Dat je als moeder opeens allemaal zorgen er bij krijgt is niets nieuws. Constant maak je je zorgen om die kleine baby, die zo afhankelijk van jou is. Letterlijk overal zie je gevaar. Vakanties boeken met een zwembad zonder hek? Wie ontwerpt zoiets! Waar ik vorig jaar, toen ik nog geen baby had, zelf nog een diehard bumperklever was, rijd ik nu het liefst maximaal 30 kilometer per uur. Ik heb wel een baby achterin zitten hoor. Rustig aan. O jee, ze hoest. Help. Moet ik nu naar de dokter? Ik ondervind nog een nieuwe, totaal andere, onverwachte, heftige zorg. Voor mij voelt deze zorg als een missie, waar ik zelf geen grip op heb. Het is een angst die soms opeens opduikt.
Ik. Mag. Niet. Dood.
Herkenbaar? Sinds ik moeder ben, denk ik hier dagelijks aan. Ik moet 100 jaar oud worden en alles van Sophie meemaken. Ik moet haar zien opgroeien, zien trouwen, zien studeren, verliefd zien worden, voor het eerst naar school brengen, oma worden en vooral haar voor altijd beschermen. Maar ook, Sophie heeft mij nodig. Ik moet er altijd voor haar zijn. En ja, hier ben ik dus dagelijks mee bezig. Een flauwe keelpijn is geen keelpijn meer, misschien betekent deze keelpijn wel het einde. Misschien wel heel snel. En dat mag niet. Moet ik de dokter bellen voor mijn keelpijn? Ik bedoel, Sophie kan niet zonder haar moeder. En ik wil Sophie zien opgroeien. En misschien zorgt die keelpijn er wel voor dat dit allemaal niet gaat gebeuren. Bovendien, Sophie heeft nog niet eens broertjes en zusjes. Kan die keelpijn niet nog 30 jaar wachten voordat die mij in de vorm van magere Hein komt halen? Please keelpijn, ga weg. Ik kan je nu niet gebruiken. Overdreven? Ja. Waargebeurd? Ja. Angst? Ja.
Geheel toevallig hoorde ik vanochtend op de radio de slogan: ‘Hey het is oké’. Blijkbaar hebben veel mensen last van angsten. En nu weet ik niet of dit moeder oergevoel daar onder valt hoor. Misschien gaat het ook wel weer weg. Maar het belemmert soms wel. Al lig ik er geen hele nachten wakker van, soms schiet het opeens door je hoofd. Wat als. En wat als-en, daar heb je eigenlijk helemaal niks aan.
Een tijdje heb ik nagedacht over wat ik eigenlijk met deze blog wil bereiken. Wordt het een klaaguurtje (zoals ik wel vaker doe) over mijn zorgen, of ga ik onderzoeken waar deze angst vandaan komt. Alleen, dat onderzoek, ik hoor het jullie gewoon denken. Doe. Het. Niet. Laat Esmée alsjeblieft gewoon lekker op de bank zitten niksen in plaats van op onderzoek uit gaan. Dat kan gewoon niet goed komen. Dus dat onderzoek laat ik even voor wat het is. Tips. Ja, tips, ik geef wat tips over hoe je hiermee kan dealen. Tips, die ik heel gemakkelijk kan geven, maar waar ik ook echt zelf iets mee moet doen.
1. Hey het is oké. Hoe simpel ik deze slogan ook vind. Even serieus hoor, deze slogan kan echt overal bij. Het bevalbad onder gepoept tijdens je bevalling?! ‘Hey, het is oké’ (dit is mij heus niet gebeurd). Je baby wekenlang Truus noemen omdat ze zo in de buik heette? ‘Hey, het is oké’ (nee, zou mij ook nooit overkomen). Vergeten welke naam je je baby hebt gegeven? ‘Hey, het is oké’ (ik kon gewoon even niet op haar naam komen, oké). Verder wil ik totaal niet afdwalen en wil ik vooral zeggen: het is oké. En omdat het oké is, deel je je angst ook. Ik heb het hier wel eens met vriendinnen over gehad, en toen kwam ik er al vrij snel achter dat ik echt niet de enige ben. Dat is fijn. De angst is normaal. Vervelend, maar normaal. En erover praten lucht op!
2. Wat-alsen (zelfbedacht woord, joe) heeft geen zin. Al dat gepieker is zonde van je tijd. Geniet liever van je baby. Je hebt op sommige dingen nou eenmaal weinig invloed. Let it goooo (let it goooo, ik haat Frozen).
3. Leef wat voorzichtiger. Hé, ik bedoel, op niet alles heb je invloed en genieten mag, maar 50 kilometer per uur op de snelweg is hard genoeg.
4. Als het echt niet gaat, moet je natuurlijk contact opnemen met een professional. Voor de duidelijkheid: dat ben ik totaal niet! Je mag mij natuurlijk wel altijd contacten om er over te praten, of even te zeuren, of voor veiligheidstips (zoals binnen blijven met Oud en Nieuw). Ik kom er tijdens het schrijven van deze blog achter dat ik echt nog eens een blog over veiligheid moet schrijven. Iets met als titel: hoe word je een huismus 2.0 (maar word je wel 100 jaar oud, hopelijk).
5. Afleiding. Overheerst de angst heel je humeur: kijk een comedy, ga iets leuks doen, lees een blog van mij (haha, grapje). Ik merk zelf dat ik als nieuwe mama soms alleen maar met zorgen bezig ben, en bij mijn zorgen horen angsten. Soms heb ik echt even tijd en ruimte nodig om op te laden. Even niks. Even een domme serie. Heerlijk!
Heel veel aan mijn tips heb je vast niet. Ik bedoel, ik heb ze maar bedacht. Ik hoop wel dat deze blog sommige mama’s helpt. Dat ze denken: “Ik ben niet de enige”. Dat we elkaar hierin vinden, en hierin helpen. En heel oud worden samen!
Liefs,
ESMEE (klik hier voor haar Instagram)
