Een echte tinderbaby!

Ja, wij kennen elkaar van internet. Ik had niet gedacht dat ik de liefde van mijn leven zou ontmoeten via Tinder. Maar het kan echt! Hoe dat zo is gelopen?

Ik heb flink getinderd. En met flink, bedoel ik echt tot duimpijn aan toe. Ik was net twintig en zoekende. Ik had al een goede baan, studeerde bijna af, maar miste toch een vent in m’n leven. Al stond in dat geval vent voor afleiding. En aangezien ik niet het type ben dat heel benaderbaar is, probeerde ik Tinder. Ik had al aardig wat meegemaakt op mannengebied en hoopte op Tinder eindelijk een leuke “normale” gast tegen te komen. De vijver is op Tinder ten slotte wat groter, dan in je plaatselijke kroeg.

Het begon redelijk, paar leuke dates, maar ze eindigden (bijna) allemaal in bed. Niets mis met een leuke nacht, maar na verloop van tijd wil je toch iets “echts”. Door Tinder kreeg ik het gevoel dat dat niet kon, dat alle mannen alleen maar uit waren op een ding of zware bindingsangst hadden. Lag het aan mij?

Ik had het al bijna opgegeven, want ik geloofde niet meer dat Tinder mij echte liefde zou gaan brengen. En ook van vriendinnen kreeg ik te horen dat ik een volgende teleurstelling moest voorkomen en ik echt beter kon stoppen.

Tot mijn huidige vriend mijn foto ook naar rechts veegde en mij een leuk berichtje stuurde. Ik heb de eerste date tot drie keer aan toe afgezegd, omdat ik niet meer teleurgesteld wilde worden. Toch, sprong ik op een doodnormale maandagavond in de trein naar Utrecht. Hij stond al op het balkon te wachten en na ongeveer zo’n dikke 15 minuten was de aantrekkingskracht zo heftig, dat ik…je raadt het al, ik in zijn bed belandde. Ik ben gelijk op de eerste date blijven slapen en toen ik de volgende ochtend wegging, had ik het idee “die zie ik nooit meer terug”.

Maar juist die instelling zorgde dat ik erg verbaasd was dat hij diezelfde middag een appje stuurde. Of ik zin had om het weekend af te spreken? Ik wist gewoon niet hoe ik moest reageren. Stiekem vond ik hem al zo leuk, dat ik niet anders kon dan gaan. Ja, ik was bang weer teleurgesteld te worden, maar geloofde ook nog te erg in de liefde. Ik had mezelf wel voorgenomen om op de tweede date echt te gaan voor “elkaar beter leren kennen”. Dat bedoel ik zo letterlijk dat ik zelfs een bak met vragenkaartjes mee had. Goed, de dag was echt bizar romantisch. Samen wandelen, op een stijgertje een biertje drinken en een heerlijke avond gehad. Oei, zou dit hem dan toch zijn? Dat kon toch niet via Tinder?

Ja, zeker. We gingen al snel naar elkaar vier en toen zes keer per week zien. Ik had nog nooit zulke vlinders in mijn buik gehad. Na een jaar woonden we samen, na drie jaar hadden we samen een baby en waren we nog steeds gek op elkaar. Tinderliefde bestaat. Toeval, lekker in je vel zitten en nog 1000 andere factoren spelen mee, maar het kan!