Vorige maand heb ik jullie al een stukje meegenomen in het ontstaan van mijn eetstoornis.
Ik zal jullie nu weer een stukje meenemen in het verleden. Zoals ik vorige maand al geschreven had was ik in mijn zwangerschap bij Milan al 13 kilo afgevallen en kwam mijn eetstoornis harder terug als ooit. Al vrij snel naar de bevalling bleef ik afvallen. Ik wandelde veel met Milan en legde grote afstanden af. Ook at ik nauwelijks. Ik leefde de gehele dag op twee Redbull light en komkommer en at ‘s avonds wat avondeten om iedereen tevreden te houden. Ik viel al vrij snel af naar 45 kilo, maar dit bleef niet ongezien en gaf thuis veel spanning. Tot het punt dat er gedreigd werd dat ik naar de dokter zou moeten, omdat ik volgens anderen Anorexia zou hebben. Ik vond dit onzin en begreep mensen niet, want ik had nergens last van en voelde me prima. Ik ben toen naar een gewicht van 48/49 kilo gegaan om iedereen gerust te stellen dat er niks aan de hand was. Maar in mijn hoofd was het een chaos, ik telde calorieën, ik hield bij hoeveel ik bewoog en stond gemiddeld drie keer per dag op de weegschaal. Toch vond ik zelf dat er niks aan de hand was en iedereen maar normaal moest doen. Wij hebben tot Milan 1,5 jaar was ingewoond bij mijn schoonouders en hebben toen ons huis gekocht.
Toen we ons eigen plekje hadden, merkte ik al snel dat ik weer wat meer vrijheid had om zelf te bepalen wat ik wel of vooral juist niet at. Mijn vriend werkte overdag en ik werkte toen bij de kiosk waar ik veel wisselende tijden had: heel vroeg of juist in de avonden, waardoor niemand mij kon controleren op wat ik at.
Ik viel ook al snel weer af naar 45 kilo en bleef hier een tijdje op hangen. Ik genoot erg van mijn gezin, van de dingen die we deden en hoe mooi het was om Milan te zien opgroeien en groter worden. Toch bleef die eetstoornis een grote vijand. En begrijp me niet verkeerd, want ik was toen echt wel gelukkig met mijn gezin, maar het was een soort tweede leven ernaast, die eetstoornis, alsof dat een ander stuk van mij was.
Op 7 april 2015 kwamen wij er achter dat ik in verwachting was van Liam. Vijf dagen na dat Milan twee was geworden. Het was sneller dan gepland, maar we hadden onze eigen plek, we hadden ruimte dus hij was welkom.
De zwangerschap begon redelijk, maar bij zeven weken begon het drama weer van veel overgeven en bloedingen en werd ik goed in de gaten gehouden door de verloskundige.
Het eerste weegmoment bleek ik aangekomen te zijn, waarschijnlijk is dit onbewust een blokkade in mijn hoofd geweest, want vanaf dat moment werd ik zieker en zieker.
Ik gaf de hele dag over, at nauwelijks nog en lag ook vaak in het ziekenhuis. Met negen weken zwangerschap ben ik ook in de ziektewet gegaan, omdat ik lichamelijk en geestelijk niet meer kon werken. Dit ging een aantal weken zo door: veel overgeven en tussentijdse bloedingen die veel angst gaven. Ik viel langzaam weer af tot 25 weken zwangerschap. Toen begon het drama…
Het was avond, ik lag op de bank en mijn weeën begonnen. Mijn vriend heeft toen snel de verloskundige gebeld en we mochten gelijk door naar het ziekenhuis. Hier bleek inderdaad dat ik weeën had. Ik had 1 cm ontsluiting en mijn baarmoedermond was ook verkleind. Ze begonnen gelijk met weenremmers en longrijpers en ik werd met de ambulance naar Veldhoven overgebracht, waar als de bevalling door zou zetten ze meer voor Liam konden betekenen. We bleven twee dagen in spanning. De weeën werden onregelmatig, maar waren nog aanwezig en ik kreeg nog steeds weeënremmers en longrijpers. We belandden in een rollercoaster. Er werd ons uitgelegd over wat er zou gebeuren als Liam zou komen en wat zijn kansen waren. Ik was doodsbang. Gelukkig werd het na drie dagen iets rustiger. Ik had nog wel veel harde buiken, maar hij zat gelukkig nog in mijn buik. Ik mocht alleen maar rust houden. Ik heb drie weken in Veldhoven gelegen en mocht toen met bedrust of alleen rolstoelvervoer weer naar huis. Ik was al lang blij dat ik weer thuis kon zijn bij mijn gezin en vooral bij Milan die ook niet zo goed begreep wat er allemaal gebeurde.
Thuis bleek het allemaal nog niet over te zijn, ik bleef overgeven, kon nauwelijks eten en elke week kwamen er wel weer weeën opzetten. Het was ziekenhuis in en uit… Longrijpers en weeënremmers bleef ik krijgen. Deze zwangerschap was een aanslag op mijn lichaam en schijnbaar ook op Liam.
Bij 34 weken belandde ik weer in het ziekenhuis met heftige weeën. Ze gingen er vanuit dat ik nu zou bevallen, maar besloten op het einde toch nog voor weeënremmers te gaan. En deze hielden toch de bevalling tegen. Ik kon niet meer, ik was op, ik kon deze zwangerschap niet meer aan. Met 35 weken kwam ik bij de gynaecoloog en die besloot mij vervroegd in te leiden: met 37 weken, omdat anders zijn overlevingskans kleiner zou worden. Ik weet nog dat hij zei dat hij hoopte dat het zelf weer eerder door zou zetten. Dit gebeurde ook met 35+3 werd Liam binnen 1,5 uur geboren. We waren net op tijd in het ziekenhuis. Ik weet nog dat mijn buik zo klein was en dat ik hem zelf er uit kon halen. Hij was in het vlies geboren. Ze noemen dat gelukskindjes. En tot de dag van vandaag geloof ik daar in. Liam was 44 cm en woog 1960 gram, maar was een onwijs sterk mannetje. Zijn suiker was gelijk goed. Zijn longetjes werkten goed en tot bewondering van moeder natuur kwam mijn borstvoeding gelijk op gang en dronk Liam hier super goed van.
Ze vertelden ons dat Liam waarschijnlijk minimaal drie weken in ziekenhuis moest blijven in de couveuse. Maar gelukkig dacht Liam daar anders over. Hij viel de eerste dagen wel flink af (dat hoort), maar vechtte goed door. Met vier dagen lag meneer in een gewoon bedje met kruiken en met tien dagen waren we weer thuis. Mijn lichaam had natuurlijk een flinke klap gehad. Ik beviel met 41 kilo en met borstvoeding geven zou ik nog meer afvallen. De artsen besloten een diëtist erbij te halen met dingen die ik moest eten.
Onbewust voelde ik me heel schuldig over deze hele zwangerschap en probeerde door nu goed te eten het beste nog aan Liam te geven met de borstvoeding.
En geloof me tot de dag van vandaag voel ik me naar Liam toe nog elke dag schuldig, omdat onbewust mijn eetstoornis veel gevaren met zich mee heeft gebracht. En wat ben ik dankbaar voor mijn gezonde ventje.
Ik heb vijf maanden borstvoeding gegeven. Mensen zeiden dat ik er beter uit zag, maar ik voelde me lelijk en dik. Ik walgde van mezelf. En vrij snel toen ik weer begon met werken en de kinderen naar de kinderopvang gingen, viel ik terug in mijn oude eetstoornis patroon. Ik werkte vier dagen en woensdag was mamadag. Op mijn werk at ik de hele dag niks en ‘s avonds als we thuis kwamen at ik minimaal. Ik besteedde veel tijd aan de kinderen en dingen ondernemen met hun. Ik vermeed zoveel mogelijk eetgebieden en als ik de kinderen te eten gaf, zorgde ik wel dat ik daarna snel weer wat anders kon doen. Ik walgde van eten en wist wat het met mijn lichaam kon doen. Dit bleef een flink tijdje zo door gaan, maar mijn lichaam werkte tegen. Ik had een vertraagde schildklier, waardoor ik bijna niet meer afviel. Dit was een hel in mijn hoofd. En ik begon weer met laxeren. Eerst een doosje per dag, maar dit ging van kwaad tot erger. Op mijn slechtste dagen kon ik wel zes a zeven doosjes nemen. In november 2016 was ik er zo slecht aan toe, dat ik opgenomen werd in het ziekenhuis. Ik was extreem uitgedroogd, viel alleen maar flauw, kon niet meer lopen, al mijn vitamines waren laag, ik had ontstekingswaardes in mijn lever en nieren en mijn kalium was zo extreem laag, dat ik elk moment een hartaanval kon krijgen. Vanaf dat moment kwam ik in de ziektewet en werd ik aangemeld bij een eetstoorniskliniek waar ik zwart op wit kreeg dat ik Anorexia had en in kritieke toestand was. Maar ondanks dit alles was ik me op dat moment nog niet bewust van de gevaren. Ik vond dat ik geen Anorexia had en dat ik nog prima kon functioneren. Ik wilde zelf voor de kindjes zorgen en vond dat iedereen zich maar aanstelde. Ik at voldoende, wuifde het af en die laxeermiddelen? Ja, ik heb nu eenmaal mijn levenlang al darmproblemen en had deze dus gewoon nodig…
De volgende keer zal ik jullie vertellen over het punt dat ik zo diep in de eetstoornis terecht kwam. Hoe ik van het kastje naar de muur werd gestuurd en hoe ik helaas de dood in de ogen heb gekeken…
MICHELLE (klik hier voor haar Instagram)
