Operatie 5 moest nog wel gebeuren. Mijn huid was afgestorven en moest verwijderd en schoongemaakt worden. Ze hoopten dat de borstspier het zou redden en dat ze daar later dan weer een huidtransplantaat op konden doen. Ik mocht gelukkig ook direct naar huis. Ik kon niet meer langer in het ziekenhuis zijn. Ik denk dat ik toch een trauma heb opgelopen. Telkens als ik er was, dan werd ik niet goed. De spier werd verzorgd met verschillende middelen, een vacuumpomp, eusol, alginaat. Eén keer per dag kwam thuiszorg, de andere keer deden mijn man en ik het samen. Het duurde lang, voor de spier goed genoeg was. Het had tijd nodig en moest uiteindelijk goed zijn, dat snapte ik, maar tijd was nu net datgene dat ik niet had. Mijn man, mijn liefde, mijn held en mijn verpleegkundige, heeft een hele dosis wondzorg voor zijn rekening genomen. Wat ik hem niet wilde laten doen (spoelen van de wond door er met een spuit met slang water in te spoelen, heb ik zelf gedaan). Ik ben trots dat we nog met ons gezin genoten hebben waar we konden, door naar de Efteling en een midweek naar de Beekse bergen te gaan en thuis zoveel mogelijk leuke dagelijkse dingen te doen. Ik kan je ook vertellen dat deze dingen niet alleen maar fijn waren. Alles was dubbel, overal zat lading op, alles kostte energie. Hoe leuker iets was, hoe meer pijn het deed dat je dat niet meer vaker mocht doen en meemaken.
Ik dacht dat mijn ergste nachtmerrie was, dat de kanker na een paar jaar ergens op zou duiken. Dat we dat konden remmen met chemotherapie of andere therapieën en dat ik dan nog maar een aantal jaren had. Bizar hoe je ergste nachtmerrie, ineens je grootste wens werd. Het bleek veel erger te kunnen, dan dat ergste. Ik heb geen goede tijd meer gekregen. Ik heb geen reis meer kunnen maken met mijn jongens. Alles is afgenomen, het is zo hard. Ik kreeg nog een zesde operatie, een huidtransplantatie om mijn wond zo goed als mogelijk te dichten. Het was een kleine ingreep en ik hoopte daardoor nog een keer in bad te kunnen, te kunnen zwemmen of op mijn zij te kunnen liggen. Achteraf had ik er veel last van en was dit herstel lang. Het kostte tijd, tijd die ik echt niet had. Erg dubbel.
Het is enorm zwaar. Ik heb naast alle last, veel koortsstuipen. Er zit heel veel vocht achter mijn longen. Dat maakt benauwd. Dat is eng. Mijn hoofd wil alles, maar mijn lijf kan het niet. De ene dag is beter dan de andere. Er zijn geniet-momenten, maar alles is ook zo verdrietig. Ik geniet van mijn jongens, maar het is zo confronterend dat ik ze los moet laten en dat zij op gaan groeien zonder hun moeder. Die pijn is er heel de tijd, voor mij, mijn man, mijn familie. Het is eigenlijk niet te doen, ook niet uit te leggen. Ik mag gaan kijken op de school waar mijn oudste in maart naartoe gaat. En dat is heel fijn. Hij deed het zo goed, de kindjes en juf waren ontzettend lief en het voelde goed om te weten dat hij daar goed terecht gaat komen. Tegelijkertijd voel ik dat ik hem later niet weg kan brengen, niet op kan halen, niet met hem na kan kletsen, niet met hem kan oefenen. Na die afspraak, gaan mijn man en ik door naar de volgende. Mijn uitvaart bespreken. Na veel uitstel, is het tijd om de jongens mee te nemen in de dood, in mijn dood. We kruipen met ons vieren op de bank en lezen ‘Lief muisje’, van Woezel en Pip. We vertellen dat mama steeds zieker wordt en dat mama doodgaat. Dat ik er dan niet meer ben, dan ik niets meer kan zeggen. Ik breek constant en zie emotie op het gezicht van mijn 3-jarige. Echt verdriet, niet door pijn aan zijn vinger, geen verdriet over de tractor die hij wil, terwijl zijn broertje die heeft. Maar intens verdriet en dat gaat door merg en been. Hij krijgt het meer en beter mee dan ik verwacht had. De jongste nog niet, die luistert een beetje en speelt tussendoor. Wel heel bijzonder om te zien dat kinderen zo snel schakelen. Van dat intense verdriet, over naar de Duplo. Af en toe komt er iemand aan de deur en dan zegt mijn zoontje: ‘Mama gaat dood’. Hij begint erover van het één op het andere moment. Dat is heftig, maar ik denk ook goed. Hij begrijpt het, verwerkt het en hij is een klein kindje. Ik heb ook een grappige anekdote in dit verdrietige verhaal. Onze overburen hebben een kindje geadopteerd. Hun gezin bestaat uit twee papa’s en een kind. Dat hadden we aan de kinderen uitgelegd. Bij het ontbijt besloot Sem dat hij, als mama dood is, dan ook wel twee papa’s kan hebben.
We nemen ze zo goed als mogelijk mee. Ik heb ook het idee dat we dit goed doen. Ik ben ontzettend druk met heel veel voor mijn jongens achterlaten. Kaarten, brieven, filmpjes, een kist met herinneringen. Ik probeer nu alles te doen, om ze te helpen later. Zonder dat ik daar bij kan zijn. Dit is nu mijn leven. Proberen te genieten, met alle pijn die daar dan bij hoort. Fysiek en mentaal. Van de ene bizarre afspraak in de andere. Nadenken over hoe ik mijn einde wil, gesprekken over euthanasie. De momentjes pakken waarop ik me goed voel en proberen een manier te vinden om mijn prachtige leven los te laten.
Ik ben Yvonne, mijn twee kinderen gaan opgroeien zonder hun moeder. Mijn man gaat door zonder zijn vrouw. Ik ben Yvonne, ik sterf op korte termijn aan borstkanker. Ik moet mijn leven loslaten, mijn man en kindjes achterlaten. En ik kan niet uitleggen hoeveel pijn dit doet.
Lees HIER het vervolg
YVONNE
Lieve Yvonne,
Als moeder van 2 jongens breekt mijn hart bij het lezen van jouw verhaal. Heel veel sterkte en liefde gewenst voor jou en jouw mannen voor de tijd die rest.
Veel liefs, Els
Lieve Lieve Yvonne, met tranen in mijn hart heb ik je verhaal hard op gelezen . Zelf ben ik ook ontzettend ziek geweest , maar had medicinale THC-wiet Olie gebruikt na mijn longoperatie met CBD- Olie samen met CBG-Olie . En niet te vergeten vitamines B-12 Magnesiumolie samen met Vitamine D-3 . Meteen toen ik hoorde dat ik longkanker had ben ik ook radicaal gestopt met het eten van roodvlees . Allen kip, eieren en vis gegeten. Suiker helemaal niet meer gebruikt dit is ook voeding voor kanker. En voor kwaliteit van leven en als onderhoud gebruik ik dit allemaal om niet om te vallen zowel geestelijk en lichaamlijk. Want voor je gevoel heb je lichaam je verlaten. 2016 toen ik hoorde dat ik kanker had. Dus hopelijk heb je wat aan om een kwaliteit van leven te ontvangen. Met heel veel liefs, mocht je vragen hebben steld het gerust . Zodat ik je verder mag ondersteunen .
Think positief want je je zelf kan je oook genezen.
Loves , van mij Anna en gezin .