Wie droomt er niet van.. Een perfecte zwangerschap, een droombevalling en een heerlijke kraamweek.
Daar zit je dan met je partner vol spanning mee te kijken hoe de echoscopiste je kleine frummel aan het onderzoeken is met de 20 weken echo. “Ik kom zo bij jullie terug, ik haal even mijn collega erbij om mee te kijken”. Dat waren haar woorden… Zenuwslopende minuten, want waarom? Is er iets niet goed? Haar collega keek mee en kwamen met het slechte nieuws dat ze een afwijking zagen aan het hartje van de kleine. Op dat moment valt de grond letterlijk en figuurlijk onder je voeten vandaan. Dit soort nieuws wil je niet horen, nooit niet. Omdat we niet wisten hoe of wat, bleven de vragen in mijn hoofd ronddwalen, want wat is de afwijking? Is het ernstig? Kan hij er wel mee leven? De artsen kwamen met de uitslag: beide hartkleppen van de linkerkamer en de linkerkamer zelf waren te smal. Maar ze waren positief. “Laat moeder natuur zijn werk doen”, kregen we te horen. Met 30 weken kwamen we nog een keer terug en we kregen positief nieuws: alles zag er een stuk beter uit. Met een positief gevoel gingen we naar huis.
Tot die ene controle. Ik voelde me goed, had nergens last van en ook de kleine bewoog lekker. Tijdens het luisteren naar de hartslag bleek dat deze te hoog was waarna we in een rollercoaster belandden. Met loeiende sirenes zijn we naar het ziekenhuis vervoerd. Doodsbang en vol onzekerheid. Die dag zou ik nog geen moeder worden, maar aan medicatie beginnen in de hoop dat dit nog wat zou doen. Ik zat immers nog onder de 38 weken, dus bevallen zou een risico zijn.
Inmiddels had ik mezelf wel voorbereid dat het geen droombevalling zou gaan worden. Toch was het weer een klap toen er in plaats van verbetering verslechtering werd ontdekt. Ik kon linea recta richting de OK. Toen ik die dag om drie over vijf gehuil hoorde was dat het mooiste geluid wat ik had kunnen horen. Onze Ediz was geboren. Na de geboorte werd hij direct weggebracht, mijn partner ging mee. “Blijf bij hem”, zei ik. “Ik red me wel.” Na een tijdje mocht ik naar hem toe op de intensive care voor te vroeg geboren baby’s. Wat was hij schattig en knap. Onvoorwaardelijke liefde.
Na de bevalling was het gedoe nog niet over. Zijn hartslag bleef te hoog. Toen Ediz drie dagen oud was kreeg hij een medicijn met de bijwerking dat je vergeet te ademen. Ik wist niet waar ik het zoeken moest toen hij stopte met ademen, alle emoties en hormonen gierden door mijn lijf heen. Het meest nare moment van mijn leven. Op dag 5 werd hij voor het eerst geopereerd. Achteraf gezien heb ik geen idee hoe we die dag doorgekomen zijn. Ik was zo ongelofelijk bang. De opluchting toen alles achter de rug was was enorm. Daar lag mijn kleine lieve frummeltje aan zoveel apparaten. Hij was zo sterk en deed het zo goed. Wat waren wij trots op onze vechter. Bij thuiskomst was ik niet alleen moeder geworden maar ook verpleegster van een hartpatiënt. Dit was een enorme omschakeling.
Ons avontuur is helaas nog lang niet voorbij
Onze kleine Ediz heeft in totaal zes verschillende hartafwijkingen en zal zijn hele leven onder controle staan bij de (kinder)cardioloog. Het is voor ons iedere controle weer spannend en afwachten of het nog steeds goed zit. Gek genoeg zie je ondanks de littekens aan de buitenkant vrij weinig aan Ediz. Hij is een vrolijk, relaxt ventje en slaapt het liefst de hele dag.
EMMILY
