Een ware nachtmerrie
Als verloskundige heb ik twee nachtmerries: 1. Ik hoor de telefoon ’s nachts niet en mijn cliënt bevalt zonder mijn hulp. 2. Ik kom te laat voor een geboorte (KIB = Kind In Bed noemen wij dat in de verloskunde). Beide is in 8 jaar tijd nog nooit gebeurd. Tot afgelopen augustus. Het was een zomerse zondagmiddag en mijn 24-uurs dienst was nog maar een paar uur begonnen. Vandaag stonden er in ieder geval drie kraamvisites op mijn planning en verder zou de dag zich vullen met eventuele spoedconsulten en eventueel een bevalling (of 2 ). Om 13u word ik gebeld door Mohamed. Hij klinkt in paniek: “Baby komt, baby komt!“, roept hij. Ik vraag hem hoe zijn vrouw heet: Latifa. Ik ken Latifa van haar eerste zwangerschap. Ze is nu 41 weken zwanger van haar tweede kind en heeft een ongecompliceerde zwangerschap achter de rug. Ik sprak haar twee dagen geleden nog op het spreekuur .Ze was het zat en ze wilde heel graag bevallen. Ze had last van de extreme warme zomer en kon al een paar weken niet meer lekker slapen.
“Oke, rustig Mohamed, ik kom jullie helpen, wat is er aan de hand?”, vraag ik hem
Hij legt mij ietwat paniekerig uit dat 10 minuten geleden de vliezen zijn gebroken en dat ze direct daarna weeën heeft gekregen. Latifa hoor ik kermen op de achtergrond. Bij het horen van deze geluiden zoek ik al naarstig mijn autosleutel en pak ik mijn tas. “Ik kom er direct aan”, zeg ik. Ik beloof er over 15 minuten te zijn. Ondertussen instrueer ik Mohamed wat hij thuis mag klaarzetten. Ik vraag Mohamed of Latifa druk voelt. Dat is (nog) niet het geval en ik probeer telefonisch uit te leggen hoe Latifa het beste kan ademen. Daarna hang ik de telefoon in overleg met Mohamed op, zodat hij warme kruiken kan gaan maken en Latifa kan ondersteunen.
Drukte in het verkeer
Inmiddels zit ik in de auto richting het huis van Mohamed en Latifa. Op zondag is gelukkig het verkeer in de stad meestal rustig, maar ik heb pech. Het is druk op de Overtoom in verband met een ongeval. Ik besluit de trambaan te nemen, omdat ik denk dat het heel snel gaat. Ondertussen gaat mijn telefoon: het is het ziekenhuis. Ze willen een ontslag van een kraamvrouw doorbellen. Ik vraag of ik hen later kan terugbellen, omdat ik bijna bij het huisadres van Latifa ben. Daarna bel ik de kraamzorg. Ik wil graag een kraamverzorgster thuis hebben voor bevallingsassistentie. Ze sturen direct iemand. Ondertussen probeer ik een parkeerplek te zoeken, te vergeefs, de straat staat bomvol, dus ik besluit de auto op de stoep te parkeren. Daar heb ik voor dit soort situaties een ontheffing voor.
Om 12:50u bel ik aan
In mijn handen twee dokterstassen en om mijn schouder mijn zuurstofkoffer, die ik standaard meeneem voor een thuisbevalling. Latifa heeft door haar vorige bevalling, die zo goed ging, besloten dat ze dit keer thuis wil bevallen. Op het moment dat ik voor de deur sta te wachten tot deze open gaat, voel ik dat mijn hart in mijn keel klopt. Ik heb flink gehaast, maar ik ben ook heel benieuwd wat ik aan ga treffen daar. Een bevriende buurvrouw van Latifa doet open. Ze zegt: “Kom, kom! De baby is er al.” Ik storm naar binnen.
Latifa zit op de badkamervloer, naast Mohamed naast, met haar baby in haar handen
“Latifa, gefeliciteerd!”, roep ik, ze ziet er wat beduusd uit. “De baby is vijf minuten geleden geboren”, zegt ze. Ik zie een heerlijke roze baby, met een handdoek om zich heen. Latifa heeft de zweetpareltjes nog op haar voorhoofd staan. Ik controleer direct of het bloedverlies binnen de perken is, en dan is zo. “Het ging zo snel, Karlijn… Ik moest persen en kon het niet ophouden”. Ik vertel haar dat ze trots mag zijn, en dat ze het heel goed gedaan heeft. Vanaf het moment dat haar vliezen braken en de tijd dat de baby geboren is, zat nog geen half uur. Een bizar snelle “stortbevalling” heeft ze meegemaakt. Ik help Latifa naar het bed, want de placenta moet nog geboren worden. Als dat achter de rug is en alles is stabiel is, komt de kraamverzorgster binnen. De baby ligt inmiddels prachtig aan de borst te drinken. De ouders zijn een beetje bekomen van deze overvallende bevalling. De rust is wedergekeerd. Na 1,5 uur laat ik Mohamed en Latifa met de baby thuis achter. Dat was mijn eerste “KIB” (Kind In Bed) en hopelijk ook mijn laatste.
VERLOSKUNDIGE KARLIJN
Lees HIER andere bevallingsverhalen, en HIER blogs van verloskundigen
