Het begon allemaal ruim 10 jaar geleden. Ik was 18 jaar en werd verliefd op de liefde van mijn leven. We hadden het wel eens over kinderen en hadden zelfs al een naam voor als het een jongetje zou worden. Vijf jaar later bleek ik door de anticonceptie heen zwanger te zijn geworden. Terwijl ik nog van de schrik aan het bekomen was rende mijn man rondjes door het huis van blijdschap. Het idee van vader worden maakte hem enthousiast. Diezelfde avond kreeg ik last van bloedverlies. Dit resulteerde helaas in een miskraam. Eén week later ben ik gecuretteerd, omdat het vruchtje er niet vanzelf uit kwam. Nadat we hier van bekomen waren en een maand later samen besloten er toch voor te gaan, raakte ik meteen weer zwanger. Negen maanden later op 23 oktober 2014 werd onze eerste wonder Sepp geboren. 3 September 2016 zijn we getrouwd. Na een fijne huwelijksreis op Ibiza besloten we dat het tijd was om te proberen een broertje of zusje voor Sepp te krijgen.
Meteen raakte ik weer zwanger. De eerste echo zag er goed uit. Een kloppend hartje en een beweeglijk babytje. Twee weken later bij de volgende echo, ik zou negen weken zijn, bleek dat ‘ons kindje’ was overleden in mijn buik. Wat een klap. Ik kreeg medicatie om ervoor te zorgen dat het kindje uit zichzelf uit mijn buik kwam, maar helaas was mijn baarmoeder niet volledig schoon en resulteerde dit in wederom in een curretage.
Vol goede moed gingen we door en bleven we de hoop erin houden. Twee maanden later was ik opnieuw zwanger. ‘Drie keer is scheepsrecht’, ging er door ons hoofd. Zou het nu dan toch lukken? Het was februari 2017 toen ik er achter kwam zwanger te zijn. De vierde zwangerschap. Altijd raar om te vermelden of te moeten zeggen dat je nog maar één kindje hebt. Omdat we de afgelopen tijd vaker in het ziekenhuis waren hadden we inmiddels onze eigen gynaecoloog. De eerste echo was wederom goed, de tweede ook. Het vertrouwen kwam langzaamaan terug maar toch bleef ik een onverklaarbaar gevoel houden. Ik wilde continu bevestiging, kocht extra echo’s bij, steeds maar weer om te kijken of mijn gevoel er niet naast zat. Mijn man werd doodmoe van mij en mijn vriendinnen verklaarden me voor gek. “Geniet nou eens van je zwangerschap”, werd me dan verteld. Toch zei iets in mij dat er iets niet klopte. Ik was extreem vermoeid, mijn buik groeide ontzettend hard en ik had een gejaagd gevoel. Toen ik een week nadat ik een echo had gekocht wederom naar de verloskundige belde voor een echo ( ik was toen inmiddels 12 weken) mocht ik de dag erna langskomen. Mijn man was toevallig vrij en Sepp ging mee om zijn broertje of zusje te bewonderen.
We kwamen binnen bij de verloskundige die rustig het echo apparaat op mijn buik zette en naar het scherm bleef staren. Ze staarde lang, heel lang. En uiteindelijk kwamen de woorden uit haar mond die je niet wil horen. “Ik heb geen goed nieuws voor jullie. Jullie kindje is niet gezond.” Wij konden nu ook duidelijk zien dat het hartje veel te groot was. Bijna heel de buikholte was gevuld met een hartje. Wat ze voor de rest heeft gezegd op dat moment weet ik niet meer. Ik hoorde niks meer. Ik kon alleen maar huilen en mezelf afvragen waarom zoiets weer gebeurde en het ons niet gegund leek. Die dag bleven we in het ziekenhuis voor onderzoeken en afspraken. In hoeverre was ons kindje niet gezond? Wat mankeerde het precies? En welke keuzes gingen we hierin maken? Iets waar je niet over na wil denken. Aan het eind van de middag kreeg ik opnieuw een echo op eigen verzoek. Ik hoopte zo dat ze er naast zaten. Op de echo was een beeld te zien van een kindje zonder hartslag. De keuze was voor ons gemaakt. 26 April 2017 werd ik voor de derde keer gecuretteerd en het kindje opgestuurd voor nader onderzoek. Eén week later kregen we de uitslag. Ik bleek een molazwangerschap te hebben gehad wat heel sporadisch voorkomt. Ons kindje was bevrucht door twee zaadcellen, waardoor de chromosomen niet klopten en het nooit een kans op leven had gehad. Vaak ziet dit eruit als een soort van trosje druiven in de baarmoeder. Bij ons zag het er anders uit en er groeide een kindje uit, wat het ook weer zeldzamer maakt.. Hierna moest ik 10 weken lang iedere week bloed prikken in het ziekenhuis om mij en de HCG waarde in de gaten te houden. Het blijkt dat de achtergebleven molazwangerschapcellen zich kunnen uiten in kwaadaardige cellen. Om dit dus in de gaten te houden, controleerden ze iedere week mijn HCG waardes en moesten ze dit blijven doen tot ik drie weken achtereen op een HCG waarde van 0 zat. Ik mocht ook zeer zeker niet zwanger worden in deze periode, in ieder geval niet tot mijn HCG waardes stabiel op 0 zaten, omdat de kans groot was dat het dan weer een molazwangerschap zou worden.
Hierna wist ik niet of we ooit nog papa en mama zouden worden van een gezond kindje. Onze relatie stond onder druk, we gingen er beide anders mee om en ik was het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt. Na een paar weken een stabiele HGC waarde op 0 te hebben, bleek ik opnieuw zwanger te zijn. De vijfde zwangerschap. Tot de 20 weken heb ik nog angst gehad. Zou het nu goed zijn? Blijft dit babytje nu in mij zitten en is het gezond? Ik werd wekelijks tot de 12 weken in de gaten gehouden, maar alles bleek goed en gezond te zijn. Na een hele snelle bevalling werd onze tweede zoon Morris geboren op 26 april 2018.
Ik krijg er nog steeds de kriebels van. Op de dag af één jaar na mijn laatste curretage. Ook al hebben we nu twee gezonde jongens. De andere drie hebben voor altijd een speciaal plekje.
MADDY
