Het is de zomer van 2016, mijn man (30 jr) en ik (23 jr) besluiten dat een kindje inmiddels wel erg welkom is. Het kriebelde al langer, maar we hadden ook onze bruiloft nog in het vooruitzicht. Eenmaal de knoop doorgehakt gingen we ervoor, we zagen het wel. Ik hield rekening met minimaal een half jaar proberen en een jaar zou mij ook niet verbazen. Natuurlijk, elke ronde dat je niet zwanger bent is er voor je gevoel één te lang, maar toch gingen de eerste maanden snel. Al snel merkte ik dat mijn cyclus anders was dan normaal. Ik werd razendsnel na mijn eisprong al ongesteld (korte luteale fase noemen ze dit). En dit elke cyclus weer, eenmaal bij de huisarts, werd ik niet serieus genomen. Ik had vanaf moment één al een vervelend onderbuikgevoel, op deze manier voelde het of ik geen eerlijke kans kreeg. We sukkelden nog even door, en toen bleek ik in maart 2017 zwanger, al bij al dus nog redelijk snel! Wauw, wat een geluk. Ik voelde me goed, op wat misselijkheid na. Met zeven weken zagen we een prachtig hartje knipperen, ons kindje! Intens geluk, toen al. Tot ik op een ochtend wakker werd en tegen mijn man zei: “Ik denk dat ons kindje niet meer leeft”, puur een gevoel, nergens op gebaseerd. Een aantal dagen later hadden we een pretecho bij een andere praktijk, voor de fun. Ik nam mijn moeder mee en mijn stiefvader. Ze zouden voor het eerst opa en oma worden. Vol enthousiasme gingen ze mee. Daar lag ik op het bed bij de echoscopie. “Wauw het hartje klopt goed”, een last viel van m’n schouders en nog voordat ik opgelucht adem kon halen en iets kon zeggen zei ze: “Nee wacht, dit is niet goed”. Het hartje van onze kleine frummel was met ongeveer negen weken zwangerschap gestopt. Mijn hart brak in duizend stukjes. Ik had me zo gehecht aan dit kindje. Gefantaseerd over de toekomst. Dit moment staat in mijn geheugen gegrift en nog altijd roept dit veel verdriet op. Een lange nasleep volgde, keer op keer pillen om het vruchtje af te stoten, het zat compleet vastgeklemd in mijn baarmoeder. Wat we ook probeerden, weken later zat er nog steeds restweefsel. Een curretage volgde en een vreselijk pijnlijke baarmoeder ontsteking ook. Weken later konden we het een plekje gaan geven. Ik voelde me intens verdrietig.
In juli 2017 waren we op vakantie, even ontspannen. Wonder boven wonder bleek ik op vakantie zwanger. Maar ook verloor ik bloed. Vol angst en goede moed genoten we van de vakantie. Eenmaal thuis liepen mijn testen niet op, het streepje werd lichter en een echo volgde, maar helaas, ook dit kindje mocht er niet komen. Wat een verdriet, twee keer fantaseren over een toekomst, het geluk van een positieve test, en toch, ging het mis. Mijn cyclus was ook nog steeds niet zoals het hoorde, dus volgde er een afspraak in het ziekenhuis hier in de regio. Het was inmiddels september 2017. Ook hier werden we niet serieus genomen. Bij 10 miskramen mochten we terugkomen en zou er één buisje bloed geprikt worden. “Ik moest blij zijn dat ik überhaupt zwanger raakte”, waren de woorden en vooral niet te veel googelen. Ik had tenslotte niet gestudeerd ervoor en zij wel. Auw, vol verwondering wat we zojuist te horen kregen zat ik daar in de auto. Een stroom aan tranen van verdriet, onbegrip en woede volgde. Alles in mij riep dat dit niet klopte. Er was iets mis met mij, en ik voelde dit in elke vezel van mijn lijf. Na wat gesprekken met mijn man, mijn familie, beste vriendinnen en vooral lotgenoten besloten we naar een ziekenhuis gespecialiseerd in herhaalde miskramen te gaan. Dit werd het UZ Gent in België. Een lange wachttijd volgde… In oktober bleek ik spontaan weer zwanger, ik geloofde er niet meer in. Ik verloor alweer veel bloed en ook hier bleek na een echo mijn derde miskraam een feit. Ik was woedend, woedend dat niemand me begreep, me wilde helpen en het telkens mis ging. Dit was geen toeval, of pech, zoals velen het noemde.
WORDT VERVOLG…
ELLE
