Mijn verhaal gaat over Sammy, onze dochter van 3.5 jaar. Zij werd geboren op 2 februari 2016. Doordat ik zwangerschapsuiker had ontwikkeld en sinds een week of vijf insuline moest spuiten werd ze gehaald met 28 weken. Na een dag in het ziekenhuis ingeleid te worden met een aantal gel behandelingen startten de weeën en begon een snelle bevalling. Na drie uur lag daar onze dochter op mijn buik, wat een bijzonder gevoel. Na het verwijderen van de placenta in de OK kwam ik bij van de narcose. Ik wilde graag mijn baby weer vast houden. Dol gelukkig. Vanwege mijn suiker moest Sammy haar suikerspiegel ook in de gaten gehouden worden. Iedere twee uur werden haar suikerwaardes geprikt voor 24 uur lang. Ze was gelukkig stabiel. Bij de eerste prikjes gaf ze geen kick, maar de laatste paar waren brullen geblazen! Alsof ze bij het uitkleden al wist wat er ging gebeuren. We mochten na 24 uur lekker naar huis.
Als we Sammy uitkleedden voor het badderen of verschoonden, raakte ze totaal overstuur. Voor mijn gevoel wat ze getraumatiseerd door de prikjes van de eerste dag, ze kon dan echt paars aanlopen. Het was vrij heftig. Het gillen bleef ook aanhouden tijdens het badderen. Na een paar weken leek ze pas te kunnen genieten van het bad en het douchen. Ook overdag kon Sammy soms veel huilen en flink overstuur raken.
Op 11 november, ik vergeet het nooit meer, was mijn schoonvader jarig en we gingen, na het werk en de kinderopvang, even snel langs. Sammy was toen negen maanden oud. Ik vond het opeens kouder in huis en besloot toch nog even een pyjama aan te trekken over de lange mouwen van Sammy’s romper. Ze sliep al en ik deed voorzichtig het shirtje aan. Sammy was het er duidelijk niet mee eens, ze begon te gillen. Ineens was het stil… Ik schrok me rot! Haar hoofdje en lippen werden paars. Ik riep mijn man, die lag al in bed, om nu te komen! We zagen samen hoe ze wegzakte, met haar ogen begon te rollen en slap werd. Wat wel 10 minuten leek te duren waren in werkelijkheid misschien 10 seconden. Robert pakte haar uit mijn armen, maar ik wilde haar terug. “Mijn baby! Ik moet haar redden!” Ze kwam zachtjes huilend bij. Ik voelde hoe ze van een slappe pop weer spierkracht in haar lijfje kreeg, waarna ze met een vreemd soort huiltje zich troostte. Omdat ik zelf in de kinderopvang werkte dacht ik bijna meteen aan “breath holding” of een koortsstuip, hoewel ik beide nooit echt gezien had. Maar ze had geen koorts dus een koortsstuip kon het niet zijn. We zagen hoe moe ze was en hebben haar terug in haar bedje gedaan. Mijn man en ik zijn gaan lezen op internet en waren er vrij snel over uit dat het “breath holding spells” moest zijn. ‘Het kind raakt in alle hysterie achter op de adem waardoor het lichaam zich door middel van een flauwte herpakt.’ De huisarts en het consultatiebureau waren het met ons eens. Ze hebben ons kunnen verzekeren dat het niet schadelijk is en dat het waarschijnlijk vaker zal gebeuren als ze huilt of schrikt. Rustig blijven was het belangrijkste en het liefst de flauwte proberen te voorkomen door in haar gezicht te blazen en haar naam te roepen.
Na deze eerste keer zijn we regelmatig overvallen door een wegval. Sammy begon met staan en daar hoort vallen ook bij, daar ging ze weer. Mijn familie had ik ingelicht en ook op het kinderdagverblijf wisten ze ervan, maar ze hadden het nooit gezien. Tot Sammy op de plavuizen vloer viel bij mijn zus in huis tijdens een kinderverjaardag. Het huis was vol, daar ging ze in mijn armen. Ik bleef rustig, bijna of er niets aan de hand was. Mijn zus wilde haar uit mijn armen trekken en als ik dat had toegelaten denk ik dat ze haar heen en weer geschud zou hebben om haar “wakker” te maken. Gelukkig kwam ze vrij snel bij en kon iedereen weer rustig zitten. Ze waren verbaasd over hoe rustig ik kon blijven, maar ik had het ondertussen vaker mee gemaakt en wist dat dit het beste was. Al zit uiteraard je hart wel weer even in je keel. Bij het koffie drinken in een café met een vriendin trok Sammy een stoel achterover en ze viel op de grond. Onder de stoel en ja hoor, daar ging ze weer! Een heftig gezicht voor omstanders, maar weer bleef ik rustig! Het leek of ze de uitvallen bijna altijd bij mij had, alsof ze zich bij mij in haar verdriet helemaal liet gaan, en dus te ver ging. Een keer waren we laat thuis en was het ver voorbij haar bedtijd. Ze had geen zin om haar tanden nog te poetsen. Ik sprak haar streng toe. Huilen, overstuur, achter haar adem en ja hoor… Meteen kreeg ik een schuldgevoel, want wíj maakten het te laat, wíj vroegen net even teveel van haar en dan gebeurde dit weer. Zielig vond ik.
Tot die ene keer. Daar ging ze, armen gebogen achter haar rug, als in een stuiptrekking, ogen rollen en volledig weg, langer dan anders. Robert bleef rustig en ik vroeg in paniek of ik 112 moest bellen! Dit was anders. Heftiger, langer. Toch kwam ze weer bij en was ze oke. Robert vroeg mij later hoe ik zo in paniek kon raken, geen idee? Ze was groter, er gebeurde meer en ze leek langer weg te blijven. Het blijft feit dat het eruit ziet alsof ze bijna dood gaat. Een kut gezicht, dit wil je niet zien bij je kind!
Sammy is nu 3.5 jaar en we waren al heel lang “uitval vrij”. Zelf dacht ik dat ze er misschien overheen gegroeid was. We werden eerder gewaarschuwd dat kinderen het op een bepaalde leeftijd in kunnen gaan zetten als machtsmiddel. Dat ze het uitvallen op kunnen wekken. Gelukkig gebeurde dat niet bij Sammy. Ze was heus wel eens overstuur, maar dan maakten wij ons ook niet al te druk. Vorige maand speelde Sammy in een klimtoren en viel van een plateau, een onverwachte val achterover op haar hoofd, een harde klap. Aan haar huil hoorde Robert en ik al dat het raak was. Robert pakte haar uit de klimtoren om haar bij zich te houden en midden in een huilbui; stilte, stuiptrekkingen gevolgd door verslapping en daarna een zacht gehuil. Ze was er weer. Mega schrikken. Ze was er dus nog niet overheen. In extreme situaties schakelden haar hoofd en lichaam even volledig uit om zich vervolgens te herpakken. Het is allemaal geen ramp, maar vergt toch de nodige uitleg bij omstanders. Sammy zelf heeft naar mijn idee helemaal niet door dat ze weg valt, gelukkig maar!
KELLY
Heel herkenbaar, onze dochter ids nu bijna 5 en heeft het gelukkig niet meer. Maar toen ze klein was inderdaad elke keer bij vallen, net te moe, etc. Blijft toch akelig. Mijn man deed het vroeger ook, was gelukkig gewaarschuwd door mijn schoonmoeder
Zoo herkenbaar onze dochter heeft dit ook eerste keer gebeurd met 6 maanden ik had er nog nooit van gehoord dus gelijk 112 gebeld uiteindelijk idd de conclusie breath holdings spell dus gelijk info opgezocht wat die hadden we niet gekregen de eerste paar keer was ik nog wel in paniek als het gebeurde later kon ik ook rustiger blijven. Inmiddels is ze 4 en gebeurd het nog zelden.