November 2006
Ik was 23 en kreeg de diagnose non-Hodgkin. Een heftige mededeling waar ik nooit rekening mee had gehouden. Maar ja, wat moet je nu!? Een week na deze mededeling was het dan eindelijk zover, de chemo’s mochten erin met als laatste een stamceltransplantatie. Maar eerst een gesprek met de arts over wat de behandeling inhield en wat ook de bijwerkingen en consequenties waren. Daar kwam de mededeling ‘kinderen krijgen zit er niet meer in’. Er was weinig keuze, want eiceldonatie was niet mogelijk, omdat er direct gestart moest worden. Zo nuchter als ik was zei ik: “Helaas, maar als we niks doen zal ik ook geen kinderen krijgen en dood gaan, dus gooi er maar in wat nodig is en we gaan er voor.”
Na vier maanden van behandeling was ik eindelijk klaar en kon ik langzaam weer mijn leven proberen op te pakken. Volgens de artsen zou ik vervroegd in de overgang komen, maar deze bleef uit, dus na meerdere onderzoeken kreeg ik de uitslag. “Je hormoonwaardes zijn zo laag dat de overgang niet lang kan duren, maar je zou nog een IVF-traject kunnen proberen.” Natuurlijk grepen we deze kans maar al snel kwamen wij er achter dat dit tevergeefs was. De keuze was nu adoptie of eiceldonatie. Voor ons was de keuze al snel gemaakt. Dit past niet bij ons. Wij pakken ons leven verder op en gaan verder zonder kinderen… Hoe verdrietig ook.
Elf jaar verder was er nog steeds geen teken van de overgang, totdat daar ineens mijn menstruatie uit bleef. Zou het dan toch zover zijn? Dit was het einde. Maar mijn man zei: “Volgens mijn ben je zwanger”. Ik antwoordde: “Nou dat kan toch helemaal niet?! Na twee weken heb ik toch maar een zwangerschapstest gedaan en ja, ik was zwanger! Mijn leven stond op zijn kop. Dit kon toch helemaal niet? Helaas is deze zwangerschap na negen weken in een miskraam geëindigd en moesten we weer omschakelen. Dan toch weer geen kinderen…. In het ziekenhuis hebben we laten onderzoeken of er nog een zwangerschap mogelijk zou zijn en zo ja hoe groot de kans was dat dit weer eindigde in een miskraam. “Je hebt net zoveel kans op een miskraam als ieder ander, maar een kans op een volgende zwangerschap was zeer klein.” Na vijf maanden waren we dan toch weer spontaan zwanger. Wat was deze tijd extra spannend! De extra controles gaven ons iets meer rust. De artsen waren zeer verbaasd, want dit hadden ze niet verwacht. Zou het ons dan toch echt gegund zijn? Na een heerlijke zwangerschap en een pittige bevalling is in juli 2018 ons wondertje geboren, gezond en wel!
Wonderen bestaan dus wel!!
JOYCE
