Mijn verhaal begint tijdens een weekendje Center Parcs met hubby en onze twee kindjes. Gezellig, druk, alle dagelijkse routine weg, pil vergeten… We merkten het de ochtend erna al. Een morning after pil halen was nogal een gedoe. Apotheek zoeken in de buurt, die open is op zondag, en zoveel kwaad kon het toch niet? Toch? Ik was al zeker 13 jaar aan deze pil en al zo vaak het ding een keer vergeten, nooit iets gebeurd. Dus hup, pil van zaterdag én zondag erin en door. Tot ik na mijn stopweek nog steeds niet ongesteld was geworden…
Dinsdag 20 november besloot ik voor mijn werk nog even een test te doen, gewoon voor de zekerheid. ‘Zwanger 1-2 weken’, stond er in het scherm, ik was sprakeloos! Mijn man deed de wc-deur open en zag de test liggen. ‘Toch zwanger?’ Ik knikte. Hij was duidelijk van streek, maar zei verder niks. Op het werk was ik er totaal niet met mijn gedachten bij, ik kon alleen maar aan de test denken. Hoe had ik zo ontzettend dom en naïef kunnen zijn? s’Avonds toen de kindjes in bed lagen durfde ik er eindelijk een gesprek over aan te knopen. ‘Hoe gaan we dit doen?’, vroeg ik aan mijn man. Maar ik kreeg niet het antwoord dat ik wilde horen. ‘Ik wil het niet houden.’ zei hij. Ik was verdoofd. Hier had ik totaal niet op gerekend. Ik had nooit verwacht in deze situatie terecht te komen, maar al helemaal niet dat mijn man er dan voor zou kiezen de zwangerschap af te breken.
De eerste week heb ik mijn kop in het zand gestoken. Niks gedaan, niet erover gepraat, geen huisarts gebeld, gewoon soort van ontkend dat ik zwanger was. Maar uiteindelijk moest ik natuurlijk iets doen. Ik belde de huisarts en maakte een afspraak om samen met mijn man langs te komen. Daarna ben ik me wat in gaan lezen over abortus en abortusklinieken. Tot 18 weken kun je abortus plegen las ik, in twee klinieken in Nederland zelfs tot 22 weken. Mijn maag keerde om, vanaf 24 weken proberen ze een kindje in leven te houden toch? Verder las ik over de verschillende behandelingen die mogelijk zijn. In mijn geval, ik was natuurlijk pas een week of 5/6 zwanger, kon ik kiezen tussen een abortuspil of zuigcurettage. De afspraak bij de huisarts was erg emotioneel. Hij zei dat we dit samen goed moesten bespreken, maar de uiteindelijke keuze wel bij mij lag. Hij zei ook dat het heel belangrijk was dát ik een keuze zou maken, dat ik niet naar een kliniek zou gaan zonder van tevoren een besluit te nemen. Daarna kregen we een briefje mee met het telefoonnummer van de dichtstbijzijnde abortuskliniek. Dezelfde middag heb ik nog gebeld voor een afspraak. De vrouw die ik aan de telefoon kreeg was niet echt vriendelijk. Toen ik antwoordde op haar vraag wanneer mijn laatste menstruatie geweest was met: ‘Weet ik even niet precies, maar de zwangerschapstest gaf aan d..’, onderbrak ze me nogal geïrriteerd. ‘Ja die kloppen vaak niet’. Dus toch maar even teruggezocht in de agenda. Vervolgens moest ze weten welke behandeling ik wilde hebben, want die zou meteen bij de eerste afspraak plaatsvinden. Ik schrok nogal. Hè, ik zou wettelijk toch vijf dagen bedenktijd krijgen? ‘Niet als je al bij de huisarts bent geweest.’, zei ze. Hierna begon ze op te sommen wat ik mee moest nemen voor de behandeling: t-shirt, schoon ondergoed en dergelijke. De tranen sprongen in mijn ogen, veel van deze dingen had ik al twee keer eerder ingepakt, maar dan in de vluchttas voor mijn bevallingen.
De afspraak bij de abortuskliniek stond gepland voor 10 december. Mijn man en ik hadden de situatie al vaak besproken, maar zijn mening draaide totaal niet bij. Wat ik ook als oplossing aandroeg voor zijn argumenten tegen een derde kindje, zijn besluit stond vast. Ikzelf had nog steeds geen beslissing genomen. Ik wilde mijn man geen kind opdringen waar hij niet achter stond, maar (ondanks dat ik zelf ook niet 100% zeker wist of ik nog een kindje wilde) ook liever geen abortus plegen.
De dag van de behandeling hebben we de andere twee kindjes naar het kinderdagverblijf gebracht. Weer terug thuis zei ik voorzichtig tegen mijn man dat ik twijfelde of ik wel wilde gaan, waarop hij nogal boos antwoordde: ‘Weet je wel wat je me aandoet?’ Toen brak ik. ‘Wat ik jou aan doe?! Weet je wel wat je van mÃj vraagt? Ik moet een baby uit mijn baarmoeder laten zuigen! Ik weet niet wat zoiets mentaal met me gaat doen, wat dat met onze relatie gaat doen!’ Alle stress en verdriet van de laatste drie weken kwamen eruit. Toen we even daarna allebei weer gekalmeerd waren zei mijn man dat hij vond dat ik gelijk had. ‘Als je niet wil gaan blijven we thuis. Ik denk dat ik me hier makkelijker overheen kan zetten dan jij over aan abortus, en ik voed liever drie kinderen samen op dan twee zonder jou.’ Dat hij eindelijk begrip toonde voor mijn situatie, en de keuze aan mij liet gaf me rust. Tot dat moment had ik erg het gevoel gehad dat ik de zwangerschap af ‘moest’ breken van hem. Ik vond dat we toch naar de kliniek moesten gaan, voor mijn man maar ook voor mezelf, om een keuze te kunnen maken. Dus we gingen. Onderweg heb ik stilletjes zitten huilen. Dat had ik de afgelopen weken al zo veel gedaan, maar de tranen leken niet op te kunnen. ‘Wil je omdraaien?’, vroeg mijn man, ik schudde nee. Eenmaal aangekomen bij de kliniek stapten we uit de auto. Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten. In mijn gedachten was zo’n kliniek een sombere donkere plek waar routinematig ongewenste foetussen worden weggehaald. Stom he? Dat je zo’n beeld kunt hebben van iets terwijl je er nooit bent geweest. Met lood in mijn schoenen liep ik naar binnen. We liepen naar de balie om ons aan te melden. Nadat ik de verwijsbrief van de huisarts had overhandigd en nogal trillerig mijn naam en geboortedatum had genoemd kreeg ik een formulier mee om in te vullen. De vrouw achter de balie was heel lief en zag dat ik het moeilijk had. ‘Sterkte vandaag’, zei ze. Daarna namen we plaats in de wachtruimte. Het formulier dat ik in moest vullen leek een beetje op dat van een intake bij een zwangerschap. Heb je erfelijke aandoeningen in de familie, ben je zelf gezond, rook je, drink je en dergelijke. Zo ontzettend dubbel dat een aantal dingen tijdens het proces van een abortus hetzelfde zijn als bij een zwangerschap. Na het invullen moesten we wachten tot we geroepen werden. Eerst bij de arts voor een echo, daarna bij de verpleegkundige voor een gesprek.
Als eerste dus de echo. De arts was een man, ook heel aardig. Ik kreeg de welbekende klodder gel op mijn buik en hij keek op het scherm hoe ver ik nu precies was. ‘7.1 weken, wil je de echo zien?’, vroeg hij. Toen ik zei dat ik het niet zeker wist, zei hij dat ik het niet moest doen. Achteraf was dat goed denk ik, als ik het vruchtje toen had gezien had ik niet meer helder een keuze kunnen maken. Terug in de wachtkamer was het wachten op het gesprek. Ik ging even plassen, want zwanger, en dat gedruk op je buik met zo’n echo-apparaat wil ook wel. Toen ik buiten kwam stond de verpleegkundige voor mijn neus. ‘Hoi Jane, je mag eerst even alleen met mij mee komen, je partner weet ervan.’ zei ze vriendelijk. Ik liep mee naar binnen. ‘Zo, vertel.’ Ik begon mijn verhaal. Zwanger, het was niet gepland, pil vergeten, dom. Hierna vroeg ze: ‘En waarom wil je een abortus?’ Toen bleef ik even stil. Waarom wilde ik dat eigenlijk? Ik dacht na. ‘Nou, mijn man wil geen derde kind, en ik weet het eigenlijk ook niet zeker.’ Ik barstte in tranen uit. Ik vertelde dat ik mijn man wel begreep, we hadden simpelweg niet op een derde gerekend en financieel brengt dat een hoop met zich mee. Ook weet je nooit of een kindje wellicht iets mankeert, is twee gezonde kinderen dan niet genoeg? Maar aan de andere kant vond ik het ook heel heftig om alleen daarom de zwangerschap te beëindigen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel goed dat abortus mogelijk is in Nederland. Er zijn een hoop nare situaties waarin het voor de ouder(s) en/of het kindje een uitweg biedt. In mijn geval vond ik een abortus echter nogal wat. Ik was (godzijdank) niet verkracht of iets dergelijks, dit kindje was waarschijnlijk gewoon gezond, en door mijn eigen domme schuld was ik überhaupt zwanger geraakt. En ondanks dat ik pas zeven weken was, wist ik natuurlijk dat er al een hartje klopte en wat er voor moois er uit dat minivruchtje zou groeien. Toen ik dit alles met de verpleegkundige besproken had mocht mijn man erbij komen zitten. ‘Ik denk dat jij vandaag naar huis moet gaan.’ zei ze. ‘Wij behandelen hier geen vrouwen die niet 100% achter hun keuze staan en het is wel duidelijk dat jij het hier niet mee eens bent.’ Er viel een enorme last van mijn schouders. Ze stelde wel voor om alvast een nieuwe afspraak te plannen voor de week erna. Mocht ik kiezen voor een abortus dan kon ik daar natuurlijk niet te lang mee wachten, zo’n vruchtje groeit als kool. We planden de afspraak voor 20 december, en gingen terug naar huis. Ik was zo opgelucht, bijna vrolijk zelfs op de terugweg. Mijn man was er niet zo blij mee, hij werd gek van de onzekerheid en mijn besluiteloosheid.
De dagen erna vlogen voorbij, ik was totaal niet bezig met de keuze die ik moest gaan maken. Opeens was het al dinsdag en had ik nog maar twee dagen tot de behandeling. Ik moest iets doen, ik kon niet weer naar de kliniek zonder van tevoren een besluit te nemen. Die ochtend was mijn man al vroeg werken. Hij brengt dan ook altijd de kindjes naar het kinderdagverblijf. Ik begin op dinsdag altijd pas later, dus had mooi even wat me-time om rustig na te denken. Ik dook met een kop thee op de bank en begon alles voor mezelf op een rijtje te zetten. Waarom wil ik een abortus, waarom juist niet, wat hebben beide situaties voor gevolgen voor ons leven? Kunnen we dan onze andere kindjes nog genoeg bieden? Allemaal dingen waar ik al eerder over na had gedacht, maar weer kwam er geen duidelijk antwoord uit voor me. Welke keuze ik ook zou maken, ze zouden beide ons leven drastisch veranderen. Toen dacht ik aan de vraag die de verpleegkundige me stelde in de abortuskliniek: ‘Waarom wil je een abortus?’ Ik kon daar gewoon geen goed (genoeg) antwoord op bedenken. Ja mijn man wilde niet, en ik begreep zijn argumenten wel, maar was ik het daar zelf wel mee eens? Ik stelde me voor wat mijn keuze zou zijn geweest als hij vanaf het begin het kindje had willen houden, en besefte dat ik dan niet eens over een abortus had nagedacht. Verbaasd staarde ik naar mijn inmiddels bijna koude kop thee. Ik was zojuist tot de conclusie gekomen dat ik zelf dus eigenlijk helemaal geen abortus wilde en het alleen uit schuldgevoel voor mijn man deed. Die wetenschap heeft mijn ogen geopend, ik moest in dit geval egoïstisch zijn en luisteren naar mijn eigen gevoel. Kiezen voor een abortus enkel omdat je partner dat wil is natuurlijk heel slecht, en had mij mentaal helemaal kapot gemaakt, dat weet ik zeker. Vastbesloten belde ik de kliniek om mijn afspraak af te zeggen, de vrouw aan de telefoon vroeg waarom. ‘Omdat ik heb besloten het kindje toch te houden’, zei ik, en wat voelde dat goed! Ze wenste me een fijne zwangerschap en dat was het dan. Ik ging weer moeder worden, zo onwerkelijk, maar zo mooi! Mijn man moest ik natuurlijk nog op de hoogte brengen van mijn besluit, daar had ik de volgende dag de moed pas voor verzameld. Tijdens het koken durfde ik erover te beginnen: ‘Lieverd, ik heb gisteren voor mezelf de knoop doorgehakt, ik heb besloten niet naar de kliniek te gaan en het kindje te houden.’ Hij reageerde erg vlak, logisch. Het is natuurlijk ook niet niks, te horen krijgen dat je weer vader wordt, dus ik begreep zijn reactie heel goed. Ik legde uit waarom ik dit had besloten en probeerde hem de dagen erna zoveel mogelijk met rust te laten. Hij moest natuurlijk wel de kans krijgen om te wennen aan het idee.
Vanaf toen ging alles er weer rooskleurig uitzien voor me. Ik had zo in de put gezeten tot dat moment, maar dat was nu voorbij. Ik plande een eerste echo in het ziekenhuis voor de week erna en mijn man en de kindjes zijn hier ook mee naartoe geweest. Omdat ik nu al wat verder was dan gebruikelijk bij een eerste echo was er nu ook al veel meer te zien. Armpjes, beentjes en het kindje bewoog zelfs! Ik merkte dat mijn man nog niet helemaal blij kon zijn, maar hij vond het duidelijk wel leuk om te zien. Zo fijn dat hij me niks verweet en ondanks mijn besluit toch achter me bleef staan, we leken hier zelfs closer door geworden.
De reden dat ik dit verhaal anoniem heb geschreven, is dezelfde reden dat we ervoor hebben gekozen om (bijna) niemand te vertellen over de kliniek en alles daaromheen: het kindje zelf. Hoe erg zou het zijn als ons kindje ooit te horen zou krijgen dat we zo hebben getwijfeld om hem of haar te houden en zelfs in een abortuskliniek zijn geweest. Het leek ons daarom beter om dit zoveel mogelijk stil te houden. Zelfs mijn schoonfamilie is hier niet van op de hoogte, en weet niet beter dan dat dit kindje gewoon iets eerder dan gepland kwam, en dat is prima. Ik ben inmiddels bijna 15 weken zwanger en alles gaat goed. Het overgeven is weer zo goed als voorbij en ik geniet van de eerste schopjes die ik voel in mijn buik. Heerlijk! Ook bij hubby is het idee van drie kinderen helemaal geland, en hij lijkt nu zelfs uit te kijken naar de baby. Dit was zonder twijfel de moeilijkste keuze die ik ooit in mijn leven heb moeten maken, maar ik had geen betere beslissing kunnen nemen. And they lived happily ever after, met drie kindjes, the end.
JANE DOE
