Daar is ze dan, Lina Rose! Een prachtig kind (ieder ouder vindt dat van z’n eigen kind, ook al komt het echt verfrommeld uit de baarmoeder) van 3360 gram en 51 centimeter. Toen ik uiteindelijk dacht dat ik over de 40 weken heen zou gaan, besloot Lina toch één dag eerder te komen dan de uitgerekende datum. 16 Juli om 15.19 uur is ze geboren. De bevalling in een sneltrein: 06.15 uur begonnen met krampen, 10 uur 5 centimeter ontsluiting, 11.30 uur in het ziekenhuis, 12.00 uur 8 centimeter ontsluiting, 99 minuten geperst en om 15.19 uur is Lina geboren. Snel, pijnlijk en heftig. Ik mag totaal niet zeuren, ik hoor alleen maar horror bevallingen om mij heen de laatste tijd, maar bevallen is geen grapje. Ik heb ook nooit gedacht dat het easy peasy was hoor, je weet dat het pijn gaat doen, maar bevallen is echt een geval apart. En daar gingen we, ons nieuwe leven verrijkt met Lina. De eerste 2 a3 dagen voelde ik me piekfijn. Ik bruiste van de energie die ik weken niet had gevoeld. En toen kwam dag 4. Slecht geslapen, tieten op standje Pamela Anderson en tepels die geen eens douchestralen konden verdragen. De verloskundige kwam langs om te kijken hoe het ging. En met de juiste belangstelling en vraag brak ik. Ik speelde veel meer mooi weer dan dat ik me eigenlijk voelde. Het liep totaal niet hoe ik wilde. De borst geven deed zo’n pijn en dat kolven vond ik duizend keer niks. Kolven wilde ik ook eigenlijk nooit doen, dat was een grens voor mij. Je moet het op gang brengen, ik had productie en daar was ik blij mee, maar ik vond het zo vrouwonterend. Ik werd er totaal niet gelukkig van. Daarbij viel Lina ook nog te veel af, omdat ze een luie drinker was aan de borst en telkens in slaap viel. Ze moest dus bijgevoed worden. In het begin met kunstvoeding, later kon het gewoon met mijn eigen melk. De kraamverzorgster verzekerde me dat de eerste twee weken het pittigst zijn met borstvoeding en dat het daarna wel los moest lopen. Ik heb die twee weken Lina met pijn gevoed, tegen het voeden opgezien en gejankt. Lina begon zich ook tegen de borst af te zetten. Ze duwde zich letterlijk af tegen mijn borst, dan voel je je ook wel afgewezen hoor. Het flesje ging natuurlijk makkelijk, ze hoefde daar minder voor te ‘werken’.
Toen kwam het consultatiebureau voor de eerste keer en hadden we het over voeden. Mevrouw vond het niet normaal dat ik nog steeds pijn had en dezelfde middag kwam de lactatiekundige nog langs. Ze vroeg zich af hoe ik Lina nog steeds kon voeden, want mijn tepels waren KAPOT en ze zag de pijn bij mij. Lina hapte niet goed aan, haar lippen krullenden niet goed om mijn tepel. Huiswerk kregen we mee en we zouden over een paar dagen even evalueren. Die avond was ik net klaar met kolven, ik deed iets waardoor het flesje omviel en ik barste in huilen uit. Ik kon niet meer. Borstvoeding was niet hoe ik dacht dat het zou zijn, tenminste bij iedereen is het natuurlijk anders. Ik werd er helaas niet gelukkig van, het vrat mijn energie op. Ik was over al mijn grenzen heen gegaan door te kolven en vriendlief en ik hebben toen besloten om af te bouwen en te stoppen. Sinds we die knop hebben omgezet is er zo’n last van mijn schouders gevallen. We hebben de kolf, die we leenden van het ziekenhuis, terug gebracht en we hebben een handkolf gekocht. Mijn melkproductie was al zodanig achteruit gegaan, dat dat prima te doen was. Ook al was er een last van mijn schouders af, makkelijk was het niet om te accepteren. Ik wilde altijd al borstvoeding geven, maar zei ook tegen mezelf: Alleen als het lukt en als het niet ten koste gaat van mij of de baby.” Dat ging het dus wel, maar mezelf er zo makkelijk van af praten was nog knap lastig. Het gevoel van falen, dat kreeg ik toch een beetje. En dan krijg je ook nog ongevraagde meningen van anderen. De meesten waren lief en meedenkend, maar er zaten enkele tussen waarvan ik gewoon moest doorgaan en blijven kolven. Mijn geluk telde niet voor hun, het draaide alleen maar om de baby. Als de moeder niet gelukkig is, is de baby dat toch ook niet?!
Lina is nu ruim vier weken en die weken zijn voorbij gevlogen. Weken van onzekerheid, pijn, vele dikke tranen, maar ook zeker gelukmomentjes. Ik ben heel veel met het voeden bezig geweest en dat kan ik nu loslaten en delen met vriendlief. Ik klim langzaam naar de roze wolk en kan steeds meer genieten. Lina is bijna volledig over op kunstvoeding en ik heb er eindelijk vrede mee. Ik heb gedaan wat ik kon en ik ben trots. De eerste weken zijn niet makkelijk en dat mag zeker gezegd worden.
REBECCA (klik hier voor haar Instagram)
