Op 6 dec 2012 braken ‘s middags mijn vliezen. Ik was 38 weken en 3 dagen zwanger. Maar de kleine was nog niet ingedaald, dus moest ik blijven liggen tot we groen licht kregen van de verloskundige om naar het ziekenhuis te komen. Het vruchtwater was helder. Dus snel de auto in en we zijn naar het ziekenhuis gereden. En na een pittige snelle bevalling werd onze dochtertje geboren. Met een mooie roze kleurtje en veel haartjes. Ik was zo blij dat ze geboren was. Al gauw merkte ik op dat de kleine meid zwaar ademde en ze een soort van piepje had bij het inademen. Volgens de verpleging kon dat door het vruchwater komen. Dus maakten we ons er geen zorgen om. De volgende dag mochten we lekker naar huis. Eenmaal thuis begon de kraamweek. Ik wilde dolgraag borstvoeding geven. Maar ja, ziek en moe en een baby die niet echt wilde drinken bij me, het werkte allemaal niet. En na tweee dagen worstelen met haar ging ik kolven. Maar ook dat werkte gewoon niet. Ze viel af en kreeg naast de borstvoeding die ik eruit kreeg flesvoeding. Maar ook had ze heel veel moeite met het drinken uit een flesje. Snel moe en zwaar ademen. De kraamverzorgster dacht dat ze verkouden was, want ja, ik was ook al erg ziek door de griep. Maar na een week gedoe ben ik uiteindelijk toch gestopt met de borstvoeding. Maar uit een fles drinken was ook een hele opgave voor onze kleine meid. Na de kraamweek piepte ze nog altijd met haar ademhaling. En ‘s nachts haalde ik haar meerdere malen uit bed, omdat ze leek te stikken of stopte met ademen. Ze huilde meer dan 12 uur per dag. En dus besloot ik naar de dokter te gaan met haar. Als eerste werd mij verteld:’ Ze heeft een verslapte luchtpijp. Dat kan bij baby’s want de ringen in de luchtpijp zijn nog niet volgroeid.’ ‘Oke’, dachten we, ‘dan is dat het. ‘ Maar er kwam nog veel meer ellende. Ze stopte met ademen en ik zag mijn kind blauw aanlopen. Ik pakte haar op en door die beweging kreeg ze ineens weer adem, maar piepte enorm en gorgelde zware ademhaling. We hebben de huisartsenpost gebeld. En daar eenmaal aangekomen was ze ineens weer opgeknapt. Niks aan de hand. Ja, ze piepte nog wel. Ik voelde mij echt niet gehoord. Ik was een overbezorgde moeder… Het drinken van flessen was nog steeds een drama. We kregen uiteindelijk een doorverwijzing naar een kinderarts. Om toch maar eens te laten bekijken waarom ze zo piept en slecht drinkt. Eenmaal bij de kinderarts werd er gezegd: ‘Ze heeft het RS virus. Het moet maar snel mooi weer worden dan knapt ze wel op.’ En ze zeiden dat ze reflux had en daarom slecht dronk. Allemaal aanpassingen gedaan en zo zijn we door gegaan tot het eindelijk mooi weer werd. Maar toen kreeg ze weer zo soort stikaanval en liep ze blauw aan. En werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Haar zuurstofgehalte bleek laag en ze had het benauwd. Ze kreeg zuurstof en er werd Ventolin gegeven en een hele boel ook. Uiteindelijk knapte ze op en kregen we dus te horen dat ze een happy weezer is… Of te wel een vrolijk kind met een piepadem. En mocht ze bij volgende aanvallen Ventolin. Na een half jaar zo bezig te zijn, werd ze weer opgenomen met een erge aanval van stikken, blauw aanlopen, gorgelen en zwaar ademen. Dit keer knapte ze niet snel op. Ze kreeg weer heel veel Ventolin toegediend. Maar ik kreeg er wel een heel ander kindje voor terug. Eindelijk dronk ze een fles leeg. Eindelijk was ze rustig bij me. En eindelijk was er een arts die naar ons luisterde en met een conclusie kwam. Jullie dochter is geboren met astma. Zij kon door haar benauwdheid niet goed drinken. Ook kon ze zich niet goed ontwikkelen en liep ze achter. Een half jaar! Ik riep al vanaf het begin dat ze astma heeft, maar geen een arts luisterde, want dat kon niet. Een baby kan geen astma hebben. En toch! Na een half jaar kreeg ze passende medicijnen en eindelijk kon ons kind zich gaan ontwikkelen. Omdat ze toch echt zes maanden miste, kwam alles ook veel later op gang. Lopen deed ze pas met 23 maanden. En praten was ook pas veel later en ze bleek ook nog eens een taal ontwikkelings stoornis te hebben. Dit alles heeft er wel voor gezorgd dat ik geen vertrouwen meer heb in artsen. Hoe vaak wij zijn weggestuurd met een advies dat gewoon niet klopte. Luister altijd naar je moedergevoel! En laat je niet zomaar weg sturen. Het idee dat het ook anders had kunnen aflopen achtervolgt mij dagelijks. Maar ons meisje is een bikkel! Nog steeds heeft ze haar medicatie nodig, is ze vaak ziek en snel moe. Maar wat ben ik trots op haar! Ze is zes jaar en heeft zo hard geknokt. De astma, de achterstand in haar ontwikkeling en haar spraak. Ze heeft alles ingehaald en ontwikkelt zich nu als een normaal meisje! Ze zou over de astma kunnen heen groeien, maar ze weet ermee om te gaan. En dat vind ik zo knap van haar.
SAMANTHA
