Mijn dochter zit op dansles, in een cultureel centrum hier in de stad. Op een middag hadden zij ‘workshops’ voor basisschool kinderen. Er was iemand van het toneel, van de dansclub en er was een meneer met allerhande muziekinstrumenten. Ik zat rustig te wachten tot de les van mijn dochter afgelopen was. Tot ik ineens de muziekinstrumenten man hoorde roepen: ‘van wie is deze jongen?’ Toen begon er een belletje te rinkelen (ik hoorde heel veel belletjes rinkelen, dat bleek later mijn eigen zoon te zijn, die alle instrumenten al aan het uitproberen was). Oh! Mijn zoon! Dat is waar ook, die had ik mee. Ik was bang dat hij de workshop aan het verstoren was, dus ik hield me koest, schaapachtig lachend naar de andere moeders. Ha, weer zo’n kind wat niet wil luisteren”, riep ik nog. Maar toen mijn zoon enthousiast met sambaballen in zijn handen naar mij toe kwam rennen, kon ik er niet meer onderuit. ‘Hij is van mij ja’, zei ik beschamend.
Maar er kwam geen reprimande van de muziekleraar, nee integendeel. Hij had nog nooit zo’n muzikaal en ritmische 2-jarige gezien. Ik stond perplex. Kijk, hij zingt de hele dag, denkt dat alles een trommel is en danst zelfs op de maat van een heipaal, maar deze man noemde hem zelfs een talent. Hij zag zeer zelden zoiets en ik moest hem verzekeren te starten met muziekles. Ik gloeide van trots natuurlijk. Mijn zoon, het nieuwe talent. Die middag ging ik meteen op zoek naar peuter muziekles. Dat was er, iedere woensdagochtend een uurtje spelenderwijs kennismaken met muziek en instrumenten. Mijn vriend, zelf een niet onverdienstelijke gitarist, zag het ook zitten. Onze zoon, een muzikaal talent. Dat moeten we stimuleren, is ook nog eens goed voor de ontwikkeling van zijn hersenen. Om en om zouden we naar muziekles gaan. Hij zou kennismaken met muziek, klassiek misschien wel, hij zou leren pianospelen, de nieuwe Wibi zou opstaan. Voordat hij vier jaar is, speelt hij al viool en mag hij meedoen met Holland got Talent. We sloegen door.
Toen ik aankwam bij de muziekles, zag ik een vrouw met koeiensloffen. Ze stond in de deuropening met haar handpop iedereen zingend welkom te heten. Ik vroeg aan haar, waar de muziekles was. Voor mijn getalenteerde zoon. Ze duwde ons zonder te antwoorden naar binnen en we moesten in de kring zitten. Op de grond. Met onze schoenen uit. Ik zag geen piano, laat staan een viool. Alsof het afgesproken was, startte iedereen tegelijk met het welkomstlied. Mijn zoon kende het nog niet, maar klapte mee alsof het zijn lijflied was. Toen was het tijd voor de andere nummers, vrijwel allemaal vergezeld van ofwel een handpop of een ander attribuut zoals linten of kleine belletjes. Toen ik vroeg wanneer het tijd was voor de introductie van het blaasinstrument, zette de juf samen met haar handpop het afscheidslied in. En weer klapte en danste mijn zoon mee alsof hij bij Beyonce op wereldtour was. Alle ouders en kinderen vertrokken tevreden en blij. Ik vertelde thuis niks, liet mijn vriend in de waan dat ze volgende week samen lekker gingen jammen. Beetje freestylen. Misschien is onze zoon een muzikaal talent. Maar zijn ouders zijn even klaar met de juf op haar koeiensloffen.
MARLOES (klik hier voor haar Instagram)
