Rosi: “De buurvrouw belde de politie, omdat mijn kinderen zo gilden"

Een huis vol lawaai

Ik ben Rosi, moeder van twee drukke jongens: Ko van 4 en Jef van 3. Ze maken me gek. Het huis is vaak één grote geluidsbox. Ze rennen achter elkaar aan, gillen alsof ze in een achtbaan zitten en slaan elkaar zonder aanleiding. Niet altijd hard, maar vaak genoeg om dat schrille huilen te veroorzaken dat je door merg en been gaat. Ik hoor mezelf dan weer roepen: “Hou nou eens op!”.

En eerlijk, soms lijkt het alsof ik mijn eigen stem de hele dag alleen maar hoor. Het voelt niet als praten, maar als constant waarschuwen, roepen, corrigeren. Ik ben een agent. Er is bijna geen stilte meer in huis en dat maakt dat ik vaak gespannen rondloop. Zelfs als ze even rustig aan het spelen zijn, zit ik op scherp omdat ik weet dat het binnen een minuut weer kan omslaan. Ik mis de momenten van rust.

Mijn man Boris is heel anders. Hij blijft rustig, lijkt alles te kunnen relativeren en kan de jongens kalmeren, soms zonder zijn stem te verheffen. Maar ja, hij werkt lange dagen en vaak ben ik alleen met de kinderen. En dat is precies het moment dat ze bij mij de grenzen extra opzoeken. Het lijkt wel alsof ze voelen dat ik sneller ontplof.

Als corrigeren niet meer lukt

Ik neem me iedere ochtend voor om rustig te blijven. Ik lees blogs, luister podcasts en zeg tegen mezelf: Vandaag niet schreeuwen. Maar zodra ze elkaar in de haren vliegen, hun speelgoed door de kamer smijten of weer keihard “nee!” tegen me brullen, knapt er iets. Ik voel hoe de spanning in mijn lijf stijgt, mijn ademhaling sneller gaat en mijn stemvolume mee omhoog schiet. Ik gil dan terug. Niet omdat ik wil, maar omdat ik geen uitweg meer zie. Ze luisteren niet naar mijn rustige stem. We zijn voorbij dat punt.

Elke keer na zo’n uitbarsting voel ik spijt. We kunnen alleen nog maar naar elkaar gillen. Het voelt alsof ik gevangen zit in een patroon dat ik niet zelf kan doorbreken. Soms huil ik stiekem op de wc omdat ik niet weet hoe ik het anders moet doen. Niets lijkt te werken.

Het doet pijn om dat zo te schrijven. Want ik wil helemaal niet de moeder zijn die staat te schreeuwen. Ik wil liefdevol corrigeren, consequent zijn en duidelijk. Maar in de praktijk glipt het me steeds weer door de vingers. Ik weet dat ik niet de enige ben, maar dat maakt het niet minder zwaar. Ik voel me steeds vaker falen. Helemaal als we weer voor schut staan in het openbaar. Ik zie mense naar mij kijken, naar ons kijken.

Het moment dat de politie aanbelde

Vorige week gebeurde er iets waardoor ik echt schrok. Het was laat in de middag, zo’n moment dat de kinderen al moe zijn en ik zelf eigenlijk ook. Ko wilde met de auto spelen die Jef vast had. Standaard. Binnen een seconde was het oorlog: duwen, trekken, krijsen. Ik probeerde ze uit elkaar te halen, maar het liep volledig uit de hand. Ze gilden zó hard, dat ik er zelf kippenvel van kreeg.

Ik schreeuwde tegen ze, mijn stem sloeg over, en uiteindelijk zette ik ze allebei op een krukje. Ik stond zelf nog te trillen toen er ineens aan de deur werd gebeld. Daar stond de politie. Twee agenten. Mijn buurvrouw had gebeld omdat ze dacht dat ik mijn kinderen pijn deed.

Wat moesten die agenten wel niet denken? En wat dacht mijn buurvrouw nu van mij? Ik had het gevoel dat ik geen kant meer op kon, alsof mijn moederschap publiekelijk werd afgekeurd. Het moment dat ik uitlegde dat het gewoon twee ruziënde peuters waren, voelde als een kruisverhoor. Ik heb uitgelegd dat er niets aan de hand was, behalve twee driftige kleuters die elkaar het leven zuur maakten. De agenten waren gelukkig begripvol en vertrokken na een kort gesprek, maar ik voelde de schaamte. Mijn kinderen huilend, ik overstuur, en de buren die waarschijnlijk dachten dat ik moeder ben die slaat. Nog dagen daarna voelde ik de blik van de buurvrouw in mijn rug branden. Ik heb het meerdere keren aan aan uitgelegd. Ik heb geen idee of ze het überhaupt gelooft.

Wat doet dit met mij als moeder?

Sindsdien voel ik me onrustig. Alsof er constant mensen meeluisteren en opletten. Alsof ik elk moment beoordeeld kan worden. En tegelijk ben ik boos op mezelf. Waarom lukt het mij niet om een goede leuke moeder te zijn? Ik merk dat ik sneller hoofdpijn heb, dat mijn schouders vastzitten en dat ik zelfs in de avond, als het stil is, nog de echo van hun gekrijs hoor. Ik ben op. En ik wil dit niet langer zo. Soms denk ik: als dit nu al zo zwaar is, hoe moet het dan als ze ouder zijn? Wordt het ooit makkelijker, of blijf ik altijd op mijn tenen lopen?

Er zit een constante angst onder. Dat mijn kinderen straks terugkijken en alleen maar mijn stem horen, hard en boos. Het idee dat ik hun veilige haven moet zijn, en dat ik dat nu niet kan bieden, maakt me verdrietig.

Boris en ik

Boris probeert me te steunen. Hij zegt dat ik mezelf niet zo moet veroordelen, dat iedereen wel eens uitvalt. Maar ik voel dat dit meer is. Dat dit niet een kwestie is van “een keer schreeuwen”. Het is structureel. En mijn kinderen verdienen beter. Ze verdienen een moeder die niet op knappen staat.

Boris ziet het verschil ook. Bij hem luisteren ze beter. Misschien omdat hij minder thuis is, misschien omdat hij van nature meer geduld heeft. Maar het voelt voor mij alsof ik de boeman ben en hij de held. Dat doet pijn. Soms voel ik me buitengesloten in mijn eigen gezin, alsof ik de nare ouder ben.

Ik weet dat Boris het niet zo bedoelt. Hij wil me juist steunen en ziet ook mijn worsteling. Maar ik kan het gevoel niet loslaten dat ik tekortschiet. Soms lig ik ’s nachts wakker en vraag ik me af of mijn kinderen gelukkiger zouden zijn met een andere moeder. Een gedachte die me diep raakt en tegelijk schaamtevol is.

Waarom ze bij mij meer uitproberen

Ik heb gelezen dat kinderen vaak bij hun moeder meer de grenzen opzoeken, omdat ze zich bij haar het meest veilig voelen. In theorie klinkt dat mooi. In de praktijk voelt het soms alsof ik het afvoerputje van al hun frustraties ben. Want als ze zich later mijn stem herinneren, wil ik niet dat dat vooral gegil is.

Ik probeer me vast te houden aan dat idee: dat ze dit doen omdat ze zich veilig voelen. Maar veilig of niet, het is voor mij slopend. Er zijn dagen dat ik letterlijk de minuten aftel tot Boris thuiskomt. Dagen dat ik ernaar verlang om gewoon even stilte te horen. Ik vraag te vaak of Boris het overneemt.

Misschien hoort dit bij deze leeftijd, houd ik mezelf voor. Maar tegelijk denk ik: er zijn genoeg moeders die het ook zwaar hebben, en toch niet elke dag hun stem verliezen. Wat doen zij anders? Waarom lukt het mij niet?

Het schuldgevoel

Sinds dat bezoek van de politie voel ik een enorm schuldgevoel. Ik weet dat ik mijn kinderen niet mishandel, maar toch voelt het alsof ik ze iets aandoe. En ergens begrijp ik ook de buurvrouw: als je alleen maar gegil hoort, kun je je zorgen maken. Maar dat die zorgen nu over mij en mijn moederschap gaan, dat voelt als een mokerslag.

Moet ik hulp zoeken?

Ik denk er nu serieus over na om hulp te zoeken. Maar waar begin ik? Bij de huisarts? Bij een opvoedcursus? Of bij een psycholoog, omdat ik zelf zo overprikkeld raak? Ik weet dat ik het niet alleen kan. Mijn kinderen hebben recht op een moeder die rustiger is, die ze helpt in plaats van overschreeuwt.

Ik schaam me, maar ik schrijf dit ook omdat ik weet dat ik niet de enige ben. Hoeveel moeders schreeuwen er niet tegen hun kinderen? Hoeveel gezinnen zijn er niet waar dagelijks strijd is? Alleen komt de politie daar misschien net niet langs. Misschien moeten we daar meer eerlijk over zijn, zodat niemand zich alleen voelt.

Feitenkader: Schreeuwen tegen kinderen – hoe schadelijk is het?

• Het concept van negatieve disciplinering – met name verbaal (stemverheffing, schelden) – is onderzocht in de context van gedragsproblemen: kinderen hebben meer kans op externaliserend probleemgedrag bij gebruik van verbale straf.
• Chronische stress, ook bij ouders, kan leiden tot lichamelijke klachten zoals hoofdpijn en vermoeidheid, en heeft impact op psychisch welzijn (Rijksoverheid)
• De interventie Minder Boos en Opstandig is een programma dat erop gericht is om de emotieregulatie van kinderen te versterken én opvoedingsvaardigheden van ouders, wat laat zien dat er erkende programma’s zijn die zich richten op dit type dynamiek (Nederlands Jeugdinstituut)
• Uit een algemeen wetenschappelijk en maatschappelijke consensus (zoals op sites als Trimbos) blijkt dat het belangrijk is om aandacht te besteden aan mentale gezondheid bij jeugd — veel problemen beginnen namelijk jong — en dat preventie een sleutelrol speelt.

De blik vooruit

Ik weet dat dit niet vanzelf beter wordt. Ik wil geen moeder zijn die later zegt: “Ja, ik schreeuwde veel toen jullie klein waren”. Ik wil ze leren ruzie oplossen, grenzen aangeven en emoties uiten, zonder dat ik zelf mijn stem verlies.

Ik droom van een huis waarin er ruimte is voor drukte, maar ook voor rust. Waar ik niet de hele tijd op scherp sta. Ik wil dat mijn kinderen trots kunnen zijn op hun moeder. En ik wil dat ik zelf ook weer trots kan zijn op hoe ik dit doe. Daarvoor moet ik stappen zetten. Ik weet dat dit niet in één dag opgelost is, maar ik wil het proberen. Voor mezelf, en vooral voor Ko en Jef. Want als iemand hen rust moet geven, ben ik dat.

Mijn hulpvraag

Daarom mijn vraag aan jullie – andere moeders, vaders, lezers: waar kan ik terecht voor hulp? Is de huisarts de eerste stap, of kan ik beter beginnen bij het CJG? Zijn er opvoedprogramma’s die écht werken?

Ik wil zo graag leren om mijn kinderen rustig en duidelijk te corrigeren, zonder mezelf te verliezen in geschreeuw. Ik hoop dat iemand mij de weg kan wijzen, want alleen kom ik hier niet uit.

ROSI