Laatst kwam ik op mijn oude kamer bij mijn ouders thuis een album vol foto’s tegen. Een album gevuld met jarenlang aan herinneringen van mij en mijn groepje vrienden. Je kent ze wel, vrienden die je élke dag ziet en als familie beschouwt omdat ze al zo lang deel uitmaken van je leven. Die meer over je weten dan je zelfs maar ooit zou durven toegeven. Het zijn de vrienden waarmee je hebt geruzied, waarmee je hebt gehuild, maar waar je vooral heel hard mee hebt gelachen. Vrienden voor het leven die er zijn geweest bij alle grote momenten in je leven. En alhoewel het leven voortdurend verandert, is er waarschijnlijk geen grotere verandering dan het hebben van je eerste kind. Want om eerlijk te zijn, heb ik deze vrienden al meer dan vier jaar niet meer gezien of gehoord…
Het krijgen van mijn eerste kind heeft mijn vriendschappen veranderd. Ze zijn zo zwak geworden, dat ik ze voor eeuwig kwijt ben. Voor ik zwanger werd draaide mijn wereld rondom mijn vrienden. Dag in en dag uit. Elk mogelijk moment waren we samen op pad of brachten we door bij elkaar thuis. Tot er plots van alles veranderde in mijn leven. Waar andere koppels jaren over doen, gebeurde bij mij en mijn vriend in nog geen paar maanden tijd. Ik was al heel snel zwanger en we gingen samenwonen. Tijdens mijn zwangerschap veranderde er niet drastisch veel. Behalve dat ik nu wel wat verder weg woonde, dus ik zag mijn vrienden niet meer elke dag zoals voorheen. We hadden wel nog bijna dagelijks contact en zagen elkaar wel regelmatig. Maar een zwangerschap kan ook zeer vermoeiend zijn. Tegen het einde won de stem van die oh-zo-comfortabele-bank die me toch steeds vaker riep. Een avondje weg tot in de vroege uurtjes werd vervangen door een avondje lekker rusten op de bank, genieten van het klein wondertje dat in me groeide.
En dan is er de bevalling. In het begin komen ze natuurlijk allemaal mijn nieuw wondertje bezoeken. Iedereen was in de wolken en oprecht blij voor mij. Maar al snel werden die bezoekjes steeds minder en minder… Het aanpassen aan het leven als nieuwe moeder is niet gemakkelijk. Tijdens die eerste maanden zijn de dagen lang, de nachten kort en het verlaten van je huis met een baby is altijd een lang project. Want je hebt niets meer zelf in de hand, je leven draait helemaal rond het ritme van je baby. Dus als zij niet langskomen, zie je elkaar steeds minder en niet meer na een tijdje. Natuurlijk wil je nog steeds proberen om interesse te tonen in het leven van je vrienden, maar wanneer je baby op het einde van de dag in bed ligt, is er vaak geen energie meer over. Daarnaast werden conversaties ook steeds moeilijker. Ik kon natuurlijk alleen maar over mijn baby praten, het groot wonder dat mij was overkomen. Ik wilde mijn vrienden hier niet mee lastig vallen, maar ik had op dat moment ook niet echt iets anders om over te praten. Al heel snel dreven we uit elkaar en ik kan het ze aan de ene kant niet kwalijk nemen. Mijn leven stond plots helemaal in het teken van mijn gezin en zij dachten nog lang niet aan kinderen (die zijn er op dit moment trouwens nog steeds niet). Hun prioriteiten lagen ergens anders en zij hadden natuurlijk veel interessantere dingen te doen. Dingen waar ik vroeger van dacht dat ik ze voor altijd kon blijven doen met hun. Maar zelfs als je altijd dacht dat je precies dezelfde persoon zou blijven die je altijd bent geweest, als je eenmaal moeder bent geworden, verander je zeker wel. Natuurlijk ben ik in veel opzichten nog stees mezelf, maar een nieuwe moeder worden was een allesomvattende transformatie. Het is het meest fantastische, maar tegelijk ook het meest vermoeiende dat ik ooit heb meegemaakt. Ik had en heb nog steeds niet meer zoveel energie als vroeger. Dus ik kan best wel saai overkomen vergeleken met toen… Zeker voor mensen zonder kinderen. Maar toch, een band die zo close en sterk was… Ik had gehoopt op wat meer begrip. Ik kan wel begrijpen dat vriendschappen veranderen als je moeder wordt, maar ik had nooit verwacht dat dit ook het einde kon betekenen.
De afgelopen jaren heb ik wel nieuwe lieve vrienden leren kennen. Mensen die mij ook enkel als moeder kennen en mij niet kunnen vergelijken met de “losbol” die ik vroeger was. Alhoewel ik heel blij ben dat ik deze vrienden in mijn leven heb, mis ik wel vrienden die zelf ook kinderen hebben. Ik ga namelijk heel graag weg met mijn meisjes, samen op avontuur. Maar een gesprek met kinderen kun je niet vergelijken met een gesprek met een volwassene. Het moederschap kan hierdoor soms heel eenzaam aanvoelen. Ik snak soms naar gezelschap, een bezoekje of gewoon een leuke wandeling met iemand die me begrijpt. Iemand die snapt hoe mooi het moederschap kan zijn, maar ook hoe het alles kan veranderen.
DEBORA (klik hier voor haar Instagram)
