De gynaecoloog en de cardioloog overlegden met mij de spelregels van mijn bevalling
Hierna kreeg ik een datum om ingeleid te worden. Onze lieve dochter zou geboren worden met 38 weken, na een helse zwangerschap en vier weken ziekenhuisopname. Op 37+6 installeerden we ons om 10 uur ‘s ochtends op de verlosafdeling. Wij waren er klaar voor: dinosauruskoeken, sportdrankjes, boeken en een gezelschapsspelletje. Ik had zelfs een nieuwe Fitbit die nog in de verpakking zat om mee te spelen. Voor wetenschappelijke doeleinden uiteraard. We waren helemaal klaar om ons kleine meisje te leren kennen. We wisten dat het wel even kon duren, aangezien ik nog geen millimeter ontsluiting had of ook maar iets verweekt was.
Eerste shift
Kathleen de vroedrouw van de ochtend heette ons hartelijk welkom met een eerste dosis prostaglandynes. Als ontbijtje, zeg maar. Met die prostaglandynes zouden ze de bevalling in gang zetten. Wij waren toch wel lichtjes in paniek op dat moment, maar lieve Kathleen was de zachte stem die we nodig hadden. Het pittige aan ingeleid worden, is dat de weeën ineens onnatuurlijk snel en sterk komen, we zaten binnen een paar tellen op een regelmatige drie minuten. Ik waggelde rond, zong hele musicalsoundtracks terwijl ik op mijn bal zat te wiebelen en mijn man Maarten op zijn computer werkte. Ik was ‘in the zone’ en had hem nodig, maar wel op een veilig afstandje. Gevalletje ‘hou je in stilte bezig’. Na een tweede dosis medicatie werden de weeën intenser.
Tweede shift
Indra de vroedvrouw nam het over en had in de gaten dat ik wel erg veel moeite had om alles weg te puffen. Ze vroeg waarom ik geen ruggenprik nam. Dat was door de artsen aanbevolen omdat dat veel effect zou hebben op mijn hart en bloeddruk. Omdat ik als de dood was om de geboorte van mijn dochter te missen, als ik flauwviel, was ik daar braaf in meegegaan. Indra was het soort vroedvrouw dat al 20 jaar kinderen op de wereld gezet heeft, met een nultorerantie voor nonsens.
In overleg met mezelf besloot ik te douchen als laatste redmiddel tegen de pijn
Grote fout. Maarten had gelijk. Ik zat nog maar vier minuten onder de douche of ik viel flauw, begon erg te bloeden en over te geven. Indra stuurde de gynaecoloog en de cardioloog snel een berichtje dat ze toch een ruggenprik voor me wilde regelen. Na vier keer prikken midden in een weeënstorm (‘stilzitten hoor mevrouw, dit is milimeterwerk’) en het bijhalen van een nieuwe anesthesist zat de epidurale en was ik verdoofd tot aan mijn boezem. Toen werd het helemaal geweldig. Ik was me zo bewust van alles om me heen. Na vier jaar vechten was ik aan het bevallen van onze eigen dochter. Ik lag te genieten, voor de laatste keer hoorde ik het galopje van haar hart op de monitor. Om 9 uur ‘s avonds hoorde ik een plop en een ‘woesj’. Mijn water was gebroken. Geen haak meer nodig om aan mijn vliezen te liggen peuteren, hoera. Tegen tien uur ‘s avonds, begon Lientjes hartritme te dippen en had ik nog steeds maar drie centimeter ontsluiting. De druk van de bevalling was te veel aan het worden voor ons klein meisje. We waren al tien uur bezig en ze kon niet meer goed om gaan met de weeën. De gynaecoloog kwam en vertelde dat ik moest stoppen met eten en drinken. Ze zouden snel moeten kunnen ingrijpen als Lien nog meer begon weg te glippen. Waarschijnlijk werd het een keizersnede tijdens de …
Derde shift
Tzigane was de nieuwe vroedvrouw en zo’n spring-in-het-veld hadden we nog niet aan mijn bed gehad. Na vier jaar fertiliteit en een ziekenhuisopname van meer dan een maand wil dat wel wat zeggen. Tzigane meende het serieus, niks geen keizersnee. Op duidelijke toon gebood ze ons in bed te kruipen – haha, alsof ik daar niet al vier uur lag met draden in mijn rug- en haar de rest te laten doen. Zij zou om de zoveel tijd aan het wieltje van de weeënopwekkers komen draaien en zou vanuit haar kamertje aan de overkant Lientjes hartritme in de gaten houden. De kleine meid had intussen al een monitortje rond haar hoofd (hoe die daar aangebracht wordt, bedenk je zelf maar) om haar goed te kunnen opvolgen. Tzigane was er zeker van dat we er een vaginale bevalling van zouden kunnen maken, om het herstel van een keizersnee te vermijden. Had ik al vermeld dat Tzigane het serieus meende? Het spannende was dat ik van alles voelde door de epidurale heen. Ik voelde mijn weeën weer en met elke wee voelde ik baby Lien zakken. Pijnlijke boel, maar eerlijk waar, het geweldigste wat ik ooit heb meegemaakt. Terwijl Maarten super hard zijn best deed om te doen alsof hij sliep, lag ik te doezelen, heerlijk in mezelf. Aan het genieten van elke wee, voelde ik me sterker, gelukkiger en meer klaar dan ooit om ons meisje op haar neusje te zoenen.
Een uurtje na middernacht kwam de assistente even voelen hoe veel ontsluiting ik had
Met een verward gezicht haalde ze Tzigane er bij om even te voelen, ze kon er zelf niet goed bij. Tzigane kwam even polshoogte nemen. Heel haar gezicht klaarde op en voor ik het weet stond ze aan Maarten te schudden. “Handen wassen, tanden poetsen, broek aantrekken meneer. Uw baby komt er aan.” De assistent voelde niks meer van de baarmoederhals, omdat ik in die laatste twee uur van 3 naar 10 centimeter ontsluiting gegaan was. Geen baarmoederhals meer over. Het was babytijd! De medische ploeg was echt bezorgd over Lientje en er werd een leger aan mensen opgetrommeld om de bevalling bij te staan. Ze moest nu echt dringend komen. In de kamer stond: een assistent, een vroedvrouw, een gynaecologe, een supervisor en twee pediaters. De eerste drie rondjes persen heb ik niet volop beseft wat ik aan het doen was. Ik kon maar niet geloven dat het voor het echt was, tot Maarten vroeg of hij even mocht gaan kijken. Hij kwam lichtjes bleek om de neus terug met de mededeling dat onze dochter veel haar had. Helemaal in shock dat hij haar hoofdje had kunnen zien, besefte ik dat het tijd was de baby er uit te persen en dat de generale repetitie voorbij was. De vijf mensen rond mijn bed deden op dat moment aan als een soort Amerikaans cheerleader team met een hysterisch bezorgde ondertoon, dus besloot ik me daar op te focussen. En op Maarten, die hielp mijn benen stevig vasthouden. Tussen elke perswee kwam in bij op zijn sterke armen. Na twintig minuutjes persen, wat gemakkelijk twintig seconden had kunnen zijn voor mijn gevoel, lag Lientje in mijn armen. Stilletjes. Paars. Niet responsief. Zwaar aan het ademen. De pediaters haalden haar weg en Maarten rende ze achterna. Zijn ogen zochten wild die van mij. Terwijl mijn gynaecologe haar naaivaardigheden liet zien en mij een hechting gaf, beviel ik van Lien haar placenta. Ik had helemaal geen idee van wat er gebeurd was. Ik zag een gebruikte zuignap liggen en blijkbaar was ik in alle haast toch een klein beetje gescheurd.
Een stukje verhaal vanuit de man
Persoonlijk heb ik niet veel kunnen doen behalve doodsangsten uitstaan en er uit zien als een rots in de branding. Al het bloed, slijm en andere lichaamsvochten waren niet zozeer het probleem (als je opgroeit op een boerderij heb je al veel gezien). Wat het meeste speelde in mijn hoofd was dat Heleen al zo veel had afgezien en Lientje haar hartje wat raar deed. Kind er uit, paars, niet responsief. Dat had ik allemaal niet door, omdat het zo snel gebeurde. Lientje heeft 10 seconden bij Heleen gelegen en toen knipten ze snel de navelstreng door zonder het te vragen! Onbeleefd, maar noodzakelijk bleek. Snel nam de pediater Lientje mee en moest ik volgen. Na een ongeruste blik op Heleen, die nog lag na te puffen, liep ik de gang op en was hen bijna kwijt. In het kamertje legden ze ons Lientje aan een beademingsapparaat. Waarom wist ik niet, maar ik mocht haar wel warm wrijven en haar handje vast houden. BAM, instant verliefd. Haar vingertjes die heel zachtjes in die van mijn knepen zal altijd één van mijn meest tederste herinneringen blijven. Lientje was paars, ademde veel te snel en had niet gehuild. Ze reageerde ook niet op al het porren en trekken van de pediaters. Artsen probeerden de saturatie in haar bloed te meten, maar dat verliep niet zo vlot omdat ze zo klein was. We moesten sowieso 20 minuutjes wachten om te zien hoe ze zou evolueren. Haar paars werd langzaam roze en net op dat moment kwam de gynaecoloog binnen met Heleen haar gsm: “Maak foto’s voor uw vrouw meneer”. En als de dokter iets zegt, doe je dat ook. Na 25 minuten was de pediater aan het twijfelen. Ze was zichtbaar bezorgd, omdat de resultaten onduidelijk waren. Op dat moment stonden we daar met z’n tweeën te staren naar de monitor die moest zeggen of er genoeg zuurstof in haar bloed zat. Tzigane kwam binnen en zag de impasse van de pediater en mijn vertwijfelde, ongeruste blik. De pediater vroeg zich of ze toch niet moest intuberen. Tzigane pakte een buisje (3 mm want 3,5 is te groot) en de pediater probeerde het in haar neus te steken. Op dat moment besloot Lientje dat ze dat niet leuk vond want het buisje was nog veel te groot en begon te reageren. Haar eerste geïrriteerde kreuntjes en huiltjes en de tranen sprongen in mijn ogen. De pediater was tevreden (uw kind huilt, proficiat), ze hoefde niet in de couveuse en geen draden door haar neus. Tijd om te wegen en te meten! 2730 Gram en 45 centimeter. Daarna stonden we bij mama om voor de eerste keer met z’n drieën te knuffelen.
Terug naar mama
Tien minuutjes gingen voorbij en ik had gevraagd of ik de placenta even mocht zien. Die kreeg ik in een kom op mijn schoot. Twintig minuten gingen voorbij. Ik zat nog steeds alleen in mijn verloskamer, kansberekening te doen. Wat was de kans dat ik op mijn gezicht viel als ik nu van de tafel sprong en naar mijn dochter rende? Reëel, leek me, aangezien ik nog in mijn been kon knijpen zonder te knipperen. Dertig minuten gingen voorbij. Een dokter kwam voorbij om te zeggen dat Lien geïntubeerd zou worden om haar te helpen ademen en daarna zou opgenomen worden op de neonatologie. Maarten zou met haar mee gaan. Veertig minuten gingen voorbij. Maarten kwam trots als een otter binnen met onze dochter in zijn armen. Die dappere meid had intuberen toch wat overdreven gevonden en was stilletjes opgeknapt toen ze een poging deden. Hoe cliché het ook is, mijn wereld was onmiddellijk twee keer zo groot en eventjes toch zo klein als ‘wij drie alleen’. Lientje was uitgeput maar wij mochten even genieten van ons kersvers gezin. Daarna gingen we verder knuffelen op onze eigen kamer. Om zes uur ‘s ochtends vielen Maarten en Lientje even in slaap maar ik lag verder te genieten van een knalroze zonsopgang. Het was mijn dochter haar verjaardag!
HELEEN
