Het is maandagochtend 11 februari, gewoon een ochtend zoals vele ochtenden
Ik ben aan het werk en heb expres onze zoon thuis gehouden, omdat hij niet zo lekker is. Normaal gaat hij altijd op maandag naar opa en oma toe. Ik ben gastouder en op maandag is het altijd erg druk. We zijn die nacht al naar de huisartsenpost geweest met onze zoon omdat hij benauwd was, dat is hij wel vaker. We komen om 07.30 thuis van de huisartsenpost. We zijn naar huis gestuurd met dat het allemaal wel mee viel, ik heb onze zoon daarom ook lekker op bed gelegd, want door heel de nacht wakker te zijn geweest was hij ontzettend moe.
Om half 10 ga ik even bij hem kijken
Dit doe ik eigenlijk nooit bij een ochtendslaapje. Bij binnenkomst stort mijn wereld in. Daar ligt ons lieve ventje, stil, doodstil. Helemaal blauw, nee geen blauwe lipjes, maar echt geheel blauw. Ik pak hem natuurlijk meteen op om hem wakker te maken, maar hij wordt niet wakker. Hij is warm, maar ademt niet. Niet even 10 seconden, maar voor zeker al die tijd niet dat ik in zijn kamer sta. Even wil ik alles bij elkaar gillen en alleen maar huilen, maar iets in mij draait 360 graden om en ik begin met adequaat handelen. Ik controleer hem op slijm in zijn mondje, vervolgens beadem ik hem. Iets wat ik nooit hoopte te moeten doen. Wat een nachtmerrie!
Na een aantal beademingen reageert hij nog niet
Ik zoek mijn telefoon om 112 te bellen. Shit, die ligt nog beneneden. Dan maar op eigen kracht (ik heb EHBO voor kinderen in de pocket). Ik wil Xam zijn broekje uit doen en zijn rompertje omhoog trekken om hem te gaan reanimeren. Mijn vingers raken zijn borst al aan en dan kijkt onze lieve schat mij ineens strak aan. Paniek in zijn oogjes, dat is alles wat ik zie. Ik til hem op en wrijf flink over zijn rug. Gelukkig daar is hij weer. Nog niet bij bewustzijn merk ik, maar hij ademt. Ik ren als een gek naar beneden en bel 112. Jeetje, het duurt voor mijn gevoel uren voordat er iemand komt. Ondertussen zitten mijn gastkinderen beneden te spelen en hebben ze gelukkig niets door. De ambulance arriveert en Xam wordt meteen uit mijn armen genomen. Langzaam komt hij weer bij kennis en begint te huilen. “Wauw, ventje daar ben je weer.” Alles bij elkaar heeft het allemaal zeker een half uur geduurd. Ik kan je in alle eerlijkheid vertellen dat ik al afscheid aan het nemen was in mijn hoofd van Xam, alle mooie gedachten van hem schoten door mijn hoofd heen.Â
Terwijl de ambulance onderweg is, vertel ik de gastkinderen dat er een ambulance komt omdat Xam een beetje ziek is
In de tussentijd dat de ambulancebroeders met onze zoon bezig zijn, heb ik alle ouders op de hoogte gebracht en mijn achterwacht opgebeld, zodat ik met Xam mee kan naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis is ons mannetje weer helemaal zichzelf, zo raar is dat! Het lijkt nu wel of ik gelogen had, maar nee, dat was echt niet het geval hoor. En gelukkig weten de artsen dat ook. Hij wordt een nachtje ter observatie in het ziekenhuis gehouden en er worden kweken afgenomen voor het RS-virus. Dat is het uiteindelijk niet en de volgende dag kunnen we veilig naar huis.
Diezelfde week op woensdagmiddag vind ik hem weer blauw in bed
Hij is wel bij bewustzijn en ademt gelukkig. Ik bel meteen de kinderafdeling om te zeggen dat ik weer terug kom met hem. Uiteindelijk heeft hij daar een tijdje gelegen en heeft onze zoon drie verschillende puffers thuis. En antibiotica tot en met minstens april. Ik heb weer heel veel grijze haren erbij. Hopelijk hoef ik dit nooit meer mee te maken met onze lieverd. Maar helaas is dat niet uitgesloten bij artsen, want ze weten uiteindelijk niet echt wat de oorzaak is. Hij rent weer vrolijk rond onze Xam. “Maar voor hoe lang?”, vraag ik me regelmatig af .
JONY
