De overgang van één naar twee kindjes

Nog even lekker op de valreep! Hoewel baby nummer drie zich binnen nu en een maand kan komen, kwam ik van de week ‘oude’ foto’s tegen van Ben samen met baby Chloe in de kraamperiode en besefte ik (hoe cliché) hoe snel de tijd wel niet gaat. Misschien is het een leuk idee om mijn verhaal te delen over de overgang van één naar twee kindjes en van twee naar drie kindjes.

Zo weet ik nog precies hoe ik mezelf voelde toen ik deze foto maakte.

Chloe was een paar weken oud, huilde die dag gigantisch veel en vriendlief zat helaas voor werk in het buitenland. Ben zat tijdens het avondeten verdrietig aan de eettafel voor zich uit te staren en ik vroeg hem wat er mis was. Geïrriteerd zei hij: “Ik zou willen dat Chloe even terug in de buik kon mam.” Ik moest zo lachen. Later toen we met z’n drietjes ons klaarmaakten voor het doucheritueel kon ik dit momentje vastleggen. Het was echt zo’n HOLY SHIT-momentje. Het moment van beseffen dat je moeder van twee bent in plaats van één. Vanaf het moment dat zo’n kleintje geboren wordt gaat bij mij alles op een automatische piloot. De dagen en nachten gaan voorbij zonder dat je beseft welke dag je leeft of hoe laat het is. Toch liet dit moment mij even stil staan bij het feit dat alles goed was. Twee gezonde kinderen, het voelde als geluk. Precies zoals ik mijn hele zwangerschap had gehoopt hoe het zou voelen.

Toen ik zwanger was van Chloe had ik last van bepaalde angsten over bijvoorbeeld het leven met een tweede kindje erbij. Ben was inmiddels al vijf jaar oud. Ik ben op jonge leeftijd moeder geworden, ik was 19 jaar oud. Benjamin is de grootste en leukste verrassing die ik ooit in mijn leven heb gekregen. En hoewel ik genoeg steun heb ontvangen van de mensen om mij heen voelde het toch vanaf het begin dat ik alles van mezelf alleen moest doen voor en met Benjamin. Ik moest mezelf bewijzen dat een goede moeder zijn niet leeftijdsgebonden was. Hij was én is nog steeds alles, ik zeg altijd: ik ben opgegroeid met Ben. Ik was onzeker over het moederschap en iedere gedachte dat er ook maar iets met hem kon gebeuren maakte mij paniekerig. Wanneer ik dit al met één kind heb, hoe moet ik het dan in godsnaam met twee kinderen doen? Dit was een van de vele vragen die tijdens de zwangerschap van Chloe vaak door mijn hoofd spookte.

De personen die ik over deze angsten en gevoelens sprak probeerden mij gerust te stellen met de woorden: het komt allemaal goed. Zo’n verandering gaat vanzelf. Een tweede doe je er ‘gewoon’ bij, straks heb je helemaal geen tijd meer om (te) veel na te denken over dit soort dingen.

Natuurlijk kwam ook Chloe niet vanzelf en werd ik ingeleid (met baby nummer drie gaat dit ook gebeuren, let maar op!). Met vijf uur was ze daar en ja, het gevoel van moeder zijn van nog een kindje was er bij mij direct. Doordat het de tweede keer was wist ik direct wat ik wel en niet wilde tijdens de kraam- en vroege babyperiode. De borstvoeding ging deze keer als een tierelier, ook omdat ik ouder en geduldiger was geworden denk ik. Het ging zelfs zo goed dat al de twijfels en onzekerheden die ik tijdens de kraamperiode bij Ben had als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik was immers ook niet meer alleen tijdens deze periode, ik deed het samen met mijn partner. Alles ging zoals het moest gaan. Natuurlijk checkte ik nog iedere avond even of ze nog wel ademde voordat ik ging ‘slapen’ maar doen we dat niet allemaal?

Lees je deze blog op het moment dat je nu zwanger bent van je tweede kindje, dan heb ik op ander gebied niet bepaald geruststellend nieuws voor je. Het krijgen van een tweede heb ik op alle vlakken als meer dan heftig ervaren. In mijn geval omdat ik te maken kreeg met een totaal ander kind met een ander karakter: een pittige tante die goed kan aangeven wat ze wel en vooral niet wil. Van baby af aan trouwens al. Slaap is sowieso overrated mam en pap! “Leuk dat mijn broer met zes weken al doorsliep en nog steeds braaf ’s avonds op tijd naar bed gaat, daar heb ik geen boodschap aan! Ik slaap nog geen nacht door. Oh, en middagdutjes? Wat zijn dat?” Het feit dat ieder kind een ander karakter heeft maakt het gezinsleven in ieder geval geen dag saai, maar een tweede gaat naar mijn idee niet zomaar vanzelf mee in de routine van het gezin. Het zal er voornamelijk aan liggen wat het karakter van je kindje is. Of het nu de oudste of de jongste is.

Nu kindje nummer drie eraan komt, krijg ik af en toe weer een klein beetje last van dat paniekerige gevoel. Dan floep ik er ineens uit het niets heel hard uit: “Ja jongens, dan heb ik straks drie kinderen. What the f*ck.” ‘’Je was er zelf bij’’ of ‘’Kom je lekker laat mee’’, krijg ik dan vaak terug gekopt, haha. Over het feit of ik de zorgen en bepaalde gedachten kan managen maak ik mij op dit moment niet meer druk om. Kinderen, er vanuit gaan dat de kids gezond zijn, geven sowieso zorgen, maar je moet een grens voor jezelf trekken over de dingen waar je je echt zorgen over moet maken of de zorgen of situaties die je niet zelf in de hand kunt hebben. Geloof me, wanneer je dit knopje omzet ga je het moederschap als een stuk prettiger en rustiger ervaren. Natuurlijk spookt op dit moment dan ook weer de vraag door mijn hoofd hoe ik het in godsnaam met drie kinderen ga doen. Inmiddels krijg ik (wéér) te horen dat een derde kindje ‘gewoon’ weer mee draait in het gezin. Heb mezelf ook maar voorgenomen dat we er gewoon vanuit moeten gaan dat ook dit kind gezond gaat zijn en hij straks geëntertaind wordt door zijn grote broer en zus. Maar of dit het geval is kan ik jullie natuurlijk pas vertellen wanneer de kleine man er is. .. Ik moet dus nog even geduld hebben.