Ik heb nooit een kind gewild in al de jaren dat ik bestond… Totdat ik mijn hubby leerde kennen. Met hem wilde ik trouwen, een kind hebben en samen oud worden. Hij was mijn perfecte man, mijn soulmate. Nadat we zijn gaan samenwonen besloten we dat het zover was: we wilden zo graag een baby. Ik stopte onmiddellijk met de pil en was natuurlijk teleurgesteld dat ik niet direct zwanger was. Zo werkt het blijkbaar niet, eerst moet je ontpillen. Helaas doen de films van Hollywood je wel denken dat het na de eerste keer prijs is, en dat zelfs zonder problemen. We hebben het langer dan een jaar moeten proberen terwijl iedereen het in ons gezicht wreef hoe makkelijk ze zwanger werden. Op het werk was iedereen zwanger, op straat was iedereen zwanger… Iedereen behalve ik, tenminste zo voelde dat. En dan… Eindelijk! De test was positief! Ik maakte al snel een afspraak bij de dokter om mijn bloed te testen en ook die was positief!
Maar mijn geluk verdween na twee dagen als sneeuw voor de zon. Ik begon wat bloed te verliezen. We gingen naar spoed waar we heel lang moesten wachten. Op de echo zagen ze niks. “Nog veel te vroeg,” zeiden ze. Ook zeiden ze dat het waarschijnlijk een beginnende miskraam was. Het bloeden nam meer en meer toe. Ik weet niet waarom ik het een goed idee vond, maar ik ging de dag erna werken waar ik alleen maar kon huilen. De manager stuurde me natuurlijk lekker naar huis. Ik moest om de twee dagen naar het ziekenhuis voor bloedafnames en echo’s. Er was steeds niets te zien, maar mijn HCG bleef langzaam stijgen. Na twee weken bloed te verliezen terwijl mijn HCG bleef stijgen hebben ze me aangeraden om een kijkoperatie te laten doen. Ze dachten dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was. En inderdaad, dat was het ook.
Het was voor mij een traumatische gebeurtenis, ook omdat het mijn eerste keer was dat ik voor mezelf naar het ziekenhuis moest en zeker omdat het dan mijn eerste operatie zou zijn. Ik herinner me de vragen aan de anesthesist of ik zou sterven, al rillend op die tafel terwijl de lamp in mijn ogen scheen. Hij wimpelde dat af met een lach. Helemaal verward werd ik wakker, ik wist niet waar ik was. Het was zo donker en ik was helemaal alleen. Al snel kwam een verpleger die me vertelde dat ik niet mocht drinken (leuk hoor). Hij vertelde me ook dat hij van niks wist en dat de dokter me wel zou komen inlichten. Ze brachten me naar mijn eigen kamer waar ik dan geduldig (grapje) wachtte op de dokter. Toen hij me vertelde dat ze mijn linkereileider eruit moesten halen, omdat die zo beschadigd was, kon ik niet eens huilen. Ik kon alleen maar staren. “Kan ik nog zwanger geraken? Heb ik nu meer kans dat het weer gebeurd?”, vroeg ik. Hij verzekerde me dat ik nog zwanger kon geraken. Ik knikte. Ik zal het dan maar geloven.
Vol verdriet en angst dat ik nooit nog zwanger kon worden, zat ik op een stoel. Mijn werk deed er moeilijk over, ze stuurden de controlearts die doodleuk zei: “Ik moest eens komen kijken of je niet aan het profiteren bent.” Dit was een week na mijn operatie. Ruwhandig duwde hij op mijn draadjes. Mijn wonden begonnen weer te bloeden, het deed zo ontzettend pijn, alles deed pijn. Het waren misschien drie kleine sneetjes, maar ze deden enorm veel pijn. Schoenen veteren kon niet, sokken aandoen ook niet. Hij stelde vast dat ik nog een week thuis mocht blijven en dan moest ik weer aan de slag, en dat terwijl ik niet eens kon bukken dankzij de sneetjes aan beide kanten, net onder mijn navel. Op het werk bleven ze aan mijn hoofd zagen dat ik beter naar een psychiater kon gaan, maar daar had ik geen zin in. Soms wilde ik mensen wel eens op hun bek slaan, vooral als ze dan naar me toe kwamen met een grote glimlach en de woorden: ”Ik ben wel zwanger.” Ze hebben me toen moeten weghalen van de werkvloer omdat ik zo hysterisch was, terwijl ze me probeerden te troosten met de woorden: “Jij wordt later ook wel weer zwanger.”
WORDT VERVOLGD….
ELSA
