Tijdens de bevalling verdween de hartslag van mijn baby’tje

Heb jij de vorige delen van het verhaal nog niet gelezen?! Lees HIER DEEL II en I van het verhaal.

Mijn eerste afspraak bij de gynaecoloog

Eenmaal thuis belde ik meteen naar het ziekenhuis voor een afspraak bij mijn gynaecoloog. Ik mocht de donderdag al langskomen. Ik ging helemaal alleen. Zelf dacht ik dat ik ongeveer negen weken zwanger was. Spannend! Ik ging voor de eerste keer mijn baby’tje zien. “Zou de baby nog wel leven na die zware bloeding? Ja toch?! Ik ben nog steeds zo misselijk…”, peinsde ik. Ik was meer dan een uur te vroeg op de afspraak, want ik wilde zo graag mijn kleine baby zien. Toen werd daar mijn naam geroepen. Ze stelde mij gezondheidsvragen. Daarna mocht ik me van onder uitkleden en op de tafel liggen. Ik zag voor het eerst mijn kleintje. Wat was de baby prachtig. Het bleek dat ik helemaal geen negen weken, maar al 12 weken zwanger was. Alles zat er al op en aan. Zo fijn dat ik uit de gevarenzone van een miskraam was. Ik liet ook meteen testen doen of de baby gezond was en of we een meisje of een jongen zouden krijgen. Na een week was het resultaat er: de baby was gezond en het was een jongen. Ik huilde direct. Ik was enorm gelukkig dat alles goed was. Ik reed meteen naar de winkel voor leuke jongenskleren.

37 weken zwanger

Ik liet het nieuws meteen aan Y. weten. Hij was zo blij! ik stuurde de hele zwangerschap alle updates over de baby door. Maar ons contact verminderde. Hij moest namelijk meer werken en we kregen vaker ruzie doordat we iets verkeerd opvatten tijdens het schrijven. Met 25 weken had ik een 3D-echo gepland. Wat zag mijn kleine jongen er perfect uit! ik stuurde de foto’s naar Y. Hij was me dankbaar dat ik steeds updates bleef sturen. Hij wilde graag weten wanneer ik uitgerekend was. Het was ook zijn kind. Ik antwoordde dat ik nog steeds zwanger was. Dat ik wel al met 37 weken was opgenomen, omdat de bevalling plotseling gestart was. Sindsdien waren de weeën gestopt en wachtte ik thuis verder af. Elke dag stuurde Y. berichtjes.

De inleiding

25 Juni 2018 was het zover. Ik werd in de avond opgenomen, want ik zou ingeleid worden. Ik was 40 + 4 dagen zwanger, maar doordat mijn zoontje als sterrenkijker lag en ik al vier weken heel veel druk had beneden, mocht ik vroeger ingeleid worden. Ik melde mij aan om 20.00 uur en werd begeleid naar mijn kamer. De verpleegkundige keek hoeveel ontsluiting ik had en ik moest even aan de monitor. Daarna werd er een pilletje bij mij binnengebracht om de weeën op te wekken. Ze zouden rond 3.00 uur terugkomen voor controle en een tweede pilletje. Ik moest proberen te slapen, zodat ik goed uitgerust was voor de bevalling. Ik lag in mijn bed en keek nog wat tv en wilde gaan slapen. Plotseling voelde ik iets tussen mijn benen lopen. Ik keek en zag bloed en vocht op mijn bed. Ik belde meteen de verpleegster om te vragen of dit wel normaal was. Maar zij stelde mij gerust dat dat normaal was. Inmiddels was het 23:45 uur en voelde ik lichte krampen opkomen. Ik dacht: “Ik zal waarschijnlijk toch pas morgenochtend echte weeën krijgen”. Ik probeerde te slapen, maar bleef maar ronddraaien in mijn bed. Om 3.00 uur kwam de verpleegster binnen om mij te controleren. Ik vertelde dat ik toch al lichte weeën had en niet kon slapen. Ze zei: “Het is goed dat je zo vlug vooruit gaat! Ik zal eens kijken of je al meer ontsluiting hebt.” Ze dook weer bij mij naar beneden. “Je hebt nog steeds 2 centimeter. Ik zal nogmaals een pilletje moeten inbrengen.” Diep teleurgesteld dat ik nog niet vooruit was gegaan. Nou, ik probeerde maar weer te slapen.

Uren weeën

Om 6.00 uur stond mijn mama bij mij op de kamer. Ik had nog geen oog dicht gedaan en ik was opgefokt, omdat ik wist dat ik bijna mijn kleine man in mijn armen zou hebben. Niemand van mijn vrienden of familie wist dat ik ingeleid zou worden. Ik heb dit geheim gehouden. Om 7.00 uur mocht ik naar de afdeling waar ik zou gaan bevallen. Ik nam zijn eerste kleertjes mee om aan te doen. Ik probeerde nog stukjes te lopen, zodat de pijn draagbaar zou blijven. Om 8.00 uur kwam de gynaecoloog. Ik zat op 3 centimeter. De gynaecoloog wilde mijn vliezen breken. De opening lag ver naar achteren, waardoor ze me steeds heel veel pijn deed. Wat heb ik afgezien! Ik verkrampte helemaal. De verpleegster zei tegen mij dat ik moest ontspannen, omdat het zo niet lukte. En plots was daar een golf vruchtwater. De weeën waren meteen een stuk heviger. Er werd een infuus ingebracht om nog meer weeën op te wekken. Ik lag aan de monitor. Ik kon me helemaal niet bewegen en ik moest toch de weeën opvangen. Best heftig, zeker omdat ik veel rugweeën had. Om 10.00 uur vroeg ik of ik in bad mocht. Dat was geen probleem. Wat was dat zalig! Ik kon mijn weeën weer goed opvangen, maar ik moest er om 10:30 uur uit voor een controle.

Ik kreeg een ruggenprik

De verpleegster besloot om de weeën nog meer op te wekken, omdat er geen enkele centimeter was bijgekomen. Voor ik het wist lag ik met hele hevige pijn in bed. Deze pijn duurde één minuut en kwam om de 30 seconden. Ik hield dit 15 minuten vol en toen startte ik met huilen en smeekte ik om een ruggenprik. De verpleegster zette de weeënopwekkers wat zachter en excuseerde zich, omdat ze het meteen hard had gezet. Na een uur wachten kreeg in een ruggenprik. Ik had al 13 uur weeën en ik had maar vier centimeter ontsluiting. Het ging maar niet vooruit. Met mijn ruggenprik werden de weeënopwekkers meteen hoger gezet. Om 15.00 uur werd gekeken of ik al meer ontsluiting had en zat ik op 9 centimeter. Gelukkig maar, nu zou het niet meer lang gaan duren. Na een halfuur voldoende ik veel druk, dus belde ik de verpleegster. Ik mocht eindelijk gaan persen. Na een halfuur persen kwam er lichte paniek in de kamer. De gynaecoloog werd gebeld. Eén van de vroedvrouwen kroop bij mij op bed en duwde op mijn buik. Ik werd er misselijk van en vroeg of ik het spuugbakje mocht. Gelukkig heb ik niet moeten overgeven. Na bijna een uur persen besloot de gynaecoloog om een knipje te zetten en een pomp te gebruiken. Mijn kindje zijn hartslag verdween. Op het moment zelf wist ik dit niet. Het werd verzwegen zodat ik niet in paniek zou raken. En toen plots voelde ik een zware druk, daar was zijn hoofdje. De navelstreng zat rond zijn keel gedraaid. En bij de volgende pers lag hij helemaal blauw en zonder gehuil op mij.

Hij deed het hierna wat beter

Zijn kleur kwam terug. Wat was dat een zalig moment. Hij was zo perfect en ik was zo enorm trots. Hij kreeg de naam Nilou. Daarna werd hij aan mijn borst gelegd. Mijn liefde bleef groeien. Ik stuurde een paar foto’s naar Y. en deelde hem het tijdstip van geboorte, hoeveel hij woog en hoe groot hij was. Het enige wat hij zei was: “Alles goed met jou? Proficiat mama van Nilou!“ Daarna zei hij niets meer. Die nacht heeft Nilou flink geslapen en gegeten en niet één keer gehuild. Alles verliep perfect. Ik zat echt op mijn roze wolk. Ik mocht naar huis.

Maar dan… Lees HIER het vervolg

KYARA