Zwanger zijn is dus niet zo mijn ding, mijn lichaam is niet goed in het onderhouden van twee lichamen tegelijk. Al vrij snel in mijn zwangerschap werd ik extreem moe en dat werd eigenlijk alleen maar heftiger gedurende de zwangerschap. Ik leefde eerst naar de 12 weken, dan zou het vadt beter worden. Dat werd het niet. Na de 20 weken werd het wel even ietjes beter, maar nog steeds was ik een schim van wie ik was. Tot de 30 weken, toen ging het van kwaad tot erger. Ik kon nog geen vijf minuten lopen of ik viel al flauw. Harde buiken en twee keer opgenomen met vroegtijdige weeën. Eenmaal met 31 weken en eenmaal met 34 weken. Hoe graag ik wilde dat hij toen nog bleef zitten, wilde ik vanaf de 37 weken dat hij eruit zou komen. Mijn lichaam kon niet meer, ik was op. Ik kon niet meer zelfstandig douchen en ik had een postoel op mijn slaapkamer voor de nachtelijke plasjes. Ik voelde me bejaard en afschuwelijk, hoe mooi mijn buik er ook uitzag. Toen ik 38 weken en 4 dagen heeft mijn moeder in paniek de verloskundige gebeld dat het echt niet meer ging zo. Mijn lichaam was echt klaar. De bloeddruk was hoog, terwijl deze in het begin echt angstaanjagend laag was waardoor ik letterlijk omviel. Mijn handen en voeten opgezwollen en fysiek en mentaal op. Wetende dat ik nog moest beginnen aan een marathon, wist ik echt niet hoe ik dit moest gaan doen. Dus ik werd ingeleid. Omdat ik een antibiotica resistente bacterie in mijn blaas had, waar ze achter kwamen bij de opname bij 34 weken, ging dit in quarantaine gebeuren.
Donderdagavond 25 januari 2018 gingen we naar het ziekenhuis en kreeg ik een ballonnetje ingebracht. Ik at nog even een menu van een grote fastfood keten als galgenmaal en we gingen beginnen. ‘s Nachts had ik wel een rommelige buik, maar geen concrete weeën nog. ‘s Ochtends werd ik gechecked op ontsluiting, 3 centimeter, dus ready to go. De vliezen werden gebroken en een hartslagmetertje werd geplaatst op het hoofdje van Jax. Binnen 2 seconden begon de paniek, mijn bed stond ineens vol met personeel en mijn sieraden werden afgedaan. Op de achtergrond hoorde ik: “OK staat klaar”. Er werd ons weinig verteld. Toen kwam een gynaecoloog binnen gerend en had het over het hartslagje dat sterk daalde. Hij twijfelde geen seconde en zijn hele arm ging er in alsof ik een koe was. Het maakte mij op dat moment geen reet uit, al hadden ze me ter plekke opengesneden. “Mijn baby, mijn baby” , dat is het enige wat ik kon uitbrengen. De gynaecoloog was er gelukkig in geslaagd het navelstrengetje of wat het ook was terug te duwen en de hartslag was weer stabiel. Maar ik was bang, heel bang dat het weer zou gebeuren en eiste een keizersnede. Na dat ze me even op adem hadden laten komen kwam er een andere gynaecoloog uitleggen dat het echt veilig was een natuurlijke bevalling door te laten zetten, en ik was overgehaald.
Dus de oxytocine werd opgeschroefd en ik wilde een ruggenprik, omdat ik al zo uitgeput was en nog moest beginnen. Kwam ik van een koude kermis thuis. Die ruggenprik deed geen reet en ik had weeenstorm na weeenstorm. Vol gas rugweeën en ik zat in een vage eigen wereld van pijn. Amper een seconde om op adem te komen, maar de verpleegkundige geloofde niet dat de ruggenprik niet goed zat. Ik had geen kracht om hier tegen in te gaan. Rond 16:30 uur zat ik op 10 centimeter en wilde ik graag persen. Mij werd gezegd dat ik nog even op mijn zij de persweeen moest wegpuffen tot dat de gynaecoloog kwam. Wie persweeen kent weet dat dit geen doen is. Na 100 keer vragen wanneer die kut gynaecoloog nou eens kwam (schelden kon ik nog wel heel goed) kreeg ik te horen: “om 17:30 uur”. Als een havik hield ik me vast aan die cijfertjes op de digitale klok die tegenover mijn werpbed hing. Pling, yes, hij sloeg 17:30 uur. Dus ik schreeuwde: “Waar is die beloofde gynaecoloog!?” Hij kwam dus pas om 18:00 uur eindelijk de kamer insloffen. Oke, persen. Na 1 uur en 45 minuten persen zag je alleen maar een klein stukje hoofd met haar. Mijn lichaam was er klaar mee. Het voelde alsof ik wegviel. Dus een schaar en een vacuumpomp werden gehaald. Met een heftige kracht werd Jax gehaald. Ik liet alles los. Het maakte mij niets meer uit, als mijn baby er maar uit kwam.
En dat kwam hij. Er werd een warm zwaar bundeltje leven op mij gelegd en ik was zwaar verliefd. Ik was zo high alsof ik van alles had gebruikt. High on life, het allerbeste gevoel wat ik ooit in mijn leven heb gevoeld. Jax was zo gezond als een hoentje en mocht lekker op mijn borst liggen. Toen moest de placenta eruit, die wilde ook niet, dus werd er geduwd en getrokken en eindelijk na 45 minuten, net voor een operatie, kwam deze eruit. Bloedspetters everywhere, het leek wel een horrorfilm (iedereen had in verband met de quarantaine schortjes aan en daar zaten dus ook bloedspetters op). Maar dat maakte mij weer niet uit. Ik had mijn beebje en alles was goed met hem! Nu nog even gehecht worden. Op een gegeven moment ging de familie weg en moest ik plassen aangezien de katheter was verwijderd. Dus ik ging heel zelfverzekerd overeind. Ik was nog steeds high on life en heel vreemd een soort hyper. Toen ik op het randje van het bed zat kwam er een warme golf uit mijn lichaam en zakte ik weg. Ik hoorde alleen de stem van mijn man op een verre achtergrond en het voelde alsof ik onder water zakte in een warm rustig bad. Toen ik weer bij kwam heb ik dat plassen maar even gelaten en uiteindelijk zijn we met z’n drieen in slaap gevallen. De volgende ochtend mocht ik naar huis zonder verder onderzoek eigenlijk (nadat ik zoveel bloed had verloren dat het bed doorweekt was, maar oke). Eenmaal thuis voelde ik me nog zo zwak en kwam de verloskundige mijn HB checken. Die was uiteraard mega laag. Dus ijzertabletjes en lekker rood vlees erin en ik zat op mijn roze wolk.
Bevallen was het meest heftige, maar meest mooie wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Het was het allemaal dubbel en dwars waard. Kijk dit heerlijke ventje dat we ervoor terug hebben gekregen!
Liefs,
RACHELLE (klik hier voor haar Instagram)
