling is meestal rust en controle-echo’s. Soms adviseert de arts extra medicijnen zoals progesteron of anti-D.
🔗 Lees meer – Kaiser Permanente
Ik had dagelijks bloedverlies
De weken daarna kreeg ik dagelijks bloedverlies, dat met de week erger werd. Eerst lichte bloeding, daarna flinke stolsels en uiteindelijk bloedarmoede door het voortdurende bloedverlies. Ik voelde me met de dag slechter en vermoeider.
Er waren gelukkig ook mooie momenten. Zo kwamen we erachter dat we na een dochter nu een zoon zouden krijgen. Dat vierden we met een gender reveal met de familie.
We kregen een heftig bericht
Vanwege de hevigheid van het bloedverlies mochten we in Utrecht een GUO laten maken, om zeker te weten dat het kindje gezond was. Mijn gynaecoloog vertelde me namelijk dat er vrouwen zijn die in mijn situatie kiezen voor een zwangerschapsafbreking. Ik vond dit heftig om te horen.
Ons zoontje bleek helemaal gezond, maar er zat inderdaad een groot hematoom aan de achterwand van de vliezen. Het leek zelfs groter dan wat er in ons streekziekenhuis was gemeten, dus het groeide. Het plan was nu dat we tot 24 weken in ons streekziekenhuis zouden blijven, en dat ik daarna behandeld zou worden in het UMC. Dat zou waarschijnlijk betekenen: opname, weeënremmers en longrijpingsprikken.
Na de 20 weken-echo ging het mis
Na de goede 20 weken-echo ging het mis. Ik was met ons dochtertje bij mijn ouders toen ik iets voelde lopen. In eerste instantie maakte ik me geen zorgen meer, tot ik de kleur zag: lichtroze en waterig. Mijn hart schoot in mijn keel, ik voelde direct dat dit foute boel was.
Mijn vliezen waren gebroken…
Met mijn moeder ging ik naar het ziekenhuis. Jan was op dat moment aan het voetballen en wist nog van niets. Ik bracht mijn schoonzus, die bij de wedstrijd keek, op de hoogte.
In het ziekenhuis zagen ze op de echo een bewegende baby, maar met heel weinig vruchtwater. Toen ook de vruchtwatertest positief terugkwam, stond het vast: mijn vliezen waren gebroken. Ik was 19,6 weken zwanger.
Mijn schoonzus liet Jan van het veld halen en bracht hem naar het ziekenhuis. We waren allebei verdrietig en verslagen. Wat nu? Het antwoord was dat er niets gedaan kon worden. Geen opname, geen behandeling. Het enige wat we konden doen, was afwachten, rustig blijven en hopen dat ik de 24 weken zou halen. Maar de artsen vertelden dat die kans erg klein was.
De bevalling zette door
De volgende dag begonnen de weeën. Overdag waren we nog in het ziekenhuis geweest omdat ik krampen en bloedverlies had, maar toen zag alles er nog goed uit. Ons dappere jongetje spartelde vrolijk heen en weer.
Die avond zei ik tegen Jan dat ik vroeg naar bed zou gaan. De krampen bleven echter komen. Ik belde mijn moeder en mijn zusje kwam om op onze dochter te passen. Uiteindelijk kon ik het niet meer volhouden: ik stond op en het bloed stroomde langs mijn benen.
In het ziekenhuis kreeg ik direct weeën. Ik probeerde het op te houden totdat Jan er was, want ik wilde ons zoontje niet alleen laten gaan. Toen ik hem naast me hoorde, ontspande ik. Na twee keer persen werd ons perfecte jongetje geboren.
Onze zoon Levv leefde nog
Hij werd op mijn borst gelegd en ik schrok ervan dat hij nog leefde. Ik had verwacht dat hij de bevalling niet zou overleven. Maar hij bleek een vechter: hij leefde nog anderhalf uur. Een ontzettend sterk mannetje. We noemden hem Levv, wat ‘hart’ en ‘leeuw’ betekent. Hij verdiende een naam die liet zien hoe dapper hij was. 💙
We moesten afscheid nemen
We namen Levv mee naar huis en de volgende dag ontmoette zijn grote zus hem. Ze was nog te klein om het te begrijpen. Familie kwam langs om hem te zien en om er voor ons te zijn.
Op de woensdag na de bevalling was de crematie. Alleen Jan en ik waren daarbij, vanwege corona. Het vond plaats op een prachtige plek. Toen we later naar de auto liepen, zagen we rook omhoog stijgen. De medewerker zei: “Dat is jullie Levv, die zijn laatste reis maakt naar boven, naar zijn rust.”
Die middag hadden we thuis een klein afscheid met familie. We lieten ballonnen op langs de Merwede, met briefjes eraan. Daarna aten we taart en hapjes, en konden we samen praten.
Het leven voelde anders
Na die hectiek brak de moeilijkste periode aan: terugkeren naar het ‘normale’ leven. Terwijl er niets normaals meer was. Het gemis hakte erin.
Nu, een paar jaar later, hebben we na Levv nog een zoon en een dochter gekregen, en ons laatste kindje is in aantocht. Het verlies van Levv heeft me blijvend veranderd. Ik ben dankbaarder, onze relatie is sterker en ik geniet meer van kleine dingen. Hij heeft me geleerd dat we ons vaak druk maken om niets.
Levv blijft voor altijd bij ons
In huis hebben we een mooi plekje ingericht voor hem, met cadeautjes die hij kreeg en zijn urn. Dag en nacht brandt er een lichtje. Elk jaar op zijn verjaardag vieren we een klein feestje met taart en laten we ballonnen op voor hem en zijn neefje. We zeggen altijd dat ze daarboven samen een feestje maken.
We vieren vooral dat hij in ons leven is gekomen. Want hoewel de ervaring verschrikkelijk was, zou ik hem voor geen goud hebben willen missen. 🤍
JOOSJE (27), mama van 4 (5, 3 en 1 jaar en Levv*)
Instagram: joosjeromijn
