De zomer van 2018 is heet! Heel erg heet en als hoogzwangere is dat best pittig, mijn gebrek aan energie werkt hier niet aan mee. Elke dag grappen we dat bevallen in een heerlijk koel ziekenhuis geen straf zou zijn. Omdat we ook nog een lief peutermeisje hebben rondlopen, besluiten we om in het weekend toch nog maar wat te ondernemen. We fietsen, gaan naar het strand en ik werk liters bitterlemon en kilo’s ananas weg.
Zondagavond krijg ik last van buikkrampen, maar die zijn ook snel weer vertrokken. Mijn eerste bevalling werd ingeleid en was een hel, dus hoe het zou moeten voelen als het spontaan begint… Ik heb werkelijk geen idee. De maandag volgt en ik en mijn dochter brengen de dag grotendeels door voor de televisie, door de vermoeiheid. Ik voel de baby weinig bewegen. Die avond heb ik weer wat krampen en ze komen ongeveer om de tien minuten. Mijn man grapt nog dat ze nu wel snel zal komen, maar ook nu gebeurt er verder weinig. Dinsdagochtend is de baby nog steeds erg rustig, dus besluit ik om de verloskundige te bellen. Deze komt langs tijdens haar ochtendvisite. Ze maakt zich geen zorgen, maar ik moet toch voor een CTG naar het ziekenhuis. ‘Die bevalling duurt nog wel even’, zegt ze, ‘je bent nog maar 38 weken’.
Omdat mijn man aan het werk is en ik hem niet ongerust wil maken, vraag ik mijn vader om mee te gaan en brengen we mijn dochter bij mijn schoonouders. We beloven haar om 12 uur weer thuis te zijn. In het ziekenhuis word ik aan het CTG-apparaat gelegd en probeer ik ondertussen maar een beetje mijn ogen dicht te doen. De verpleegkundige merkt dat mijn buik erg gespannen is en geeft me wat tips om me te ontspannen. Vanaf dan gaat het bizar snel, ze komt me nog vertellen dat ze volgens de normale procedure een groeiecho komt maken, ondertussen heb ik behoorlijke buikkrampen, maar het bevallingskwartje valt nog niet. Ik wil wachten tot na de groeiecho om mijn man te bellen, maar de pijn wordt steeds erger, dus ik vraag mijn vader mijn man te bellen. Die zit in een vergadering en neemt niet op. Lichtelijk in paniek blijf ik hem bellen en als we hem eindelijk weten te bereiken, belooft hij er snel te zijn. Na een half uur is hij er nog niet (hij zat dus rustig zijn brood te eten, omdat hij dacht dat we paniekerig deden om niks… Omg, mannen). Als ik een uur aan het CTG-apparaat heb gelegen komt de gyneacoloog binnen voor de groeiecho. Ze begint hard te lachen als ze mij ziet en roept dat er geen echo gedaan wordt. “We gaan een verloskamer klaar maken!” Ik zie de paniek in de ogen van mijn vader en ook ik schrik, hier had ik niet op gerekend, we hebben niks mee genomen. Ze stelt voor om te kijken of ik al ontsluiting heb. En of ik onsluiting heb?! Al 6 centimer! Ze belt mijn eigen verloskundige en die haast zich naar het ziekenhuis toe. Ondertussen probeer ik mijn man te bereiken met de mededeling dat hij echt op moet schieten! Op het moment dat hij binnenkomt is ook de verloskamer klaar. De verloskundige en kraamhulp arriveren, de verloskundige checkt mijn ontsluiting en ik zit inmiddels al op volledige ontsluiting. Wow, dat ging snel! We zijn er amper 1,5 uur. De persweeën volgen zich in razend tempo op. Terwijl ik door drie man sterk op bed geholpen word, voelt de verloskundige dat er nog een randje zit voor het hoofdje van Julia, ze zegt dat ze deze weg gaat proberen te duwen tijdens een perswee. Mijn god, dit doet echt zo veel pijn en ik schreeuw het uit. Schreeuw dat ze moet stoppen en de tranen lopen over mijn wangen. Nu moet ik dus de persweeën wegpuffen, niet te doen! Na vier weeën weg gepuft te hebben, hou ik het niet meer. De verloskundige kijkt en ik mag gelukkig weer mee persen. Met de volgende perswee wordt Julia geboren, een prachtig, klein meisje met een enorme bos haar.
CHARLOTTE
