Ik merkte niet dat ik zwanger was, ruim 42 weken

‘s Morgens werd ik wakker met krampen, niet iets heel geks

Dit had ik het elke keer vrij heftig als ik ongesteld moest worden. En aangezien ik dit al een tijdje onregelmatig was, maakte ik mij niet zo druk. Ik maakte de kids en mijzelf klaar om naar de verjaardag van mijn oma te gaan. Ik was iets voller geworden. Niets stond me echt goed, dus ik trok lekker wat makkelijks aan. Ik maakte me geen zorgen om het feit dat ik wat voller was geworden, ik leefde immers niet heel gezond op dat moment. In de avond gingen we lekker uit eten. Ons favoriete restaurant was ongeveer een half uur rijden. De pijn bleef aanwezig, maar ik liet me niet kennen.  

De volgende dan, waren mijn krampen er nog steeds

Ik liet het los en ik ging rustig met de kids boodschappen doen. In het centrum kreeg ik toch steeds meer last, maar ik wilde het nog eventjes aankijken. Na het eten bracht ik de kindjes naar bed en ben ik zelf in bad gegaan. De pijn wilde maar niet afzwakken. Ik kreeg het benauwd en trok het niet meer. Ik belde mijn buurvrouw. Ze had een vriendin op visite, dus die kon even op haar kleine letten, zodat ze naar mij toe kon. Ze merkte direct dat het niet goed ging en belde de huisartsenpost. Zij zeiden: “Rustig, neem een paracetemol en bel over een uur terug als het echt niet meer gaat.”

Een half uur later besloten we naar de eerste hulp te gaan

De vriendin van de buurvrouw ging met mij mee en mijn buurvrouw zat met haar zoon in mijn huis bij mijn andere kinderen. Aangezien ik een alleenstaande moeder ben, was dit de enige en snelste oplossing. Eenmaal in de auto kwam de pijn heel regelmatig en begon ik toch te twijfelen. Bij de andere twee kinderen heb ik niet echt weeën meegemaakt, dus ik herkende het niet direct. Toen we bij de eerste hulp kwamen, werd ik binnen 15 minuten geholpen, al snel kwam er een echo. “Mevrouw, u bent zwanger! U moet nu naar de verloskamers!” De paniek schoot er bij mij flink in. Want ja, wat moest ik mijn familie vertellen? En ja, ik ging dan weer een kindje alleen opvoeden. Eenmaal in de verloskamers stond er een flink team klaar. Er werd bloed afgenomen en er werd ook een echo gemaakt. Nou, het was duidelijk hoor! WTF! Ik was ruim 42 weken zwanger. Wat ook nog eens gevaarlijk was voor mij, mijn baarmoeder had kunnen scheuren met dat termijn.

Rond 23.30 uur ging ik richting de operatiekamer

De kleine moest met spoed gehaald worden, aangezien ze op de echo zagen dat ik geen vruchtwater meer had. Om 00:20 uur werd de baby geboren. Ik was moeder geworden van een derde kindje, een jongetje. Ik had de wens om de kleine zelf uit mijn buik te halen, maar dit mocht niet. Ik heb hem er ook niet uit zien komen. Hij werd gelijk bij de kinderarts gebracht. Hij moest aan het zuurstof. Mijn placenta was groen en hij had ook nog gepoept in het vruchtwater (wat er nauwelijks meer was). Ik mocht hem helaas niet bij me houden. Het hechten duurde erg lang. “Owww, ik wil zo graag naar mijn kleine man toe”, dacht ik. Na een uur mocht ik eindelijk naar de afdeling neonatologie.

Ik zag hem voor het eerst toen hij in de couveuse lag

Daar lag mijn kleine, aan het zuurstof, met een sonde voor voeding en allemaal plakkertjes om zijn hartslag in de gaten te houden. Ik mocht hem even bij me nemen. Zo magisch! De eerste kennismaking! Na even geknuffeld te hebben, moest ik weer terug naar mijn kamer. Ik moest uitrusten en slapen. Ik heb mezelf huilend in slaap gekregen, want ik wilde zelf de voeding doen om te kijken of hij dat al goed pakte. Ik wilde namelijk perse borstvoeding geven. Uiteindelijk werd ik om 07:30 uur wakker en had ik geen voeding gegeven. De verpleegster wilden me niet wakker maken. Volgens haar had ik mijn slaap nodig. Ik at een broodje en ging snel terug naar mijn baby. Hij ging netjes aan de borst en in de middag mocht zijn sonde eruit en ook mocht hij van het zuurstof af. Die dag informeerde ik zijn vader (waarmee ik niet meer samen was) over de geboorte. Hij kwam die avond langs. Ik kon niks anders dan huilen en ik kreeg van hem alleen maar te horen: “Waarom zei je het niet eerder. Ke moest toch hebben geweten dat je zwanger was!”. Maar helaas dit wist ik echt niet…

Ik miste mijn andere kindjes verschrikkelijk

Eerst had ik een gesprek met de arts. Ze hadden mijn moederkoek gecontroleerd. Ik was ruim 42 weken zwanger, misschien zelfs langer! Ik mocht echt blij zijn dat hij het gehaald heeft, het had namelijk niet langer moeten duren. Ik heb een engeltje op mijn schouder gehad die mij en de kleine beschermd heeft. Zoals de arts zei: “We hebben hem net voor de hemelpoort vandaan gehaald”. Mijn kleine man heeft nog een week op de neonatologie gelegen. Ik ben zelf na vier dagen naar huis gegaan. Ik ging twee keer per dag naar het ziekenhuis om mijn mannetje borstvoeding te geven en te kolven. 

Hoe heb ik dit niet kunnen merken?

Ik maak geen HCG-hormoon aan bij de zwangerschap van jongens. Bij de eerste wist ik ook pas met 32 weken dat ik zwanger was. Echter bij mijn dochter kwam ik er vroeg achter, met 5 weken, want daarbij maakte ik wel HCG aan. En ja, ik slikte gewoon de pil bij alle kinderen. Ik bleef ook ongesteld, raar he?! Mensen zeggen vaak na mijn verhalen: “Hoe kon je het nou niet weten. Het bestaat niet! Op tv zijn het allemaal stomme nepverhalen.” Maar het is echt waar. Het kan echt! Ik kwam er pas achter met ruim 42 weken. Levi is nu een gezonde vrolijke jongen en zo slim. Ik doe alles alleen. Levi gaat om het weekend naar zijn vader. Het moest zo zijn, ik moest deze jongen zijn mama worden. Ik ben 25 jaar en heb drie kinderen, maar ik ben echt stapelgek op alle drie. 

LARISSA