Bevallingsverhaal: ik durfde het aan, een vaginale stuitbevalling

| ,

Ondanks dat mijn moeder alle drie haar kinderen in stuitligging heeft gekregen had ik hier nooit zo bij stil gestaan. Tot het moment dat ik zelf zwanger werd van mijn eerste kindje, een dochter. Al vroeg in de zwangerschap bleek mijn dochter in stuit te liggen. De verloskundige gaf aan dat dit bij deze termijn nog vaak voorkomt en dat kinderen bijna altijd vanzelf nog draaien. Toen ons kindje met 34 weken nog niet gedraaid was, besloot ik moxatherapie een kans te geven. Dit is een vorm van acupunctuur waarbij een soort wierrookstaaf gemaakt van bijvoetskruid bewogen wordt boven je kleine teen. De baby zou hierdoor gestimuleerd worden om te bewegen en zo hopelijk draaien naar hoofdligging. Onder het mom van baat het niet dan schaadt het niet, begon ik hier vol goede moed aan. Deze behandeling is geheel pijnloos en is thuis zelf uit te voeren zonder risico’s. Toen na alle volgende echo’s bleek dat ons meisje niet van plan was om te gaan draaien, werden we met 36 weken zwangerschap doorverwezen naar het ziekenhuis voor een gesprek met de gynaecoloog over het uitvoeren van een uitwendige versie. Met een uitwendige versie kan een kind dat in stuit ligt gekeerd worden tot een hoofdligging. Dit heeft voor zowel een keizersnede als voor een vaginale bevalling altijd de minste risico’s waardoor een draaipoging altijd wordt aangeraden bij een stuitligging. De kans op slagen is gemiddeld 65% en uit onderzoek blijkt een uitwendige versie geen verhoogd risico op complicaties te geven. Na het aanhoren van deze tekst kon ik niet anders dan instemmen met deze uitwendige versie. En hoewel dit voor iedereen anders zal zijn, vond ik de draaipoging echt een verschrikking. Een gynaecoloog en een klinisch verloskundige probeerde de baby van buitenaf te draaien door deze uit mijn bekken te wippen en zo te draaien. Al vrij snel bleek mijn meisje hartstikke vast te zitten en gaf de gynaecoloog aan dat de uitwendige versie niet zou gaan lukken. Na een half uur aan het CTG om te kijken of de baby het allemaal nog goed deed mocht ik naar huis met een stapel folders over de keuzes die je hebt voor een bevalling van een kind in stuit. De kans dat mijn meisje nog zou draaien was nihil volgens de verloskundige.

Ondanks dat in mijn omgeving iedereen er vanuit ging dat ik een keizersnede zou kiezen heb ik deze optie geen moment in overweging genomen. Uiteraard zou ik instemmen met een keizersnede als de gynaecoloog dit nodig achtte, maar het liefst wilde ik vaginaal bevallen. Gelukkig is mijn ziekenhuis ook een voorstander van vaginale bevallingen, tenzij medisch noodzakelijk, en stonden ze geheel achter mijn keuze. Wel moest ik aan enkele voorwaarden voldoen om vaginaal te mogen bevallen. Zo mocht de baby niet te groot zijn, moest het kindje met beide benen gestrekt naar boven liggen, mocht het kindje niet dwars in de buik liggen en bovenal moest ik er zelf vertrouwen in hebben. Gelukkig bleek ik na enkele echo’s en onderzoeken aan alle eisen te voldoen en mocht ik thuis afwachten tot de bevalling zich zou aandienen.

Helaas diende de bevalling zich niet aan waardoor ik de 40 weken zwangerschap aantikte en ik onder controle van het ziekenhuis kwam te staan. Omdat de ontsluiting bij een stuitbevalling voorspoedig moet verlopen wilde het ziekenhuis liever niet inleiden en werd ervoor gekozen om af te wachten. Met de controle met 41 weken bleek uit de CTG helaas dat we niet verder mochten afwachten omdat ons dochtertje het niet meer goed leek te hebben in de buik. Wel mocht ik nog steeds vaginaal bevallen en de afspraak voor de inleiding werd gemaakt voor de volgende dag. Na een feestmaal bij mijn ouders thuis en een heerlijk nachtje slapen stonden we de volgende ochtend om 07.00 uur op de stoep bij het ziekenhuis. Er werd een ballonnetje in mijn baarmoeder gebracht en na 12 tot 24 uur zou deze er vanzelf uitvallen. Toen wij twee uur later ons tiende potje Yahtzee aan het doen waren in de kantine van het ziekenhuis, voelde ik opeens dat het ballonnetje eruit viel. Na controle bleek ik inderdaad de vereiste 3 centimeter ontsluiting te hebben. Helaas kon de rest van de inleiding pas de dag erna plaatsvinden en mocht ik ook niet naar huis waardoor er toch nog vele potjes Yahtzee in het ziekenhuis volgden…

De volgende morgen werd om 08.00 uur het infuus met weeënopwekkers gestart en na een snelle bevalling met een flinke weeënstorm werd na vijf uur onze mooie dochter geboren. Ik kijk erg positief terug op de bevalling. De ontsluiting vorderde goed, de weeën waren heftig en volgden elkaar snel op, maar dankzij de verpleegster en mijn man kon ik me hier doorheen slaan. Ik vertrouwde volledig op mijn eigen lichaam en rekende erop dat wanneer er ook maar iets zou gebeuren wat nadelig zou kunnen zijn voor de baby de gynaecoloog zou ingrijpen. Het beleid van de dienstdoende gynacoloog was dat bij een stuitbevalling er preventief ingeknipt zou worden. Dit om er zeker van te zijn dat de baby snel uitgedreven zou worden, omdat de billen eerst komen en het hoofd als laatst het lichaam verlaat. Ook vond de gynacoloog het noodzakelijk dat ik tijdens het persen mijn benen in beugels zou plaatsen zodat hij goed zicht had op de geboorte en indien nodig tijdig kon ingrijpen. Op het moment zelf heb ik dit als prima ervaren, omdat ik geen onnodig risico wilde lopen op complicaties tijdens de bevalling.

Helaas kwam mijn placenta er niet vanzelf uit waardoor ik uiteindelijk toch nog in de operatiekamer eindigde om deze manueel te laten verwijderen. Ik zat zo op mijn roze wolk dat zelfs dit me niet meer van mijn stuk kon brengen. Na een nachtje in het ziekenhuis mochten we na controle van de kinderarts naar huis waar we heerlijk van elkaar konden gaan genieten. Met dank aan onze lieve familie, vrienden en geweldige kraamhulp waren we snel gewend aan onze nieuwe rol als ouders. Als een kind in het laatste trimester van de zwangerschap in stuit heeft gelegen wordt er standaard een controle van de heupen gemaakt met drie maanden. Deze echo was met drie maanden goed, maar helaas bleek met acht maanden dat mijn dochter toch heupdysplasie had waarvoor ze een spreidbroekje kreeg. Gelukkig mocht deze na 12 weken alweer af en hebben we verder geen nadelige gevolgen van de stuitligging en bevalling ondervonden. Ik kijk dan ook met positieve gevoelens terug op de zwangerschap en de stuitbevalling.

MILOU

Plaats een reactie