Mijn zwangerschap verliep niet helemaal soepel. Al vrij vroeg (rond de 6wk) werd er bij mij geconstanteerd dat ik een extreem hoge bloeddruk had. Nogal nuchter zei ik tegen de verloskundige: ‘Ik heb net heeel hard gefietst misschien is het daarom zo hoog.’ Maar na 5 metingen werd ik direct naar het ziekenhuis gestuurd. Nogal teleurgesteld fietste ik met een zak vol medicijnen naar huis. Nu ik zo vaak op controle ging in het ziekenhuis kon ik wel wat vaker naar mijn baby kijken. Ook de baby werd extra in de gaten gehouden. Dat was wel positief aangezien ik totaal niet van mijn zwangerschap genoot. Hele dag door spugen en al misselijk worden van mijn eigen geur…laat staan die van een ander!
Vier maanden voor de uitgerekende datum gingen wij verhuizen. Ik dach: ‘Oh wat fijn, eindelijk kan ik bezig met de babykamer. Misschien dat ik de laatste tijd nog kan genieten van deze zwangerschap.’ Maar helaas was de realiteit anders….extreem vermoeid, nog meer spugen en een enorme pregzilla kwam te voorschijn. Toen ik bijna 34wk zwanger was zou er een nicht komen logeren. Even een paar dagen mij ontlasten… opruimen, koken, babykleren wassen en dergelijke. Wat was ik daar blij mee! De eerste dag met ons nicht ging alles nog zoals alle weken ervoor. Dag twee begon niet zo goed, ik werd al wakker met enorme buikkrampen. Ik dacht dat ik een voedselvergiftiging had. Om de zoveel tijd werden de krampen wat pijnlijker. Soms bleef het weg maar voor mij nog redelijk vol te houden. Alle moeders die ik kende zeiden namelijk: ‘Zodra de weeën beginnen dan weet je het gewoon!’ Nou ik zat gewoon de hele dag de pijn weg te denken. Ik dacht helemaal niet aan weeën, tja als je nog lang niet uitgerekend bent hoeft dat ook niet.
Rond etenstijd zijn we met zn allen nog eten gaan halen. Even een wandeling maken naar de traiteur. Tijdens het lopen bleef ik soms even pauze houden aan een auto, boom of wat ik ook maar kon vasthouden. Mijn vriend en nicht vroegen de hele tijd gaat het wel? En ik zei dan dapper: ‘Ja, hoor niets aan de hand!’ Thuis aangekomen werd de pijn heftiger en zat ik continu op het toilet. Ik dacht aan aambeien…na vijf uur heen en weer lopen van de slaapkamer naar het toilet was ik op. Ik was moe en dacht: ‘Als ik ga slapen gaat het over.’ Intussen was mijn vriend met de huisartsenpost aan het bellen. Maar ik voelde iets en ging in de badkamer staan…mijn vriend zei: ‘Wat is er?’ Waarop ik antwoordde: ‘Ik denk dat ik moet poepen, maar het voelt anders.’ Ik ging voelen en daar was het hoofdje….de baby kwam eraan. De vrouw van de huisartsenpost zei tegen mijn vriend: ‘Leg haar maar op bed en vertel wat je ziet.’ ‘Ik zie een HOOFD en twee oortjes!’ Direct kwam onze nicht de kamer in en bevestigde dat er nu een baby aan kwam. Het advies was om mijn benen bij elkaar te houden tot er hulp gearriveerd was. Ik raakte in paniek. Ik dacht: ‘De baby moet eruit NU!! Terwijl de nicht mij probeerde te kalmeren kwam met een pers onze dochter zo in de handen van mijn vriend. Twee minuten later arriveerden de ambulancebroeders. Ik raakte in shock en wij werden allebei met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Onze dochter naar de neonatologie en ik naar de kraamafdeling. Mijn vriend wist niet in welke film hij beland was… Je pasgeboren dochter die voor haar leven vecht en aan de andere kant je vriendin wiens leven aan een zijden draadje hangt. Mijn bloeddruk was extreem hoog en ik werd meteen vol met medicatie gepompt. De artsen hebben gezegd dat dit een bijzondere bevalling was en dat wij heel veel geluk hebben gehad dit overleefd te hebben.
Nu vier jaar later ben ik nog niet volledig hersteld…nog steeds lichamelijke klachten en zit ik levenslang vast aan medicatie. Maar ik leef nog en kan genieten van een mooie gezonde dochter!
