In juni 2013 stopte ik na overleg met mijn man, Tom, met de pil
Geen anticonceptie meer voor ons, klaar voor de volgende grote stap in onze relatie! Maar, rustig aan, niets overhaast, we zien wel wanneer het op ons afkomt. In december 2013 was het prijs! 14 December deed ik een positieve zwangerschapstest en een paar dagen later bevestigde de huisarts het resultaat van de test. Instant geluk en spanning, een eerste keer zwanger, wat staat me allemaal te wachten. Er werd volop over ‘boontje’ gefantaseerd en gedroomd, zowel door mezelf als door Tom. Tien dagen later, 24 december, was de pret echter over. Na een fikse bloeding en een bezoek aan de gynaecoloog bleven we achter met een leeg gevoel. Er was geen boontje te zien op de echo. Ik wist niet goed of ik na tien dagen wel echt over een miskraam mocht spreken, maar het voelde toch als een verlies, ik had verdriet en mijn man ook.
Ik kon volgens de gynaecoloog het beste niet meteen weer zwanger worden, dus de maanden daarna waren we voorzichtig
Weer beginnen met de pil zag ik niet zitten, dus deed ik ook niet. En toen waren er plots een heleboel redenen om een zwangerschap en een baby uit te stellen… We gingen rondtrekken in Thailand, we deden een start-to-run en trainden voor een eerste halve marathon, we gingen trails lopen en namen deel aan Spartacus wedstrijden en ik trainde voor de Dodentocht. Mijn man veranderde van werk, ik behaalde een diploma fotografie. We verbouwden ons appartement verder en genoten van het leven.
Maar, ik zorgde ook met de regelmaat van de klok voor mijn vader. Mijn vader werd in februari 2008 plots overvallen door een acute ontsteking aan de pancreas. De reden van deze ontsteking hebben we nooit geweten, de gevolgen ervan hebben we jaar na jaar van dichtbij gezien. Wanneer ik mensen vertel dat mijn vader bijna negen jaar erg ziek geweest is, denkt men vaak aan kanker, maar dat is nu net de enige ziekte die hij niet gehad heeft.
De problemen aan de pancreas veroorzaakten problemen aan zijn maag, zijn darmen, zijn lever en zijn galwegen
Hij kreeg bloedingen en moest meermaals geopereerd worden. Zijn bloedwaarden raakten helemaal ontregeld, hij kreeg diabetes, longontstekingen en lag meermaals in kunstmatige coma. Door een infectie in het bloed werd hij blind en door het meermaals intuberen moest hij een tracheo in de keel krijgen om te kunnen ademen. Hij heeft het enorm moeilijk gehad, ik kan nog even doorgaan. Ondanks al deze problemen, ondanks de maandenlange ziekenhuisopnames, de pijn, de honger en de dagelijkse medicatie, ondanks het feit dat alles hem stapsgewijs werd afgenomen, zijn hobbies, zijn trots, zijn mobiliteit, ondanks dit alles bleef hij tot de laatste moment positief. Hoe koppig hij was, zo hard vocht hij tegen de tegenslagen. Ik heb hem maar heel af en toe zien huilen en dat was dan niet omdat hij ziek was of pijn had. Een enorm sterke man, ik kan er over blijven vertellen. Men zegt wel eens, waar het hart van vol is… Gedurende die periode ben ik steeds dichter bij hem gekomen. Als enig kind ben ik ontelbare keren met hem naar het ziekenhuis gereden, bij een zoveelste terugval of voor een zoveelste doktersafspraak. Tijdens de opnames deed ik zijn was en zijn strijk, ik hielp hem eten of zette hem in bad, samen met de verpleging en samen met mijn moeder zorgde ik voor hem. Ik ben altijd een vaderskindje geweest en zal dat ook altijd blijven.
Hoe sterk hij ook was en hoe hard hij ook gevochten heeft, op 5 december 2016 zeiden de dokters dat het beter was om alle medicatie te stoppen
Ze konden hem niet meer helpen deze keer, ze konden hem enkel nog comfort bieden. Met andere woorden, we moesten hem laten gaan nu, zijn strijd was gestreden. Mijn vader zou gaan sterven op 66-jarige leeftijd. Het aanbod om bij hem te waken nam ik zonder nadenken aan, mijn vader kreeg een 1-persoonskamer, ik een logeerbed naast hem. Mijn man bracht wat spullen voor me en stelde me zelfs geen vragen over het feit dat ik bij mijn vader zou blijven. Van maandag tot zondag waakte ik bij hem, intens, maar daar wil ik nu niet over uitwijden. Zondag 11 december ‘s morgens vroeg is mijn vader gestorven terwijl ik naast hem zat en zijn hand vasthield. Ik hoop dat hij tot op die allerlaatste moment mijn liefde en respect voor hem gevoeld heeft.
Op het moment van een overlijden in je nabije omgeving word je in een karretje van een rollercoaster gezet
Niet alleen emotioneel, maar ook praktisch, de zaken die geregeld moeten worden overspoelen je. Geen tijd om te rouwen, er moet heel wat geregeld worden. En ondertussen moest ik ook weer gaan werken en stonden vrijwel onmiddellijk de eerste feestdagen voor de deur. Het duurde tot begin januari voor de rust terugkeerde, voor ik kon beginnen met rouwen, voor ik echt besefte wat er de afgelopen maand allemaal over me heen gekomen was. Ik en mijn man namen wat tijd voor elkaar, om samen even tot rust te komen, het was nodig.
25 Januari besefte ik dat mijn ongesteldheid al even uitgebleven was en zei een vriendin me al lachend dat ik een test moest gaan kopen
Een dag later reed ik vol spanning om een zwangerschapstest te kopen. Vooraf ging ik even huilend bij mijn vader op het kerkhof langs. Hij wist het resultaat van de test al en ik op dat moment ook denk ik. Minuten later zag ik thuis een tweede roze lijn op de test verschijnen. Ik was zwanger, totaal ongepland en nog meer onverwacht. Drie jaar nam ik geen pil en waren ik en mijn man gewoon voorzichtig en nu, een maand na mijn vader zijn overlijden, was ik zwanger? Zelfs bij het schrijven van mijn verhaal nu word ik even sprakeloos en weet ik even niet hoe ik het verder moet verwoorden. Overstelpt door een gevoel van immens geluk en liefde, maar nog overmeesterd door een gevoel van verdriet en rouw. Ik ben gelukkig, maar tegelijk ga ik kapot. Mijn vader waar ik jaren voor gezorgd heb, is weg, maar er komt iemand anders om voor te zorgen nu. Ik kan het gevoel dat mijn vader er iets mee te maken heeft niet opzij zetten.
De gynaecoloog weet me te zeggen dat 25 december dag 1 van mijn zwangerschap was
Exact twee weken nadat hij ons verlaten heeft, is er nieuw leven gekomen, hoe bijzonder is dat eigenlijk? Ook mijn moeder wordt overheerst door dat dubbele gevoel, intens geluk, maar mag dat wel zo kort na ons verlies? Ze wordt grootmoeder, maar zonder grootvader naast haar. In het begin is het allemaal heel moeilijk te plaatsen en te begrijpen. Tijdens de zwangerschap zorgen de hormonen voor heel wat moodswings! Van zonnig gelukkig en speels tot duister, donker, bedroefd. Verdriet om zijn vertrek, maar ook blijdschap om zijn komst. Ja, zijn komst, het wordt een jongen zo zegt de NIPT en de gynaecoloog. Nee, het wordt geen Marcel zoals mijn vader, dit kleintje krijgt een eigen naam, maar zal die van zijn grootvader later wel kennen. Het heeft zo moeten zijn waarschijnlijk? Als die miskraam in 2013 toch een zwangerschap en een kleintje had mogen worden, had ik nooit zo voor mijn vader kunnen zorgen, dan had ik nooit zoveel tijd bij hem kunnen zijn en dan had ik nooit die laatste intense week naast hem kunnen doorbrengen. Maar hoe jammer is het dat hij nooit zijn kleinzoon (en ondertussen ook kleindochter) heeft mogen ontmoeten? Ik hoop dat hij hen ziet, van waar hij nu ook mag zijn. Ik geloof dat hij hen helpt en lief heeft, ik geloof dat hij ook mij en mijn man ondersteunt wanneer het nodig is. Los daarvan, hoe gelukkig ik ook ben om mijn gezin, zo verdrietig kan ik af en toe ook nog zijn om zijn gemis.
CINDY
