Ik ben al bijna 10 jaar een trotse bezitster van een Engelse Stafford
Je kent ze wel, de honden die altijd negatief in het nieuws komen als er weer eens iemand is gebeten. Ik vind het echt waar, heel erg, gewoon verschrikkelijk dat het die persoon is overkomen, maar een hond bijt niet zomaar. Daar moet heel wat aan vooraf zijn gegaan. De baas “maakt” immers de hond, ben ik van mening. Maar mijn Hummer is écht anders. Zo worden de kleinste keffertjes, met de grootste mond, met een grote boog gepasseerd. Ja, echt waar! Dreigt er gevaar door een andere hond, groot of klein, dan kruipt Hummer naast, achter maar het liefst in mij. Ik vertrouw geen enkele andere hond, dus ik zorg er dan ook zelf voor dat Hummer niet de kans krijgt om de andere hond te pakken of andersom. Maar Hummer en Liv (3 jaar oud), dat zijn echte soulmates op hun manier.
Mijn bevalling was gepland, dus ik kon Hummer (toen 7 jaar oud) op tijd naar mijn ouders brengen
Zodra ik was bevallen, zorgde ik voor een spuugdoekje met de geur van Liv erop. Terwijl ik nog in het ziekenhuis moest blijven, hebben mijn ouders dat doekje aan Hummer gegeven om alvast “kennis” te maken met haar. Hummer zijn reactie? Hij rook er een paar seconden aan en legde zijn kop van het doekje af. Dat was zijn reactie, maar ja, wat bedoelde hij daarmee? Geen idee… Voor de bevalling had ik met mijn ouders en vriend (inmiddels ex) besproken hoe ik Hummer wilde betrekken bij de komst van Liv. Liv en ik hebben nog één week na de bevalling in het ziekenhuis moeten blijven, maar ik miste Hummer echt enorm en daarom wilde ik hem zo snel mogelijk weer bij me hebben. Op de dag van thuiskomst is mijn vriend Hummer vrijwel meteen gaan ophalen. Terwijl hij dat deed zat ik met Liv op mijn schoot ingepakt en wel op de bank. Mijn vriend kwam binnen met Hummer aan de lijn en langzaam kreeg hij de ruimte om kennis te maken met Liv. Zoals Hummer altijd naar mij was, was hij wederom erg enthousiast toen ik hem riep. Toen ik hem bij me riep, kwam hij kwispelend en snuffelend de woonkamer binnen getrippeld. Toen hij mij zag, sprong hij op de bank en kreeg ik een warm onthaal van allemaal kussen. Al snel rook en zag hij Liv in mijn armen. Hij snuffelde en snuffelde (nog steeds aan de ketting). Kort daarna kreeg Liv twee likken op haar gezicht, hahahaha. Ja, ik stond dat toe. Hij wurmde zich tussen mij en Liv in en kwam erbij liggen. Inmiddels had ik zijn lijn afgedaan en vanaf toen wilde Hummer alleen nog maar bij Liv zijn. Ik had dit moment precies zo in gedachten en het is precies zo gegaan. Ik had ook niet anders van Hummer verwacht. Wat was ik blij en wat was ik trots op hem.
Als Liv van zich liet horen en Hummer lag te slapen, dan kwam hij rechtop zitten, gingen zijn oren overeind staan en ging hij opzoek naar haar
Gewoon, om te kijken waar ze was en om te kijken of ze oké was. Toen de twee vakantieweken voor mijn vriend voorbij waren en hij weer moest gaan werken, nam ik Liv vaak mee als ik Hummer moest uitlaten. Ja, je leest het goed. Ik schuif dit ook echt niet onder stoelen of banken ik zei inderdaad ‘vaak’. Dat betekent dat ik Liv niet altijd meenam als ik Hummer moest uitlaten. Liv was en is nog steeds een goede slaper. Ik maakte Liv nooit wakker voor Hummer zijn eerste ochtend- en laatste avondwandeling.
Deze wandelingetjes duurde maximaal tien minuten en het leek alsof Hummer dit ook besefte. In een soort van galopje deed hij in die tien minuten zijn ding en keerde snel terug naar huis. Liv lag altijd nog te slapen als wij thuis kwamen. Als ik haar meenam, nam ik haar mee in de reiswieg, maxi-cosie of de draagzak. Als Liv en ik ons ontbijt op hadden en wij goed en wel waren aangekleed en ingepakt liepen we een grotere rondje. Na de komst van Liv, liep Hummer opvallend dichterbij Liv in de buurt in plaats van ver voór mij. Uithalen naar voorbij komende honden die uit gewoonte keffen of grommen maakte Hummer niet extra emotioneel of juist heel erg beschermend naar ons. Dat hoor je namelijk ook wel eens als er een baby in het gezin is gekomen.
Toen Liv ongeveer 1 jaar oud werd, ging de nieuwsgierigheid en het enthousiasme er bij Hummer wel vanaf
Hummer en Liv zijn vanaf het begin nooit met zijn tweeën in één ruimte geweest. Er was altijd een volwassene bij of ik legde haar in de box. Als ze op de grond lag te spelen, kon hij prima op nog geen meter afstand van haar, op zijn kussen blijven liggen zonder haar op te zoeken. Als ik dan bij Liv ging liggen of Liv zat bij mij op schoot en ik riep Hummer erbij, dan kregen we beide een kus. Hummer kwam dan naast ons zitten of hij liep terug naar zijn kussen. Het valt mij nu op dat het lijkt alsof Hummer, sinds de komst van Liv, weet dat hij op de tweede plaats komt. Want als we hem samen gaan uitlaten en ik leg hem uit dat hij toch echt nog even moet wachten, want ik moet eerst Liv haar jas aan doen, dan loopt hij naar de voordeur of naar zijn kussen en gaat daar zitten wachten tot wij klaar zijn. Zoals jullie in mijn eerdere blogs hebben kunnen lezen, is mijn dochter Liv meervoudig gehandicapt en is de zorg die zij nodig heeft zeer intensief voor mij. Met heel veel pijn in mijn hart heb ik besloten om Hummer bij mijn ouders te laten verblijven. Ik heb zelf echt niet meer de energie om hem, naast Liv, nog vier a vijf keer per dag uit te laten. Gelukkig kan ik hem altijd komen bezoeken of ophalen als ik me energieker voel.
Wat ik met deze blog wil zeggen is, bereidt je hond voor op de komst van jullie baby!
Wees duidelijk naar elkaar en maak afspraken hierover. Besef goed wie er het eerste was in jullie relatie en ga daar op gepaste manier mee om. Een hond kies je namelijk niet voor even, maar voor heel zijn of haar leven. Er worden bedroevend genoeg honden te koop aangeboden zodra de baby er is. Echt zo sneu!
Groetjes,
SOPHIE
