Hoe dankbaarheid en depressie naast elkaar kunnen bestaan

Mijn eerste positieve test – en de klap die volgde

Ik weet nog als de dag van gisteren hoe ik vorig jaar voor het eerst een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Ik weet ook nog precies hoe ik overspoeld werd door emoties nadat wij te horen kregen dat wij nog geen papa en mama gingen worden. En ik weet nog hoe die eerste echo eruitzag. Dat beeld vergeet ik nooit meer, en de uitkomst van die echo doet tot de dag van vandaag meer met mij dan ik had gehoopt.

Vier maanden na de miskraam weer zwanger

Vier maanden na onze miskraam deed ik opnieuw een test. Ik had er thuis nog een paar liggen en blijkbaar had ik een bepaald onderbuikgevoel. Op zondag 24 maart hebben wij onze miskraam thuis moeten opwekken en op dinsdagochtend 6 augustus, voordat ik naar mijn werk moest, deed ik weer een test. Gewoon voor het geval dat.

Een knetterpositieve uitslag vol emoties

Er was geen twijfel mogelijk, want nog voordat ik onder de douche kon stappen, was de test knetterpositief. Ik werd overvallen door een stormvloed aan emoties. Allereerst voelde ik veel blijdschap, maar al snel kwam daar een gevoel van angst bij en gedachten als: wat als. Wat als het weer misgaat?

Het rompertje dat alles anders maakte

Alsof ik al aanvoelde dat er een zwangerschap aan zat te komen, had ik in de week voor de positieve test een leuke romper gekocht met de tekst: Hello Daddy, I can’t wait to meet you. Ik zag al helemaal voor me hoe mijn man uit zijn werk zou komen en dit rompertje met een positieve test op tafel zou zien liggen. Dit liep natuurlijk allemaal weer anders, want ik kon mezelf niet beheersen en belde hem direct op zijn werk om het goede nieuws te vertellen. (Het rompertje heeft hij alsnog gekregen bij thuiskomst.)

De eerste echo’s gaven maar kort rust

De eerste twee weken kon ik redelijk genieten van het feit dat ik opnieuw zwanger was en keek ik enorm uit naar de eerste echo met 6 weken en 3 dagen zwangerschap. Als die goed was, kon ik mijn angsten loslaten en alleen nog maar genieten, dacht ik. Helaas bleek de realiteit anders. Na een echo had ik misschien een dag een gerust gevoel, waarna de angst de overhand nam.

Van angst naar zwangerschapsdepressie

Helaas nam de angst zó de overhand dat ik met 14 weken zwangerschap thuis kwam te zitten met een zwangerschapsdepressie. Ik voelde me vreselijk en daardoor tegelijkertijd ook enorm schuldig naar de baby. Ik hoorde toch blij te zijn en op een roze wolk te zitten? Ik heb direct aan de bel getrokken bij mijn verloskundige en kreeg een doorverwijzing naar de POP-poli. Daarnaast kreeg ik ook ondersteuning van mijn oude behandelaar en volgde ik lichttherapie.

Feitenkader: Prenatale depressie

• Komt vaker voor dan gedacht – Zo’n 1 op de 10 zwangere vrouwen krijgt te maken met depressieve klachten tijdens de zwangerschap (WHO).
• Risicofactoren – Eerdere psychische klachten, weinig sociale steun, stressvolle gebeurtenissen of een ongeplande zwangerschap vergroten de kans (Cleveland Clinic).
• Gevolgen voor moeder en kind – Onbehandeld kan het leiden tot ernstigere depressie, postnatale depressie en soms complicaties zoals vroeggeboorte (Richtlijnendatabase).
• Behandeling is mogelijk – Met therapie, steun, en soms medicatie kan de depressie effectief worden behandeld; bespreek dit altijd met je verloskundige of arts (ACOG).

Steun gaf vertrouwen in mijn lichaam

Gelukkig heb ik in de tussentijd ook veel steun ervaren van de verloskundige en mocht ik iedere week langskomen om naar het hartje van onze kleine frummel te luisteren. Hoe verder de zwangerschap vorderde, hoe meer vertrouwen ik begon te krijgen in mijn lichaam. Vanaf ongeveer 22 weken zwangerschap kon ik de angsten steeds wat beter loslaten en merkte ik dat er meer ruimte kwam om te genieten en dat mijn depressie meer naar de achtergrond verdween.

Nu 35 weken zwanger – trots en dankbaar

Ondertussen ben ik alweer ruim 35 weken zwanger en kan ik niet wachten om ons minimensje te ontmoeten. Ik ben dankbaar dat ik zo snel opnieuw zwanger mocht worden en ben blij dat ik, ondanks alle lichamelijke ongemakken waar ik nu mee te maken heb, alsnog heb kunnen genieten van het zwanger zijn. Al ging het niet helemaal vanzelf, ik ben toch trots op hoe ik alles heb doorstaan en ben enorm dankbaar voor mijn partner, die mij al die tijd heeft gesteund en voor wie nooit iets te veel is.

LINDA

Instagram: @dehuisboerin

Lees ook: Ik had geen postnatale maar een prenatale depressie