Ik was net 34 weken zwanger. Net zoals elke avond ging ik vroeg naar boven. Ik keek nog even in de babykamer voor het slapengaan. Over een paar weken lag mijn kleine meid hier. Met die gedachte ging ik naar bed. Het was nog geen uur later toen ik plots wakker werd van een raar gevoel. Mijn bed was helemaal doorweekt… Had ik nou net in mijn bed geplast? Ik voelde aan mijn buik… Het zou toch niet? Daar is het toch nog veel te vroeg voor?! Ik probeerde zo snel mogelijk op te staan. Ik voelde een straal vloeistof langs mijn benen lopen. In een mum van tijd was ik helemaal in paniek. Terwijl ik in het donker de lichtknop zocht, schreeuwde ik: “Schat, wordt wakker! Ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn! Dit kan toch niet NU al?!” Ik stond aan de grond genageld. Ik wist even niet wat mij overkwam, want dit had ik totaal niet verwacht met 34 weken. Mijn vriend rende naar de badkamer om handdoeken te halen terwijl hij zijn moeder belde, aangezien we geen auto hadden. Op weg naar het ziekenhuis ging er zoveel door mijn hoofd. Mijn emoties namen de bovenhand en de tranen begonnen over mijn wangen te rollen. Zou er iets mis zijn? Waarom gebeurt dit nu al? Ik was destijds niet echt op de hoogte van vroeggeboortes en dergelijke. Het onbekende boezemde me ontzettend veel angst in. Ondertussen waren we bij het ziekenhuis aangekomen. Met een dikke handdoek tussen mijn benen waggelde ik naar de verloskamer.
“Hoe zijn de weeën, mevrouw? Heb je veel pijn?” Dit was de eerste vraag die mij gesteld werd. “Weeën? Euh, nee… Ik heb geen pijn. Ik voel helemaal niets. Is dit wel normaal?” Zoveel vragen schoten plots weer door mijn hoofd. Terwijl ik aan de monitor gezet werd, kreeg ik de hele uitleg. De weeën konden ook pas later op gang komen. Dit heet ‘langdurige gebroken vliezen’. Ze vertelden mij dat ze minstens 24 uur gingen wachten. De uren gingen langzaam voorbij en er gebeurde nog steeds niets. In de tussentijd werd er regelmatig een hartfilmpje gemaakt van mijn meisje in mijn buik. Ook mijn temperatuur en polsslag werden regelmatig gemeten. Na 24 uur werd er met een wattenstaafje een kweek afgenomen om te zien of er risicovolle bacteriën aanwezig waren. Alles was in orde en omdat er nog steeds niets veranderd was, werd ik verplaatst naar een gewone ziekenhuiskamer. Daar werd ik geïnformeerd dat een baby tot maximum 72 uur na het breken van de vliezen nog zonder gevaar in de buik kon doorbrengen. Ze wilden dus nog even wachten in de hoop dat de weeën nog spontaan zouden beginnen. Ik probeerde wat rust te nemen en mijn gedachten even uit te zetten. Ik kon toch niets anders doen. Toen ik wakker werd van mijn korte dutje voelde ik samentrekkingen in mijn buik. Ik drukte onmiddellijk op het belletje. Zouden mijn weeën dan nu begonnen zijn? Ik werd aan de monitor gelegd en ik keek vol spanning naar de verpleegster. Ja hoor, de weeën waren begonnen en werden steeds heviger. Ik werd weer terug naar de verloskamer gebracht.
De uren verstreken en de weeën werden steeds pijnlijker. De ontsluiting vorderde niet zoals het moest. Ik heb een heel lange tijd vastgezeten op 5 centimeter ontsluiting. Daarna ging het maar niet verder, maar de weeën waren zo pijnlijk en ik was echt al volledig uitgeput. Zowel lichamelijk als emotioneel. Het was ondertussen alweer nacht. Ik kon het allemaal niet vatten. Ik was toch pas 34 weken zwanger? Ik kon het nog steeds niet verwerken dat ik daar lag in de verloskamer. Alsof het allemaal nog niet overweldigend genoeg was, begon de monitor opeens te piepen. Twee verpleegster stormden de verloskamer binnen. Ik zag ze rennen en hoorde de woorden die als een bom op mij insloegen: “De hartslag van de baby is aan het dalen!” Ik kan niet omschrijven welk gevoel er door me heenging. Ik was sprakeloos, er kwam geen geluid uit mij. Tranen liepen over mijn wangen. De verpleegsters probeerden mij gerust te stellen en vertelden mij dat dit wel vaker gebeurt en dat de baby zich meestal vanzelf herstelt. We zouden vast snel weer een normaal hartritme horen. Ik probeerde niet gek te worden van elk piepje of beter gezegd van de gezichtsuitdrukkingen van de verpleegsters bij elk piepje. “Ik ga een dokter halen”. Met deze woorden verdween de ene verpleegster, terwijl de andere verpleegster mij probeerde te sussen. Haar blik nog steeds vast op de monitor gericht. Een ogenblik later kwam de verpleegster terug met een dokter. Daarna kwam er nog een dokter en plots stond heel de verloskamer vol. Ik kon totaal niet meer bewegen, wat was er aan de hand? Toen brak de hel los. “Bel de OK, we moeten haar eruit halen. Nu!” Terwijl ze met mijn bed door de gangen renden zag ik alles voorbij flitsen. Ik zag hoe een verpleegster tegen mij probeerde te praten, maar ik hoorde niet wat ze zei. Ik was zo in paniek dat ik verlamd was. Ik kon zelfs niet meer nadenken, ik was volledig van de wereld. Black-out. Ik kwam de operatiekamer binnen. De lichten waren zo helder en sterk. Alles ging zo snel, ik kon het niet meer volgen. Het enige wat ik kon doen was huilen. Ik had geen besef meer van wat er allemaal gaande was. Ik hoorde zoveel stemmen om me heen, maar dat vertaalde zich eigenlijk alleen maar in geruis. Zelfs de woorden van mijn vriend die naast me zat, kwamen niet binnen.
Nog voor ik het kon beseffen stond de vroedvrouw naast me met mijn meisje. Een fractie van een seconde. Ik wilde mijn armen strekken om haar aan te nemen, maar ze was alweer weg. Ik begon nog harder te huilen. Ik heb haar niet eens goed kunnen zien. Ik heb haar niet eens horen huilen. Heeft ze wel gehuild? Ik voelde me zo machteloos, zo een intens verdriet had ik nog nooit gevoeld. Ik was emotioneel helemaal kapot. Ik was net voor het eerst mama geworden, maar ik wist niet hoe mijn baby eruit zag of waar ze nu naartoe was. Ik kan me alleen maar herinneren dat ik zo aan het huilen was en dat het plots allemaal zwart werd. Ik werd wakker in een grote, lege, kille kamer. Ik was helemaal alleen. Mijn vriend was er niet, mijn meisje was er niet. Niemand was er… En weer voelde ik de tranen over mijn wangen stromen. Een tijdje later kwam de verpleegster binnen en vertelde me dat ik in de ontwaakkamer lag tot de verdoving helemaal was uitgewerkt. Mijn meisje moest na de geboorte gestabiliseerd worden en daarna in een transportincubator meegenomen worden naar de afdeling Neonatale Intensieve zorg. Ik heb daar uren doorgebracht. De gedachte dat ik de eerste uren niet bij mijn dochter kon zijn, brak mijn hart nog meer. Het voelde alsof ik de geboorte van mijn eerste kind gemist had. Ze was aan het vechten voor haar leven en ik lag hier zo machteloos. Ik kon niets doen. Verschillende scenario’s over dat ik haar zou verliezen gingen door mijn hoofd. Toen ik uiteindelijk de ontwaakkamer mocht verlaten, brachten ze me naar mijn kamer. Daar zat mijn vriend, compleet uit zijn doen. Want hij was nog niet op de hoogte gebracht van de situatie en wist natuurlijk niet wanneer ik terug zou zijn. Een paar uur later mochten we dan eindelijk onze klein meid zien. Ik werd met mijn bed naar de Neonatalogie gebracht. Ik zag allemaal baby’s in een couveuse liggen. Waar was mijn baby? Mijn bed werd naast een couveuse geplaatst die bedekt was met een deken. Mijn hart ging tekeer als een gek. Na al die uren ging ik eindelijk mijn kleine meid zien! Tranen liepen weer als watervallen over mijn wangen toen ze de deken weghaalden. Zo breekbaar, zo klein. Allemaal draden en kabels. Het voelde alsof ik gefaald had. Dit was mijn schuld. Toen ze uiteindelijk op mij gelegd werd, durfde ik niet meer te bewegen. Ik was zo bang om haar te breken. Ik had nog nooit zo een kleine baby gezien. Maar wat heb ik genoten van dit moment! Het moment dat we eindelijk ook haar naam konden uitspreken: Eliana. We hebben nog drie heftige weken op Neonatalogie moeten doorbrengen. Wat was ik gelukkig toen ik met mijn lieve Eliana eindelijk naar huis mocht gaan! Mijn leven als mama van een prachtig meisje kon nu eindelijk beginnen…
DEBORA (klik hier voor haar Instagram)
