Vaak lees of hoor je verhalen over bevallingen die dicht in de buurt komen van een horrorfilm. Tijdens mijn eerste zwangerschap merkte ik al snel dat vrouwen hun bevallingsverhaal graag delen, hoe erger, hoe beter. Ik probeerde de enge verhalen naast me neer te leggen en mijn aankomende bevalling positief in te gaan. Helaas voor mij draaide deze eerste bevalling toch inderdaad uit op horror. We wilden ondanks dat toch voor een tweede kindje gaan. Ik was letterlijk doodsbang, ik wilde absoluut niet meer ingeleid worden en ik had me al voorbereid op het ergste. Met 36 weken zwangerschap werd ik opgenomen in het ziekenhuis met gebroken vliezen, de bevalling kwam niet vanzelf op gang, dus met exact 37 weken werd ik uiteindelijk toch weer ingeleid.
De nacht ervoor sliep ik amper. Als ik wel sliep, droomde ik over weeënstormen, het geluid van de knip, de vacuümpomp en ontstoken littekens. Rond 8 uur ‘s morgens liet ik zoals elke ochtend mijn maandverbandjes vol vruchtwater zien en dit keer zagen we dat Lilly in het vruchtwater had gepoept. Maar goed dat ik die dag toch al ingeleid zou worden! Ik ging direct een uurtje aan de CTG en daarna werd het eerste “gelletje” ingebracht om de boel op gang te brengen. Tot een uur of één ‘s middags volgden de nodige gelletjes en voorafgaand werd ik getoucheerd. De weeën waren mild, ik danste de kamer rond en riep heel stoer tegen mijn man: “als dit alles is!!” Ik kreeg een infuus met wee opwekkers en dacht dat de horror nu toch echt zou gaan beginnen. Na de wisseling van dienst kwam er een andere verloskundige die me vertelde dat ik bleef steken op 3 centimeter ontsluiting. De wee opwekkers stonden volledig open, maar ik voelde niets meer dan wat menstruatiekramp. Bij mijn eerste bevalling had ik ook langdurig gebroken vliezen, dat was een zogenaamde hoge scheur en mijn bevalling kwam pas echt op gang nadat ze mijn vliezen volledig hadden gebroken. Ik grapte tegen de verloskundige dat dat misschien nu ook weer het geval was. Zij verklaarde me voor gek. ik verloor de afgelopen dagen zoveel vruchtwater dat het onmogelijk was dat mijn vliezen niet volledig waren gebroken. Na enig aandringen zou ze nog eens voelen. Een paar minuten later lag ik in een volledig doorweekt bed en had ik inderdaad gelijk gehad. Het was inmiddels drie uur en terwijl de wee opwekkers nog steeds op voluit stonden, begon mijn lichaam het over te nemen en zelf ook weeën te fixen. De wee opwekkers mochten niet in één keer uit gezet worden, dus ik kreeg een enorme weeënstorm. Ik kneep zowel de hand van mijn man als die van de (enorm lieve!) verpleegkundige fijn, maar de rugweeën van de eerste bevalling waren dit keer een stuk minder intens. Rond kwart voor 7 kwam de verloskundige weer langs om me te toucheren. Eindelijk zat ik op 8 centimeter. Het einde was in zicht. Ze zei dat ze even ging eten en daarna terug zou komen. Op het moment dat zij de deur achter zich sloot, draaide ik me van mijn zij terug naar mijn rug. Als je ooit bevallen bent herken je dat schijtgevoel wel, dus ik schreeuwde: “Ik moet poepen!” Op dat moment veranderden de korte piepjes van Lilly’s hartslag in een lange piep, het engste geluid dat ik ooit heb gehoord. Ik heb mijn man nog nooit zo boos zien worden, hij raakte volledig in paniek. “Stop met persen!”, schreeuwde hij en precies op het moment dat ik dacht dat hij me knock-out ging slaan zagen wij Lilly’s hoofd al uit mijn froefroe hangen… We schreeuwden om hulp en de verloskundige kwam net op tijd de kamer in gerend om Lilly (zonder handschoenen, gatsiedarrie) op te vangen. Lilly werd op mijn borst gelegd en ik was in shock. Een paar minuten geleden zat ik nog op 8 centimeter ontsluiting en ineens lag ze als vanzelf op mijn borst. De schaar om de navelstreng door te knippen werd tevoorschijn gehaald, maar voordat mijn man de kans had om deze aan te nemen, had Lilly hem zelf al in haar handje geklemd. Toen al een teken dat het wederom een mama-plakkie zou zijn. Na het los knippen, hing ze gelijk aan de tiet en mijn roze wolk was begonnen! Even later beviel ik zonder problemen van de placenta, mijn froefroe werd gecheckt, en op wat kleine haarscheurtjes na was hij nog volledig intact. En het beste van alles was natuurlijk dat Lilly helemaal compleet en gezond was!
Een gezonde, prachtige baby. Geen hechtingen, geen horror, geen trauma. Dit was een droom! Vol trots vertelde ik aan ieder kraambezoek hoe perfect mijn bevalling was verlopen. Ik had op de normale ellende na, totaal geen moeite met herstel en nu ruim één jaar later ben ik nog steeds niet van de roze wolk gevallen. Inmiddels ben ik zwanger van baby nummer 3 en heb ik besloten om opnieuw bizar veel stress voor de bevalling te hebben. Gewoon doodsbang zijn levert blijkbaar een hele makkelijke bevalling op. Tip van Whip dus, maak je vooral heel veel zorgen. Dan valt het reuze mee. Ik ga er in ieder geval weer voor!
WHITLY (klik hier voor haar Instagram)
