Lidewij: “Mam, ik weet niet waar ik ben..” Mijn dochter raakte midden in de nacht verdwaald tijdens het schoolkamp
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik had nooit gedacht dat ik midden in de nacht een telefoontje van mijn dochter zou krijgen waarin ze paniekerig fluisterde: “Mam… ik weet niet waar ik ben.” Zoë, mijn veertienjarige dochter, was mee op het introductiekamp van haar nieuwe school. Het zou een leuk begin van het schooljaar moeten zijn: tentjes, kampvuur, nieuwe vrienden maken. Maar toen ze tijdens de nacht even wat tijd voor zichzelf nodig had en de tent uit sloop om een stukje te wandelen, liep het mis. Ze verdwaalde in het donkere bos. En in plaats van een leraar, belde ze mij. Op dat moment voelde ik haar paniek door de telefoon heen, en mijn moederhart sloeg op hol.
“Zoë? Wat is er?”
Zoë is altijd al een meisje geweest dat soms wat ruimte nodig heeft. Ze houdt van gezelligheid, maar heeft af en toe een moment voor zichzelf. Muziek in haar oren, even wandelen, gedachten ordenen, dat is haar manier om tot rust te komen. Toen ze vertelde dat ze zin had in het kamp, vond ik het geweldig. Ze keek ernaar uit om nieuwe klasgenoten te leren kennen, maar ik wist ook dat ze waarschijnlijk momenten zou hebben waarop ze zich terugtrok. Dat ze dit tijdens de nacht in een vreemd bos zou doen, had ik niet zien aankomen. Het was rond half twee ’s nachts toen mijn telefoon ging. Ik schrok wakker en zag Zoë’s naam op het scherm. “Zoë? Wat is er?” vroeg ik. Haar stem trilde. “Mam… ik weet niet waar ik ben. Ik ben gaan lopen en nu ben ik verdwaald. Het is donker en ik kan de weg niet meer terugvinden.” Meteen probeerde ik rustig te klinken: “Stuur me je locatie, dan kijk ik wat ik kan doen.” Terwijl ik haar aan de lijn hield, zocht ik naar de noodgegevens vanuit school.
Ik hield haar continu aan de lijn
Ik belde één van de leraren die meeging. Ik legde de situatie uit en stuurde Zoë’s locatie direct door via WhatsApp. Ondertussen hield ik haar aan de lijn. “Blijf waar je bent, lieverd. Je bent niet alleen. Ik ben bij je, ook al is het door de telefoon,” zei ik. Ik hoorde haar snikken. “Sorry, mam… ik wilde gewoon even wandelen. Ik dacht dat ik zo terug zou vinden.” “Geeft niks, dat lossen we op. Blijf rustig ademen.” Binnen tien minuten was de leraar bij haar. Ik hoorde op de achtergrond zijn stem toen hij bij haar aankwam. Zoë barstte in tranen uit. “Sorry, sorry, sorry! Ik wilde geen problemen veroorzaken.” De leraar zuchtte hoorbaar, maar ik hoorde ook begrip in zijn toon. Natuurlijk was hij niet blij dat hij uit zijn slaap was gehaald, maar hij begreep dat een veertienjarige in paniek geen kwade bedoelingen had. Toen ik later die ochtend een bericht van Zoë kreeg, een hartje met “Ik hou van je mam”, rolden de tranen over mijn wangen. Wat een opluchting dat ze veilig terug was.
Het belang van veiligheid
Toen Zoë weer thuis was, hebben we er uitgebreid over gepraat. Ik wilde niet alleen boos of streng zijn, ze had zichzelf al genoeg verweten. We spraken over het belang van veiligheid, en dat het niet erg is om even tijd voor jezelf te willen, maar dat het midden in de nacht in een onbekend bos geen goed idee was. Ze knikte en zei: “Ik dacht gewoon dat ik even kon wandelen. Maar ik raakte helemaal in paniek toen ik de weg kwijt was.” Ik kon alleen maar denken: dat is precies wat veertien zijn is, je wilt zelfstandig zijn, maar soms overschat je jezelf. Dit incident liet me opnieuw zien hoe kwetsbaar onze kinderen zijn, ook al lijken ze al zo groot. Ik leerde ook hoe belangrijk het is dat je kind je kan bellen, wat er ook gebeurt. Dat vertrouwen wil ik vasthouden. Ik had liever dat ze mij belde en eerlijk was, dan dat ze in stilte zou dwalen zonder hulp.
LIDEWIJ
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.