Twee weken geleden was het carnaval in het Zuiden, zo ook bij ons in Tilburg. Carnaval, een feest dat me met de paplepel werd ingegoten. Als klein meisje liep ik al mee met de optocht in mijn geboortedorp en ging ik 4-5 dagen de hort op. In groep 8 werd ik tot mijn grote vreugde verkozen tot prinses Carnaval met mijn grote basisschoolliefde als prins aan mijn zijde. Wat een feest! En dat feest ging jaren zo door: maanden van tevoren al nadenken over outfits en dan van zaterdagochtend tot en met dinsdagnacht onder de pannen. Vanuit mijn werk in de horeca zo door de volgende kroeg in. Het kon niet op… Ook al was ik zo gaar als een tientje, ik ging door en had er iedere keer weer evenveel zin in.
En zo ging dat járen door, en dan niet alleen met carnaval, maar gewoonweg elk weekend (en doordeweeks, lang leve de studententijd). Náchten doorhalen, dansend op de bar. Op zondagochtenden stond ik zelfs vroeg op om vervolgens om 08.30 in de Zino in Tilburg te staan (bestaat helaas niet meer) tussen de partygangers die nog ff doortrokken na een van de vele houseparty’s. Om 13u ’s middags kwamen we dan lijkbleek die tent uit om onszelf dan tussen het winkelend publiek te begeven op weg naar ons bed. Dat waren nog eens tijden (om er alvast even een ‘volwassen’ uitdrukking in te gooien)!
En toen werd ik ouder … En merkte ik dat ik na een paar nachten doortrekken misschien toch even moest bijkomen. Maar dat was geen probleem, want daar was alle tijd en ruimte voor. De zondagen werden gevuld met uitslapen, bankhangen en Discovery kijken (er was nog geen Netflix … yes, zo oud ben ik dus …). ’s Avonds een keer wat eten bestellen en dan van de bank af ons bed inrollen: no problem at all!
Maar toen kwam daar de grote beslissing om voor een kindje te gaan. Die wens ging snel in vervulling, want drie maanden na die beslissing was ik zwanger en in februari 2013 werd ik mama van het allerleukste jongetje van de wereld; Sid werd geboren. Dat betekende slapeloze nachten. Was ik van tevoren enigszins voor gewaarschuwd door vriendinnen, maar ik dacht toen alleen maar: ‘joh, kan toch nooit zo erg zijn. Ik ga geregeld op stap en maak dan ook korte nachten, appeltje eitje!’ Wow mensen, hoe kan ik me zo vergist hebben?! Hoe dan?! Die korte nachten met een baby, dreumes of peuter zijn niet te vergelijken met een nacht stappen. Dat brakke gevoel dat je de ochtend daarna hebt is VEEL ERGER dan na een nacht doorhalen. Ik dacht echt dat het mee zou vallen, maar inmiddels ben ik al zes jaar mama, waarvan drie jaar van een meisje dat tot voor kort weigerde om door te slapen, en weet ik wel beter: het is soms niet vol te houden. Maar weet je wat nu nog erger is? Ik trek het ook gewoon niet meer. Dat stappen en nachten doorhalen. Ik kan dat niet meer. Om 23u mezelf nog optutten om de stad in te gaan? Joh, laat me alsjeblieft met rust. Ik heb al moeite genoeg om mijn ogen open te houden rond die tijd, laat staan dat ik er nog make-up op gesmeerd krijg. Ik hoor mezelf soms wel eens de vréselijke zin zeggen: ‘Ik ga naar huis, want wil mezelf nog een beetje fris voelen morgen als die kleintjes wakker worden’. Nee. Nee mensen, dat wil ik dus eigenlijk helemaal niet. Ik wil mezelf echt gruwelijk brak voelen, maar er zijn de volgende ochtend gewoon weer twee kids die mama terroriseren. Dat is natuurlijk niet echt zo, maar als je een kater hebt, voélt dat wel zo …
Liv roept meestal om 06.30u: ‘mamaaa ikke mellluk’, en dan is het dus bal. En ja, ze is drie jaar en drinkt nog een fles als ze wakker wordt (en vaak ’s avonds ook nog, oooeeeehh) en er zullen genoeg mensen zijn die hier wat van vinden, maar daar gaat het nu niet om. Het gaat erom dat deze mama dan nog totaal in de kreukels ligt, niet meer weet hoe ze haar ogen open moet doen en of ze überhaupt nog lééft … En dat er dan zo’n doordringend stemmetje blijft door ratelen dat ze melk wilt. En als je die melk dan brengt, warmgemaakt en wel, je die fles dan rechts in het hoekje van haar bed moet zetten terwijl zij zich nog even omdraait … whuutt?! Of dat je dan zegt dat ze nog even moet slapen en ze dat beaamt, en jij dan weer naar bed strompelt met een hoofd dat continu door een moker wordt bewerkt, en dat dat duiveltje in mensgedaante, want dat is ze inmiddels in de waangedachten van het delirium waarin jij je begeeft, na vijf minuten begint te zingen en te roepen dat ze wakker is… en je er dan dus weer uit moet, nu voorgoed, terwijl je geest eigenlijk nog blijft liggen en je jezelf dus als een zombie voortbeweegt om dat monster uit bed te pakken dat toch om jouw aandacht vraagt. En dat je jezelf dan met dat wezentje naar beneden begeeft om daar samen onder een dekentje op de bank te kruipen en tv te gaan kijken. In pyjama, jij met thee en zij met haar melk, tussen de knuffelbeesten, dicht tegen elkaar aan … Dat is toch echt preciés wat je wilt na een nacht stappen?! Nee dus! Heel fijn hoor zo’n kleintje tegen me aan, maar ik vind het nóg fijner als dat een uurtje of vier later gebeurt. Ook hier weer een shout-out naar de iPad op zulke momenten!
Het gevolg van dit alles is dat je als ouder dus je leven daarop aanpast. Natuurlijk doe je dat met meer dingen als je kinderen krijgt, maar ik vond dit toch wel even een dingetje. De eerste keer dat ik mezelf op een zaterdagavond hoorde zeggen dat ik ‘het eigenlijk wel lekker vond om thuis te blijven’, twijfelde ik even of echt niet iemand anders dat zei. Say what?! Wat gebeurde er met me?! Hoezo klonk ik zo ‘oud’? Ik zou toch geen huismus worden?! Jawel dus! Ik ben een huismus. En ik vind het eigenlijk wel prima. Het stappen en nachten doorhalen heeft nu gewoonweg een andere invulling gekregen. Ik hecht nu meer waarde aan een avond lekker eten en gezellig borrelen met vrienden, of (ja echt!) een avond heerlijk bankhangen met vriendlief. Met toastjes, chips, thee en/of een wijntje, oude kloffie aan, bril op en chillen maar. Ik word tegenwoordig blijer van een goeie serie op Netflix, dan dat ik mezelf door een te drukke kroeg wurm langs te sexy geklede pubermeisjes en jonge studentjes die denken dat ze wel even een MILF kunnen scoren (hun woorden. Ja echt, waar gebeurd!).
Yes, mijn weekenden zijn tegenwoordig compleet rock ’n roll! Waar we voorheen overdag niets deden en ’s avonds het huis uit gingen, zijn we nu overdag onder de pannen en liggen we ’s avonds voor pampus. Welkom in de opwindende wereld van het ouderschap! Maar het is niet zo dat ik nooit meer ga hoor! Ik kan namelijk soms wel enorme zin hebben om een nacht door te halen. Om te drinken en te dansen: heerlijk! En dat gebeurt ook wel eens hoor. Maar dan zorgt deze mama toch mooi wel even dat de kids een nachtje logeren zijn … Om even terug te komen op dat Carnaval van twee weken geleden. Ik ben welgeteld twee uurtjes geweest. Met de kindjes, op zondagmiddag. In Berkel-Enschot. Dus dat. Living on the edge …
Het is nu zaterdagavond 23.15u. Ik zeg welterusten!
X
MANON (klik hier voor haar Instagram)
