Sara (48): Mijn man heeft zonder overleg zijn zoon geld gegeven voor een nieuwe keuken

Wat zou jij doen als je man zonder overleg een groot bedrag van jullie gezamenlijke rekening uitgeeft? Geen vakantie, geen onverwachte rekening, maar een nieuwe keuken voor zijn volwassen zoon uit een eerder huwelijk. Voor Sara (48) was dit niet zomaar een financiële kwestie, maar een diepe vertrouwensbreuk. In deze blog deelt ze openhartig hoe het conflict ontstond, waarom ze zich buitengesloten voelde en welke spanningen het veroorzaakte in haar huwelijk met Ian.

Het eerste huis van Koen, daar konden we achter staan

Toen Koen, de zoon van Ian uit zijn eerdere huwelijk, vorig jaar een huis kocht, begreep ik dat mijn man hem wilde helpen. Starters hebben het zwaar op de woningmarkt. Samen keken we naar onze spaarrekening en besloten dat Ian een deel zou bijdragen. We hebben er uitgebreid over gepraat.

“Het is zijn eerste huis, Sara,” zei Ian. “Ik wil dat hij een goede start kan maken. Zijn moeder kan hem niet veel geven, dus ik voel dat ik dit moet doen.”

Ik begreep het. Natuurlijk moest het in balans blijven met ónze toekomst, maar ik zag hoe belangrijk het voor hem was. En eerlijk: ik vond het ook mooi dat we iets konden betekenen.

De verrassing tijdens een etentje

Een paar maanden later zaten we bij Koen te eten. Hij vertelde trots dat er binnenkort een gloednieuwe keuken geplaatst zou worden. Ik dacht: leuk, maar hoe dan? Koen had zijn spaargeld grotendeels opgebruikt voor de aankoop van het huis.

Toen ik ernaar vroeg, zei hij bijna achteloos: “Papa helpt me weer.”

Ik voelde mijn hart in mijn keel. Hielp hij hem weer? Waar had hij het over? Ian keek me niet eens aan. Mijn maag draaide om.

De eerste confrontatie

Diezelfde avond thuis kon ik het niet loslaten. Ik vroeg Ian hoeveel geld hij precies had gegeven. Hij zuchtte, keek weg en zei: “Nou ja, ik heb hem tien duizend euro gegeven.”

Tien duizend euro. Zonder dat ik het wist. Zonder één woord overleg.

“Hoe kun je dit doen zonder het met mij te bespreken?” Mijn stem sloeg over. “Dit is óns geld. Dit gaat ons allebei aan.”

Hij verdedigde zich: “Het is mijn zoon, Sara. Hij heeft dit nodig. Het is een investering in zijn huis.”

Maar dat was voor mij niet het punt. Het ging niet om Koen of de keuken, het ging om het feit dat ik volledig buitenspel was gezet.

Oude pijn kwam naar boven

Ik voelde me teruggezet naar eerdere momenten in ons huwelijk. De keren dat Ian beslissingen nam zonder mij. Kleine dingen toen nog – een nieuwe televisie kopen, een weekendje weg boeken zonder te overleggen. Ik dacht dat we daar overheen gegroeid waren.

Maar dit was anders. Dit was groot geld, een beslissing die ons beiden raakt. Het voelde alsof ik er niet toe deed. Alsof mijn mening er niet bij hoorde.

Vriendinnen die hetzelfde meemaken

Toen ik erover vertelde aan mijn vriendinnen, hoorde ik herkenning. Een van hen zei: “Mijn man geeft ook vaak geld aan zijn kinderen uit zijn eerste huwelijk zonder dat ik het weet. Het voelt altijd scheef.”

Een ander zei: “Ik heb afspraken gemaakt. Alles boven de 500 euro bespreken we samen. Anders gaat het mis.”

Het luchtte op om te horen dat ik niet de enige was. Maar tegelijk maakte het me verdrietig dat dit blijkbaar een terugkerend thema is in samengestelde gezinnen.

Gesprekken die uit de hand liepen

In de weken daarna volgden meer gesprekken – of beter gezegd: ruzies. Ian voelde zich aangevallen. Ik voelde me verraden.

Hij zei: “Jij gunt Koen niets.”
Ik zei: “Het gaat niet om gunnen. Het gaat om respect en overleg.”

Soms liep het zo hoog op dat we allebei zwegen. De spanning hing in huis. Zelfs onze gezamenlijke dochter van zestien merkte het. “Jullie doen zo raar tegen elkaar,” zei ze.

De rol van zijn ex-vrouw

Alsof het nog niet ingewikkeld genoeg was, hoorde ik via via dat de moeder van Koen hem nauwelijks financieel kon helpen. Zij vond het vanzelfsprekend dat Ian dat wél deed. En eerlijk? Ik voelde me in een hoek gedrukt. Alsof ik de gemene stiefmoeder was als ik bezwaar maakte. Terwijl ik alleen maar gehoord wilde worden.

De scheve balans

Ik begon lijstjes te maken. Wat we zelf allemaal nog willen: een nieuwe badkamer, sparen voor onze pensioenjaren, misschien ooit een camper om mee te reizen. En daar tegenover: duizenden euro’s die naar Koen gingen.

Het voelde alsof Ian nog steeds vooral vader was van Koen, en pas in tweede instantie mijn partner.

Feitenkader: Financiële steun aan volwassen kinderen in Nederland

• Ruim een derde van de starters (±31%) kreeg in 2024 een schenking van (schoon)ouders bij de aankoop van de woning (WoON’24 – kernpublicatie Rijksoverheid).
• Gemiddelde schenking aan starters ≈ €58.000 in 2024 (analyse ING op basis van WoON’24, gerapporteerd door NOS).
• Samengestelde gezinnen zijn complex; duidelijke afspraken (ook over geld) helpen conflicten voorkomen, aldus NJi.

Relatietherapie, onze laatste redmiddel

Na weken van ruzie stelde ik voor om hulp te zoeken. Relatietherapie. In eerste instantie wilde Ian niet: “Dat is toch overdreven?” Maar ik hield voet bij stuk.

De therapeut zei tijdens de eerste sessie iets dat bleef hangen: “Het gaat hier niet om geld, het gaat om vertrouwen en partnerschap.”

Precies dat.

De reacties van familie

Mijn zus vond dat ik groot gelijk had. “Het is gewoon respectloos dat hij jou niet heeft betrokken. Jij bent zijn partner, niet een voorbijganger.”

Zijn zus daarentegen zei: “Ach, hij bedoelt het goed. Jij moet niet jaloers zijn.”

Dat raakte me. Was ik jaloers? Nee, ik wilde alleen een stem in beslissingen die óns aangingen.

Hoe het nu gaat

We zijn inmiddels een paar maanden verder. Ian snapt nu beter waarom dit zoveel pijn deed. We hebben afgesproken dat elke uitgave boven de duizend euro altijd eerst besproken wordt.

Maar eerlijk? Het vertrouwen heeft een deuk. Ik kijk anders naar ons gezamenlijke geld. Ik voel me alerter, misschien wel wantrouwiger.

Wat ik geleerd heb

1. Overleg is essentieel. Zelfs al denk je dat je partner het ‘vast wel goed vindt’.
2. Samengestelde gezinnen zijn complex. Loyaliteit naar je kinderen en naar je partner botsen soms.
3. Grenzen stellen helpt. Afspreken vanaf welk bedrag je altijd samen beslist, voorkomt veel ellende.

Mijn gevoelens nu

Het doet me nog steeds pijn dat hij mij er niet bij betrok. Het beeld van dat etentje, waarin Koen nonchalant zei dat zijn vader de keuken betaalde, staat op mijn netvlies. Maar tegelijk wil ik vooruit. Ik wil niet dat dit ons breekt.

Wat vind jij? Moet je als partner altijd over zulke financiële beslissingen overleggen, of mag je je kind helpen – ook als je partner het er niet mee eens is? Laat je mening hieronder achter.

SARA